Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 36

Eyþór Guðmundsson bóndi:
Bréfkorn úr Fossárdal
að var 3. desember 1937 að
mér var þröngvað í heiminn.
Foreldrar mínir voru Guð-
mundur Magnússon og Margrét
Guðmundsdóttir og var ég níunda
barn þeirra hjóna. Fæðingin gekk illa
og var móðir mín lengi að ná sér eftir
barnsburðinn. Mér
var komið fyrir hjá
móðursystur minni
í Berufirði sem
nýlega var búin að
eignast dóttur og
var ég oft hafður í
sömu vöggu og
hún. Mér líkaði
vistin illa og grenj-
aði víst mikið og
oft, en ekki veit ég
hvernig frænku
minni líkaði við
mig en hún dafnaði
vel og lifir enn, að
ég held nokkuð
góðu lífi. Svo kom
að því að ég fékk að
faraheim enþábrá
svo við að ég hætti
öllum óhljóðum og
hef haldið mig við það síðan. Ég var
vatni ausinn og skírður Eyþór eftir
ljósu minni Þóreyju Jónsdóttur frá
Steinaborg, Berufjarðarströnd. Ég
ólst upp í foreldrahúsum og byrjaði
snemma að taka þátt í búskapnum svo
sem að reka kýrnar á beit að morgni
og sækja þær að kvöldi, sækja hestana
inn í dal því ekki voru til nein hjóla-
tæki. Öll verk við heyskap voru unnin
með handafli og flutt heim á hestum.
Fé var beitt eins og hægt var til að
spara heyin og fór mikill tími í að
smala, sérstaklega á vorin þegar snjóa
tók að leysa. Eins fór mikill tími í
veiðiskap á silungi, sel, ref, hreindýr-
um, rjúpu og fleiri fuglum. Tíminn
leið og systkini mín festu ráð sitt og
fóru að búa hér og þar á landinu en ég
var einn eftir hjá öldruðum foreldr-
um.1959 fluttum við til Hafnar í
Hornafirði, en bróðir minn tók við
jörðinni. Ég byrjaði strax að læra
húsasmíði hjá Guðmundi Jónsyni og
lauk því áfjórum árum. Ég gifti mig
árið 1964 Öldu Jónsdóttur ogfluttum
við árið eftir í Egilsstaði og byggðum
okkur íbúðarhús, en ég vann við smíð-
ar þar í 7 ár. Þá hætti bróðir minn að
búa og við keyptum jörðina af honurn.
Já römm er sú taug er rekka dregur
föðurtúna til. Mikið var að gera í
Eyþór að skoða sig um í Svíaríki.
búskapnum. Það þurfti að byggja upp
öll hús og stækka túnin.
Svo er það árið 1976 að ég fer að
finna fyrir óstjóm í hægri hand-
legg, mér gekk illa að nota hamarinn
og gekk gjarna með handlegginn
krepptan. Ég leitaði til læknis á
Djúpavogi sem sendi mig til læknis í
Reykjavík, sem greindi mig með
Parkinsonveiki. Við hjónin höfðum
aldrei heyrt um þennan sjúkdóm áður
og vissum ekkert um hann.
Ég var strax settur á stóran skammt
af Matobar eða 5x250 mg á dag .
Þetta dugði mér um árabil en þá fór
að bera á aukahreyfingum sem
ágerðust svo að ekki var við unað
lengur. Þá var farið að prófa önnur
lyf svo sem Parladel, Simmildrel og
svo kom Apamorfín sem ég sprautaði
mig sjálfur með en áhrif af hverri
sprautu dugðu svo skammt og gafst
ég strax upp á því. Þá var það árið
1993 að ég las í Parkinsonpóstinum
um danskan prentara sem hafði farið
í aðgerð í Svíþjóð og gengið vel. Svo
ég fór að kanna hvort ég ætti mögu-
leika á svona aðgerð. Það voru daufar
undirtektir hjá læknunum, en þeir gátu
ekki bannað mér að fara en þar sem
þeir vildu ekki senda mig þá kom
enginn stuðningur
frá Trygginga-
stofnun svo ekki
var bjart framund-
an. En nú var að
duga eða drepast.
Ég var hættur að
geta labbað nema
áður en ég tók
lyfin á morgnana
og það er ekki gott
að verða allt í einu
ósjálfbjarga ef ég
hætti mér of langt.
I þessu pappírs-
þjóðfélagi er fok-
ið í flest skjól eftir
að maður getur
ekki skrifað nafnið
sitt, en það gat ég
ekki nema á nótt-
unni þegar líkam-
inn var laus við áhrif lyfja að mestu
leyti. Ég hafði samband við frænda
minn Guðmund Pálsson semvarvið
nám í Svíþjóð í heimilislækningum,
hann talaði við prófessorinn Lauri
Laitinen sem starfar við einkarekið
sjúkrahús í Stokkhólmi. Hann sagði
okkur seinna að þetta hefði verið ólíkt
öllu að fá upphringingu frá frænda
sjúklings, og engir læknar með í dæm-
inu. Hann tók þessu vel og bað um
videospólu af mér og ég svaraði
nokkrum spurningum. Þá voru það
peningamálin. En þegar neyðin er
stærst þá er hjálpin næst. Vinkona
mín og sveitungi Sólrún Sverrisdóttir
heimsótti mig og bað um leyfi til að
fara af stað með söfnun til stuðnings
við mig. Þetta gekk mjög vel og
þakka ég öllum sem þar lögðu hönd á
plóg.
vo var það í mars 1993 að ég var
kallaður út, aðgerð var ákveðin
og kostaði kr. 380 þúsund íslenskar
krónur, uppihald og ferðir þar fyrir
36