Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 5

Svanhvít Jónsdóttir nemi:
Eitt bréfkorn til lesenda
Á leiklistarnámskeiði.
Nú langar mig að segja ykkur
sanna sögu. Hún er um það,
þegar ég fékk heilablóðfall
20. júní 1995. Það er bezt að byrja á
byrjuninni.
Á árinu 1994 var ég að vinna á
golfvelli Keilis í Hafnarfirði og þá
lærði ég að spila
golf. Ég æfði mig
duglega fyrir
meistaramótið
1995 sem haldið
var dagana 18.-
24. júní 1995 af
því ég ætlaði ekki
að standa mig
rosalega illa.
En eins og ég
sagði áðan þá náði
ég ekki að ljúka mótinu, því þann 20.
júní fékk ég heilablóðfall. Að hugsa
sér, ég aðeins 27 ára þegar þetta
gerðist. Ég bý ein og það var því
heppilegt að ég var að spila golf, því
hverjum dettur í hug að eitthvað komi
fyrir 27 ára gamla konu.
25. júní 1994 útskrifaðist ég frá
Háskóla Islands sem viðskiptafræð-
ingur og var búin að fá vinnu í banka
og hafði unnið þar í tæpt ár þegar
áfalliðkom. Égvarmjögánægðmeð
lífið, allt gekk svo vel hjá mér. Ég
var í fyrsta sumarfríinu, ég hafði jú
verið í skóla allt mitt líf fyrir utan tvö
ár, en ég tók mér ársfrí þegar ég varð
stúdent og nú var aðeins eitt ár frá því
að ég lauk viðskiptafræðinni.
Best að láta ykkur vita hvernig ég
er í dag. Ég lamaðist alveg hægra
megin og þá meina ég alveg m.a.s.
hálfur naflinn. Ég missti málið, en
sem betur fer þá var það aðeins í eina
til tvær vikur. Ég er hölt og ræð ekki
við höndina, annars er allt í lagi með
mig.
egar ég veiktist átti ég tvær mjög
góðar vinkonur sem ég hefi varla
heyrt í síðan. En ég er nú samt mjög
heppin, því ég átti mikið af
kunningjum, bæði sem ég var búin að
vinna með og vera með í skóla. Og
úr þeim hópi komu mjög góðir vinir.
Þau heita Guðmunda og Maríus sem
unnu með mér og Helga, en við vorum
vinkonur sem börn og einnig saman í
skóla. Þau sýndu það þegar ég lá á
Landspítalanum, önnur þeirra heim-
sótti mig daglega og hin tvö minnst
vikulega, en ég lá á spítala í tvo og
hálfan mánuð. Ég get ekki fullþakkað
þeim og ég elska þessa krakka.
Vinnufélagar mínir voru frábærir,
þau fóru út að borða með mér, ég þá í
hjólastól, hálftalandi og ég gleymi því
ekki þegar ég kom labbandi á móti
þeim - án hjólastóls, svipurinn á þeim
- - hann var æðislegur.
Ég má ekki gleyma pabba né Pétri
bróður og fjölskyldu, þau voru og eru
æðisleg.
Að tveim og hálfum mánuði liðn-
umfóréguppáReykjalund. Mérleizt
ekkert á húsið til að byrja með, en það
var bara til að byrja með. Ég labbaði
um húsið til að skoða það, einn hring
á dag þar til eitthvað gerðist og ég
labbaði svo hægt að snigill hefði farið
fram úr mér hefði hann verið á staðn-
um.
Ég komst síðar að því að allt
starfsfólkið þar er frábært, þau voru
eitthvað svo glöð í kringum allt þetta
veika fólk, en ég skil það núna, því
það er svo gaman að sjá framfarir hjá
fólki. Ég fann mjög mikinn árangur
hjá mér þessa þrjá mánuði sem ég var
þar. Ég var líka svo heppin að fá að
koma einu sinni í viku til sjúkra-
þjálfara eftir dvölina þarna og svo
mætti ég þrisvar í viku og æfði sjálf.
Ég veit að það þýðir ekkert að koma í
tíma hjá sjúkraþjálfara og ætla ekkert
að gera sjálfur.
En þá kom að því að ég færi heim.
Það var ekki skemmtilegt, því
mér fannst ég alveg ein, alein. Enginn
kom. Og því ekki að hringja, ekki þarf
fólk að segja að það kunni það ekki.
En nei, síminn hringdi ekki og þó var
ég búin að hringja og láta vita að ég
væri komin heim. Ég var svo ein-
mana, en þó svo heppin að geta farið
upp á Reykjalund hvern virkan dag.
Um helgar vantaði mig hins vegar
eitthvað að gera, en ég var fljót að
finna hvað ég gæti gert annað en sitja
ein heima og telja puttana, en því
miður eru þeir aðeins fimm sem ég
get notað.
Ég á heilmikið af kunningjum en
ég hafði ekki séð þá í langan tíma og
hvar hitti ég þá annars staðar en á
kaffihúsum. Ég fer því bara ein og
hitti næstum alltaf einhvern.
Já ég hefi víst gert mjög mikið á
þessum ellefu mánuðum frá því ég
kom heim. Jú mér hundleiddist líka,
því það eru 24 klukkustundir í sólar-
hringnum og ég gat ekki sofið það
mikið, ég sem vann einu sinni milli
tvö og þrjúhundruð tíma í mánuði og
fannst ekki mikið. Ég varð að finna
eitthvað að gera, ekki var hægt að fara
Svanhvít
Jónsdóttir.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
5