Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 32

sem þyrfti að nota.
- Finnst henni ekki skrítið að hafa
lítið að gera - hún sem hefur verið á
kafi í félagsstörfum allt sitt líf -
aðalfulltrúi í Evrópudeild Alþjóða-
endurhæfingarráðs fatlaðra og sam-
tökum um málefni þroskaheftra á
Norðurlöndum, fyrir utan öll hin
félagsstörfm og ritstjórn Húsfreyjunn-
ar í tíu ár?
“Ég finn mér alltaf nóg verkefni.
Börnin mín segja stundum, að ég lesi
mér til óbóta. Fann svo mikið af
uppáhaldsbókunum mínum, þegar ég
var að tæma bókaskápinn, að ég fór
að lesa aftur Sjálfstætt fólk, Heims-
ljós, Islandsklukkuna og fleira. Mig
dreymir um Jón Böðvarsson, að fara
aftur í Odda og hlusta á útskýringar
hans á Islendingasögunum. Það er
minna um handavinnu og prjónaskap,
eins og barnabörnin segja: “Hún
amma er ekki prjónaamma!”
- Nú áttu mikið hugsjónastarf að
baki í þágu þroskaheftra. Hvað viltu
segja foreldrum sem eiga svona börn?
“Reynið að leita að því góða við
að eiga vangefið bam. Lærið að meta,
hvað þið lærið af því. Hugsjón mín
var - að búa vangefnum sem best
lífskilyrði til þjálfunar og lærdóms og
koma því til leiðar að vinnuorka þessa
fólks verði hagnýtt. Solla mín var svo
einstaklega ljúfur einstaklingur, að
hún bætti mér allt margfaldlega - öll
tárin, allar áhyggjurnar. Hún kenndi
mér að þakka fyrir það sem maður
hefur og æðrast ekki út af smámunum.
Hún kenndi mér þolinmæði og trú á
hið góða í manninum.”
Sigríður er hugsi um stund, segir
síðan: “Þú uppskerð eins og þú sáir.
Fræin sem þú sáir í sál bamsins þíns
bera ávöxt, sum eftir langan tíma. Ef
þú gerir einhverjum gott, færðu það
margfalt til baka. Þú getur líka sáð
illu fræi í huga annarra, hvort sem það
eru börnin þín eða samferðamenn. Á
langri lífsleið verður manni stundum
á að gera fólki eitthvað sem maður sér
eftir. Ef þú bætir ekki fyrir það, færðu
það til baka. Hvorutveggja skilar sér
aftur - bæði hið illa og hið góða.
Arabíska máltækið segir: Þrennt er
það sem aldrei kemur aftur, töluð orð,
unnin verk og liðin stund.” Látum það
vera lokaorð Sigríðar. Verk hennar
munu lifa, stundirnar og orðin sem
hún skilur eftir sig.
Oddný Sv. Björgvins
Þórhallur Hróðmarsson:
Spor í sandi
Ljóð af Ijúfri sögu
Nótt eina dreymdi hann drauminn,
hann dreymd'i að hann gengi á strönd.
Hann dreymd'i að hann gengi með Guði.
Þeir gengu þar hönd í hönd.
Hann leit um öxl og líf sitt
gat lesið af sporum þeim,
sem geymd vor'u og greypt í sandinn,
og gengin af báðum tveim.
Hann sá þau samhliða liggja
og sólin í heiði skein.
Þá sá hann á spotta og spotta
að sporin voru ein.
Það vakt'i 'honum vafa og furðu,
það virtist oft gerast þar,
sem sorti á líf hans sótti
og sorgir að höndum bar.
Hann leit aftur líf sitt yfir,
og litla stund hann beið,
en eftir það yrti á Drottin
eitthvað á þessa leið:
“Þú hafðir mér heitið forðum,
ef hlýða ég vildi þér,
og þér myndi þjóna og treysta,
að þú skyldir fylgja mér.
En hví sé ég spor þín hvergi,
þá harmi sleginn var?”
Drottinn brosti að bragði:
“Barnið mitt ég var þar.
Þar sem í fjörunni finnst þér
fótsporin vera tvenn,
við hönd mér þig löngum leiddi,
líkt og ég geri enn.
Þar för eftir eina fætur
fjaran einungis ber,
það var á þrautastundum,
þegar ég hélt á þér”.
30. aprfl 1997
Þórhallur Hróðmarsson
Hveragerði.
32