Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Blaðsíða 32

Sigurður Óskar Pálsson fv. safnvörður:
MEÐ AU STANG JÓLUNNI
(Slitur úr minnisblöðum á tvímánuði)
Sigurður
Oskar
Pálsson
Það seytlar drjúgum úr síðpils-
Um þokunnar og ég er í vondu
skapi og hef mig ekki í að fara
út úr húsi og rölta ögn um bæinn mér
til sáluhjálpar og þó er þetta undur
hlýtt og kyrrlátt regn.
Svona mjög hefur
dofnað í mér sveita-
mannsnáttúran síðan
ég gerðist þurrabúð-
armaður á olíumöl-
inni. Man ég þó
gjörla að hér fyrir
eina tíð kom ég aldrei
hamingjusamari frá
vinnu minni en að kvöldi svona dags
holdvotur frá engjaslætti með orfið á
öxlinni og í vitunum þennan ólýsan-
lega keim af nýrri síðslægju. Undur
var gott að fara í þurrt að loknum
þvílíkum degi, borða kvöldmatinn,
kannski grjónavelling sem í höfðu
verið soðnar gulrófur, nýjar úr mold-
inni, og súrt slátur til frekari undir-
stöðu, við skin frá tíu lína lampa, sem
á ný hafði hlotið fulla virðingu eftir
kvöldbirtu frá hörpu til heyanna;
skríða í bólið, finna svefninn síga að
í mjúku myrkri og höfuðið fyllast af
frómum vonum um að bráðlega gerði
þurrk í slægjuna. Einatt hef ég trúað
því síðan að hlýtt og hljóðlátt sumar-
regn sé hollasta væta fyrir líkama og
sál sem fyrirfinnst í veröldinni og
taki fram sundlaugum og heitum upp-
sprettum og jafnvel lóninu bláa með
öllum sínum rómaða lækningar-
mætti.
r
Eg var sem sagt í vondu skapi þen-
nan 14.dag september-mánaðar á
því herrans ári 1999 og það sem verra
var, algerlega að ástæðulausu eins og
oft og einatt gerist þegar ólundin nær
að festa rætur í þessu svo kallaða
sálartetri mannskepnunnar. Allt í
einu, líklega vegna þess að hugurinn
hafði hvarflað til engjasláttarins hér
fyrir eina tíð, læddust upp í þoku-
drungaðan koll minn slitur af litlum
stefjum sem ég bangaði saman fyrir
margt löngu.
Góð voru haustin með kyrrum
kvöldum og löngum,
komið var seint af engjum,
gengið hægt um höll og móa
með hrífu og orf, en liðið að göngum.
Og góð voru haustin er heyskapnum
lauk
í hægri landátt sem bar með sér angan
hins rauða lyngs um leið og hún
strauk
lófum um folnandi mýrar;
síðustu baggarnir látnir við
Hámóaheyið,
af hestunum sprett og þeim sleppt
eftir vinnudag langan.
Aldrei fyrr en nú hefúr hvarflað að
mér að sleppa stetjum þessum inn í
skrif sem kynni að slysast á prent.
Líkast til er svona tiltæki órækur
vottur aðsteðjandi elliglapa.
Allt í einu heyrði ég að sjónvarps-
fréttir voru skollnar á. Kvöldfréttir
útvarps höfðu farið fram hjá mér svo
sem þær hafa löngum gert síðan
menningaryfirvöldum vorum á Inn-
nesjum syðra þóknaðist að skáka
þeim fram á miðjan aftan samkvæmt
því eyktatali sem ég ólst upp við og
hef reynt að viðhalda í tímaskyni
mínu æ síðan. Ég lagði því penna frá
mér en eyru við auk þess sem ég
hvikaði mér ögn til svo að ég sæi
myndmál tíðindanna, og sannast að
segja varð ég ekki fyrir vonbrigðum
fremur en oft áður.
Þarna var oss flutt svo yndisleg
fregn í myndum og máli að hún
bjargaði hreinlega fyrir mér deginum
og mátti ekki seinna verða eins og
öllum má augljóst vera. Þar var
greint frá kattasýningu haldinni á
vegum einhvers kattaræktar- eða
kattavinafélags; ég greip ekki hvort
heldur var, enda skiptir það ekki
meginmáli að mínum dómi. Há-
punktur fregnarinnar var samræða
tíðindamanns við talsmann félags-
skapar þessa. Kunngerði sá oss fá-
fróðum þann boðskap af ærinni
mælsku og stórum lærdómi að ættu
kettir að geta orðið raunveruleg
gæludýr yrði að gelda þá með því að
ógeltir kettir væru hálfgerðir, jafnvel
algerir vandræðagripir sem stunduðu
frjálst ástarlíf og spangóluðu. Nei, ég
er ekki að ljúga, heyrðu fleiri en ég.
Sannast sagna hætti mér, gömlum
sveitamanninum, að standa um sel og
fannst mér renna kalt vatn milli stafs
og hurðar við tíðindasögn þessa.
Fengi ég að greiða atkvæði um fregn
aldarinnar yrði þessi efst á blaði án
tvímæla. Engu að síður voru henni
alls ekki gerð skil við hæfi, því mið-
ur. Tíðindamanni þeim, sem hér átti
hlut að máli, láðist nefnilega að
skreppa í njósnaleiðangur inn í garða
eða á baklóðir einhversstaðar nálægt
vettvangi og festa á hljómband þessa
nýmóðins ástarsöngva ógeltra katta
oss fáfróðum dreifbýlismönnum til
uppbyggilegs fróðleiks og nokkurrar
skemmtunar þar að auki.
Megum við ef til vill eiga þess
von að á 21. öldinni verði ung-
um afkomendum okkar raulaðar
barnagælur eitthvað í þessa átt þeim
til værðarauka á kvöldin, og það
meira að segja í fullri alvöru og bestu
meiningu:
Kýrin tístir, tíkin baular,
trippið gaggar, svínið hlær,
svanur mjálmar, músin gaular,
malar í haga gömul ær?
Spyr sá er fátt veit og enn færra skil-
ur.
S.Ó.P.
Hlerað í hornum
Maður einn gekk um kirkjugarðinn
og rakst þar á mann sem stóð við leg-
stein einn hálfvolandi og tuldraði
fyrir munni sér: “Af hverju í ósköp-
unum þurftirðu nú að deyja svona
ungur”. Aðkomumaður fylltist sam-
úð með þeim volandi, gekk til hans
og spurði hvem hann syrgði svo
mjög. “Æ, þetta er nú bara fyrri eig-
inmaður konunnar minnar sem hér
hvílir í friði”.
32