Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2000, Blaðsíða 23

Þórhallur Hróðmarsson:
Matarást
Til stúlknanna
í eldhúsinu á Reykjum
Astin tekur á sig ýmis gerfi
og oftast nær hún veldur hjartaþraut.
Samt er það svo að einhvern veðurdaginn
algerlega rokin er á braut.
Núna þegar kominn er með kransa
kemur ofarlega í huga mér:
Hver er ástin einasta og sanna,
ástin sem að stöðugt fylgir þér?
Ástin ber á dyr með ýmsum hætti
og engan um það spyr hvar inn hún fer.
Rakleiðis um magann liggur leiðin
sem líklegust að hjarta mannsins er.
Ástin er á kreik'i í ýmsum myndum.
Af þeim myndum sem að fyrir ber
er matarást sú eina sem að endist
og eftir lætur merk'i í hjarta þér.
Þ.H.
Það þykir heldur ekki fínt í betri
samkvæmum að taka stærsta bitann
einkum og sér í lagi ef heiðurs-
gesturinn hefur þegar tekið hann á
diskinn sinn.
En verði manni á sú skyssa, þá
tekur maður hann ekki sigri
hrósandi og hampar honum á lofti
með sigurbrosi til allra hliða, heldur
sætir maður lagi þegar heiðurs-
gesturinn er að tala við sessunaut sinn
til hinnar hliðarinnar og laumar
bitanum til sín í kyrrþey.
Undir slíkum kringumstæðum þyk-
ir það kurteisi að bjóða heiðurs-
gestinum aftur á diskinn.
Ákaflega er sá siður óviðfelldinn að
snýta sér í vasaklútinn og horfa svo
lengi hugfanginn á vasaklútinn á eftir
eða sýna öðrum hve mikið hafi
komið í hann.
Eins heyrir það ekki til skemmtana
í samkvæmi að menn bori upp í nefið
á sér og beri svo fingurinn upp að
ljósinu til nánari athugunar og stingi
honum svo upp í sig á eftir.
Ég vona að sem flestir hafi lært af
þessum ábendingum og þeir sem eru
í óðaönn að skrifa þessi heilræði
niður eða festa þau sér í minni, skulu
ekki klappa fyrir kennslunni, þá gæti
gleymst eitthvert heilræðið.
Viðar Hörgdal.
Hlerað í hornum
Maðurinn bað um sardínur á veit-
ingastaðnum og þjónninn spurði
hvort hann vildii portúgalskar eða
ítalskar. “Mér er alveg sama. Ég ætla
sko ekki að fara að tala við þær.”
Málgefin kona var hjá lækni og
spurði af hverju í ósköpunum hann
hefði sagt henni að reka út úr sér
tunguna og svo hefði hann ekki einu
sinni svo mikið sem skoðað hana.
“Ég gerði það nú bara til þess að geta
skrifað lyfseðilinn í friði.”
Séra Jónas fór á prestastefnu og
biskupinn fíutti setningarræðu og
sagði m.a.: “Bestu árum ævi minnar
hefi ég eytt í örmum góðrar konu og
það var ekki eiginkona mín.” Svo
kom þögn og prestar stóðu á öndinni
en svo bætti biskup við: “Það var
móðir mín.” Séra Jónas hugsaði gott
til glóðarinnar að nota þetta þegar
heim kæmi. Næsta sunnudag fer
hann í stólinn og byrjar svona:
“Bestu árum ævi minnar hefi ég eytt
í örmum góðrar konu, en hún var
ekki eiginkona mín.” Svo kom þögn
og kirkjugestir voru eðlilega and-
aktugir yfir þessu. Svo byrjaði Jónas
að roðna og stamaði loks: “En ég
man bara ekki lengur hver hún var.”
***
Maður einn var að kvarta yfir minn-
istapi sínu: “Það er þrennt sem ég á
erfiðast með að muna. Það eru nöfn,
það eru tölur, og svo man ég bara
ekki það þriðja.”
***
Sonurinn 7 ára var að horfa á aug-
lýsingar í sjónvarpinu. Hann kallaði
í mömmu sína og sagði: “Nú veit ég
alveg hvað þú átt að gera til að megra
þig eins og þú ert alltaf að tala um.”
Móðirin spurði eðlilega hvernig að
því ætti að fara og þá svaraði sá
stutti: “Jú, þú átt að nota yes ultra
plus því það fjarlægir alla fitu.”
Tvær konur voru á gangi í kirkju-
garðinum. Þá segir önnur konan við
hina: “Hér eigum við nú eftir að
lenda ef okkur endist iíf og heilsa.”
Þegar karl fór á fyllerí sagði eigin-
konan: “Hann á nú heldur betur eftir
að súpa úr nálinni fyrir þetta”. Og
öðru sinni þegar karl fór á bak við
hana sagði hún: “Ég mátti svo sem
vita að það lægi hundur undir steini”.
***
Hann Nonni hafði alltaf verið mikill
mömmudrengur þó rígfullorðinn
væri. I meira en tuttugu ár fór hann
alltaf heint í kaffitímunum í frysti-
húsinu og mamma beið með rjúkandi
kaffið og hellti í bollann hans. Nú
var Nonna sagt að það væri aldeilis
fjör í kaffitímunum og hann tók sig
til, keypti hitabrúsa og kom svo með
kaffið á honum. í fyrsta kaffitíman-
um hellti Nonni í bollann hjá sér og
þegar bollinn var fullur sagði Nonni:
“Takk, elsku mamma, ekki meira
mamma mín”, og um leið flóði út af.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23