Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 6

í vinnu því ég var að þeirra sögn of
fötluð til þess. Ég er samt svipuð og
ég var og ég skal finna mér einhverja
vinnu, ég finn það á mér þó ég byrji á
því að stara á vegginn. Mér skal takast
það.
En nú er bezt að segja ykkur frá
einhverju skemmtilegu. í
desember þegar ég kom heim ákvað
ég að fara í sund, en ég gat því miður
ekki synt af því að ég hafði bara aðra
höndina og annan fótinn og fór því
miður bara í hringi. En það þýðir
ekkert að segja svona nokkuð uppi á
Reykjalundi, ég nefndi þetta við
sjúkraþjálfarann minn og hann ætlaði
að tala við íþróttakennara og ég fengi
að vita hvað hann segði daginn eftir,
því ég var að fara heim. Og hvað
haldið þið, hann var jú búinn að
spjalla við íþróttakennara og hann
spurði hvort ég gæti mætt kl. 10
morguninn eftir. Það var nú lítið mál
að læra að synda og nú syndi ég eins
og drottning með annarri hendinni og
öðrum fætinum og get allt nema
hlaupið, ég þarf æfingu eins og allir.
Ég get labbað þó hægt fari, ég kemst
allt sem ég ætla mér.
Svo kom snjór í janúar, bara smá-
snjór og ég hafði einmitt byrjað að æfa
mig á gönguskíðum veturinn áður. Og
ég vildi ekki að fólk segði að ég gæti
þetta ekki eins og kona ein sagði við
mig einu sinni. Ég skyldi prófa, ég er
svo þrjósk: “Leyfið mér það.” Mér
var bent á íþróttakennara sem gæti
kennt mér á skíðum og auðvitað var
það ekkert mál, snjórinn var kominn,
ég tilbúin og eftir hverju var að bíða.
Við byrjuðum strax daginn eftir og
bara tilhugsunin um þetta verður til
þess að mér fer að líða ofboðslega vel.
Ég man þegar ég datt og þurfti að
standa upp og var föst í skíðunum, gat
hreyft aðra löppina en hina auðvitað
minna. Iþróttakennarinn kom auðvit-
að og vildi hjálpa mér. En auðvitað
kom: “Ég ætla að reyna”, og hugsa
sér, hann beið í 20 mínútur. Eða þegar
ég datt og hló eins og asni og aum-
ingja kennaranum brá, en ég meiddi
mig ekkert. “Lárus minn, viltu fyrir-
gefa mér þegar ég datt í fyrra vetur -
oghlóbara, gerðuþað”. Oghérfylgja
tár.
Já meira, enn meira vildi ég gera,
þetta tvennt hér á undan, sundið
og skíðin, er frá-
bært, fer í sund
annan hvem dag
og þegar snjórinn
kemur þá vitið
þið hvar ég verð.
í febrúar fór
ég jú og talaði
við Iþróttasam-
band fatlaðra og
þar var mér bent
á ýmislegt s.s.
borðtennis og
bogfimi og mér
leist bara mjög
vel á.
Svo kom
Johan Haglund
til landsins en
hann er sænskur meistari í hjóla-
stólatennis og það var alveg frábært
að sjá hann. Ég á stað, en þarna var
maður sem ætlaði að þjálfa okkur og
ég talaði við hann og við sáum að
fleiri þurfti til, svo stunda mætti og
hafa gaman af þessu, svo ég hugsaði
í hálfa mínútu og nú erum við orðin
þrjú. Það eina sem mig vantar er
hjólastóll og þá er ég farin að hlaupa
aftur.
En í sumar sem leið fór ég með IF
upp í Kerlingafjöll, og reyndi setskíði
fyrir þá sem eru í hjólastól. Þá komst
ég að því að þeir sem þurftu að nota
setskíði höfðu eðlilegar hendur, en ég
hafði því miður eina hendi og beygði
alltaf til hægri og svo aftur til hægri
— það var glæsilegt !
Ég var komin upp í fjöll og snjór-
inn var þarna fyrir fótum mér og hvað
átti ég að gera. Jú ég ákvað að prófa
svigskíði fyrst ég kunni á þau einu
sinni - ég meina prófa þau, nú og ef
ekkert gengi þá bara gengi það ekki.
Daginn eftir fékk ég stelpu sem
kennara með mér upp í fjöllin og það
sama gerðist og á Reykjalundi, ég datt
og hló og baðst víst örugglega ekki
fyrirgefningar.
Vesturgnípa er 1460 m há og menn
fara þarna upp með snjótroðara og
renna sér niður og þarna er ofsalega
fallegt. Ég fór tvisvar upp með troð-
ara og einu sinni niður með honum,
en í hitt skiptið fór ég á skíðum,
höndum og fótum. Méreralvegsama
þó ég hafi farið 100 sinnum á rassinn.
Ég komst niður þó það tæki langan
tíma. En guð hvað mér leið vel.
Og svo á ég eftir að segja ykkur
frá golfinu, en ég fór í kennslu
þar í mars og fór svo út að spila um
mánaðamótin apríl - maí, byrjaði á
einni holu, þá tveim og svo þrem og
síðan koll af kolli þangað til ég fór á
golfmót fyrir hreyfihamlaða og ég
lenti í öðru sæti.
Og í lokin verð ég að nefna sjúkra-
þjálfarana mína, hana Kristínu á
Landspítalanum og síðan þau þrjú á
Reykjalundi: Theodór, Pétur og
Huldu, en ég er ennþá hjá henni. Og
ég veit ekki hvar ég væri ef þið hefðuð
ekki verið, máske hefði ég fengið aðra
sjúkraþjálfara og eflaust verið ánægð
með þá.
En krakkar, ég veit eitt, ég verð að
vinna sjálf, ég var í hjólastól, ég var
með hækju og síðan koll af kolli. Ég
er fötluð en ég á það til að gleyma
mér eins og þegar Pétur kom með þá
hugmynd að labba upp á Esjuna. Já,
Pétur ég fór upp í miðja Esju 21.
október 1996-góðhugmynd - æðis-
leg í framkvæmd.
Ég ætla að hætta núna en þetta er
frásögn af rúmu ári í lífi mínu og
þegar litið er á bréfið, sýnist það vera
nokkuð langt, en ég tel mig vera búna
að vera duglega undanfarið ár, en ég
á meira í pokahominu. Ég fór t.d. á
skauta - fór á skautum út á svellið með
skíðastafi og hjálm og hvort sem þið
eigið gott með að trúa því eða ekki þá
datt ég ekki fyrr en eftir rúman
klukkutíma. Og svo þetta. Ég hef
þekkt fólk og líka kynnst mjög góðu
fólki en samt finnst mér ég ennþá best.
Svanhvít Jónsdóttir
nemi f Starfsþjálfun fatlaðra.
6