Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Síða 31

Þarna standa systkinin á Flúðum árið 1935 upp
við gamla skólahúsið, bernskuheimili Sigríðar.
Eins og sjá má er steypan illa farin, hveraleirinn
var ekki gott byggingarefni! Sigríður er elst,
síðan Sólveig, Guðmundur bóndi í Hreppunum
og Asgerður framkvæmdastjóri Oryrkja-
bandalagsins.
ráðin. “Ég sat í festum í
tvö ár. I þá daga var fólk
ekki að gifta sig fyrr en að
loknu námi, nema í
brýnni nauðsyn.”
Sumarið 1945 er Sig-
ríður ung kærasta Vil-
hjálms hjá fjölskyldu hans
á Seyðisfirði. “Þetta var
síðasta sumarið sem syst-
kini hans voru öll heima
og mikið skemmtilegt og
fjörugt. Vilhjálmur var að
lesa undir lokapróf í
lögfræði. Alltaf, þegar ég
gat rifið hann frá lestrin-
um, vorum við í útilegum
á Héraði. Þetta var ein-
stakt austfirskt blfðviðris-
sumar. Ég skil vel Vestur-
Islendinginn sem sagði:
“Hvergi í heiminum er
gott veður eins gott og á
íslandi - og hvergi á
Islandi er gott veður eins
gott og á Austfjörðum.””
í að móta félagshyggjukonuna -
Signði Ingimarsdóttur?
“Ég hefði ekki getað fengið betra
uppeldi fyrir öll félagsstörfin.
Oskadraumurinn var að læra
norrænu. Vonandi hef ég getað látið
meira gott af mér leiða í málefnum
öryrkja en að fara að grúska í norræn-
umfræðum, einsogégætlaði. Bóka-
grúskið byrjaði í klettaásunum ofan
við Flúðir.” Sigríður er kímileit.
- Bókasafn í klettaásum! Ekki
hefur það verið álfabókasafn?
“Bækurnar opnuðu æfintýraheima
þess tíma. Og dulúðgu steinarnir í
stuðlaberginu urðu bækurnar okkar,
sem við reyndum að rýna í. Bókasafn
stuðlabergsins var ævintýraheimur á
góðviðrisdögum sumarsins hjá okkur
systkinunum og leikfélögunum frá
Hellisholtum. Því var það áratugum
síðar, þegar verið var að leggja veg
um sveitina, að frúin í Hellisholtum
kallaði: “Ætlið þið nú að fara að hirða
bókasafn krakkanna?” Furðu lostnir
vegagerðarmenn litu á konuna, sem
þeir héldu að væri eitthvað verri!”
Sigríður er ekki hrifin af öllum trján-
um sem búið er að planta sunnan við
Flúðir, finnst þau skemma klettaborg-
ina sína. Vegur liggur yfir uppþurrkuð
áveitutún. “Nú þekki ég bara fjöllin,
ásana og klettana. Bemskuumhverfið
er horfið,” segir hún.
Vilhjálmur og rómantíkin
Fjórtán ára flytur Sigríður til
Reykjavíkur. Ingimar fer að kenna í
Skildinganesskóla, síðar Melaskóla.
Leið Sigríðar liggur í M.R. og hún
endurvekur með öðrum Ungmenna-
félag Reykjavíkur. “Ég var alltaf svo
félagsglöð!” Ungmennafélagsball er
fyrirhugað á lofti M.R. en karlmanns-
leysið horfirtil vandræða. Skólafélagi
Sigríðar, Páll S. Pálsson síðar lög-
maður, hringir þá í Garð og fær stúd-
enta þaðan til að mæta á ballið. “Einn
af þeim var Vilhjálmur.
Nú, eitthvað var ég að lesa upp á
skemmtuninni og hef sjálfsagt vakið
athygli á mér, því að fimm karlmenn
fylgja mér heim eftir ballið með kurt
og pí. Að sjálfsögðu var Vilhjálmur
einn þeirra.”
Rómantíkin umvefur Sigríði og
Vilhjálm, sem hittast næst á skautum
í tunglsljósi á Tjörninni. “Þá bauð
Vilhjálmur mér til sín upp á Garð, dró
þar upp vindlakassa með myndum til
að sýna mér. Alveg dæmigert fyrir
Vilhjáhn! Hann myndi aldrei hafa
þolinmæði til að setja myndir í
albúm.” Sigríður skellihlær, þekkir
sinn mann.
“Hann var hinn herralegasti, bauð
mér upp á appelsín og soðin egg.
Furðulegar veitingar, finnst þér
ekki? Enþettavarbýsnagottsaman.
Allir sem heimsóttu Vilhjálm á Garði
kannast við þessar veitingar.”
I þá daga voru Háskólaböllin
haldin í anddyri Háskólans. Þar var
hátt til lofts og vítt til veggja,
skólastofur og bókasafn í nálægð.
Andrúmið hefur sjálfsagt gert sitt til
að kynda undir fjöruga háskóladans-
leiki sem sumir segja að hafi aldrei
borið sitt barr síðan.
“Þetta voru mjög glæsilegir dans-
leikir. Danssýning á hinum gamla,
virðulega hirðdans “les lanciers” vakti
mikla eftirtekt, Vilhjálmur var einn af
dansherrunum. En þetta var drepið
niður, þótti svo óviðeigandi að vera
með vínveitingar í sjálfum Háskólan-
um. Guðmundur Sveinsson skrifaði
mjög hvassyrta grein. Eftir birtingu
hennar var lokað á böllin. Þarna
hittumst við Villi í þriðja sinn. Dálítið
hátimbraðir staðir sem við hittumst
fyrst á, við Villi!”
Örlög Sigríðar og Vilhjálms voru
Lífsferlið kenndi mér
Sigríður og Vilhjálmur héldu upp
á gullbrúðkaup sitt í fyrra. í því tilefni
kom fjölskyldan saman í sumar-
bústað, barnabörnin tíu og börnin
fimm ásamt mökum: Guðrún hjúkr-
unarfræðingur; Árni lögfræðingur;
Guðbjörg kennslustjóri við Háskól-
ann; Arinbjöm arkitekt og Þórhallur
markaðsstjóri. “Sólveigu vantaði í
hópinn. Hún dó í fyrra.”
- Hvernig dó hún?
“Ur elli. Það smádró af henni síð-
ustu fjögur árin. Hún átti orðið mjög
erfitt með gang og var í hjólastól
síðasta árið. Mongólítar lifa yfirleitt
skemur, hrörna fyrr. Hún var jarðsett
í Lágafellskirkjugarði. Tíunda mars
í vetur hefði hún orðið fimmtug, og
þá fórum við öll uppeftir með blóm.
Þá vatt bróðir hennar sér skyndilega
út í sjoppu, kom aftur með kókflösku
og setti á leiðið: “Þetta var það besta
sem Solla vissi,” sagði hann.”
Sigríður situr á móti mér í vistlegri
þjónustuíbúð á Dalbraut. Þau hjónin
fluttu hingað fyrsta mars, vildu
minnka við sig. “Ég hef verið svo
slæm í fótunum, að mér finnst gott að
hafa ekki eins mikið fyrir hlutunum.”
Sigríði fannst erfitt að velja og hafna
úr stórri búslóð, taka ekki of mikið
með sér, en hafa þó allt við hendina
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
31