Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Blaðsíða 16

Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Blaðsíða 16
Drengurinn með lambið litla - vorsins væna tákn. hann gæti séð í bláan himininn. Fátt fegurra en blár himinn nema ef vera skyldi barnsaugu, hvoru tveggja áþekkt, bjart og heiðríkt. Þá yrði rúmið fært á sinn gamla stað undir stafngluggann. Þá sæi hann, með því að rísa upp við dogg, niður á flötina og fram að hliðinu. Fyrst í stað yrði flötin fól og litlaus. En eftir nokkra daga tæki að örla á litlum, grænum nálum, sem teygðu sig óðfluga upp úr moldinni. Já, blessaður nýgræð- ingurinn myndi fljótlega klæða gamla frónið. Þá færu þeir að sleppa í sveitinni. Öldungurinn sat uppi í rúminu og reri fram í gráðið. Glærar og sinaber- ar hendurnar krepptust um pontuna. Orðið var æði skuggsýnt úti, her- bergið nærri myrkt. Tengdasonurinn gekk inn, kveikti loftljósið, kastaði kveðju á gamla manninn og spurði, hvort hann ætti ekki að kveikja á olíuvélinni. Gamli maðurinn sagði ekkert en hélt áfram að róa fram í gráðið. Flætti svo skyndilega, hallaði undir flatt, setti pontuna á nasirnar og saug innihald hennar að sér. - Eg veit ekki. Er kalt hér inni? spurði hann svo og dæsti. - Það er ffemur svalt, finnst mér, svaraði tengdasonurinn. - Jæja, er það. Ég finn ekki fyrir neinum kulda. - Jú, það er bara svalt, andkalt, finnst mér, endurtók tengdasonurinn. Hann hafði komið með steinolíu á flösku og var tekinn að hella henni á glæran glergeymi vélarinnar. - Það er skömm hvað ég eyði mik- illi olíu frá ykkur, sagði gamli maðurinn. - Ha, olíu? Nei, nei, þú eyðir ekki mikilli oliu. Öðru nær. - Jú, víst eyði ég einhverju, víst geri ég það. Þessi ellistyrkslús hrekkur víst skammt fyrir allri eyðslunni minni, tautaði gamlinginn. Tengdasonurinn svaraði engu, heyrði kannski ekki hvað sá gamli var að tuða, enda farið að kalda og ein- staka roka skall á glugganum svo köflótta teppið bærðist til. Eftir að lokið var að tæma úr flöskunni á geyminn vottaði fyrir olíuþef í kompunni. Tengdasonurinn kveikti á vélinni og reis síðan á fætur. - Þetta er hálfgerður garmur, sagði hann. - Ha, varstu að segja eitthvað? Tengdasonurinn hækkaði róminn. - Ég sagði að vélin væri hálfgerður garmur, endurtók hann. - Já, sagðirðu það. Hún dugir mér samt. - Ég ætla að reyna að útvega nýja, alla vega skárri. Vitleysa. Þessi dugir mér. Tengdasonurinn virtist ekki taka andmæli gamla mannsins alvar- lega, því hann svaraði ekki, dinglaði tómri olíuflöskunni og horfði í kringum sig í kompunni. - Er benvítis trekkurinn ekki óþægi- legur? spurði hann, gekk inn að glugganum og reyndi að strekkja köflótta teppið betur fyrir hann. - Nei, hvað ætli hann sé til miska. Annað eins hefúr maður nú reynt. Ekki var alltaf logn á Heiðinni forð- um, aldeilis ekki. Rödd öldungsins var lág og íjarlæg - eins og Heiðin. - Það þyrfti að kítta hann upp og tvöfalda glerið. - Já, líklega væri það betra, gegndi sá gamli. Hann hafði að vísu heyrt þetta áður. - Skömm að vera ekki búinn að þessu, en við bjuggumst við ... já, bara bölvuð skömm. - O, engan asa. Það ferst hvorki himinn né jörð þó það dragist eitt- hvað. Þú hefur líka svo margt annað á þinni könnu. - Jú, barasta bannsett ómynd en ég geng í þetta einhvern næsta daginn. - Já, hann gat brugðið til beggja vona á Heiðinni... - Þú værir nú vís til að minna mig á það. - Ha, jú, mikil ósköp, víst gæti ég það. En ég held barasta að þetta sé mesti óþarfi. - Óþarfi! Nei, nei, öðru nær, langt í ffá. Alger slóðaskapur að hafa ekki komið því í verk í haust, andæfði tengdasonurinn. - Skárra væri það. Það yrði miklu betra ... ég meina, þá myndi hætta að trekka. Líklega gerði það það, líklega það, tautaði gamlinginn og seildist á ný í pontuna undir koddann. Tengdasonurinn gekk fram að dyrunum, staldraði þar við, hélt áfram að dingla olíuflöskunni. - Trassaskapur, eintómur trassa- skapur. Maður þykist alltaf hafa svo mikið að gera, sagði hann og afsök- unartónn í raddblænum. - Segðu þetta ekki, þú sem ert í flestum, ef ekki öllum nefndum og félögum. Ó, já. Það tekur sinn toll. Maður var einu sinn fjallkóngur. Maður þekkir þetta duggunarlítið. O, já. - Það er alveg sama, bannsettur trassaskapur samt og annað ekki, tautaði tengdasonurinn. Svo tók hann sig á. - Get ég annars nokkuð gert fyrir þig núna? Vildirðu kannski meira kaffi? - Nei, nei, blessaður minn. Þetta er nú orðið eitthvað nóg. Að fá svo gott 16
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands
https://timarit.is/publication/1440

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.