Íþróttablaðið - 01.02.1991, Page 8

„MAN EKKI EFTIR SLYSINU"
meira eða minna mæli alla okkar
æfi," segir hann. „Fyrst fimleika og
frjálsar íþróttir, síðan sund. Það kom
hins vegar að því þegar við vorum
um það bil tíu ára gamlir að við urð-
um að velja á milli þessara íþrótta-
greina. Sundið varð fyrir valinu og ég
hef ekki séð eftir því." Það kemur
fram í máli Svansað þótt sundíþróttin
sé erfið og á stundum nokkuð ein-
manaleg veiti hún alhliða þjálfun
sem sundmenn búi að alla ævi. „Það
er staðreynd að sundið er einmana-
leg íþrótt með tilliti til þess að áerfið-
um sundæfingum og miklum vega-
lengdum hefur maður engan að tala
við nema sjálfan sig. Þegar maður er
orðinn leiður á því þá syngur maður
einfaldlega. Ég held að flestir sund-
menn tali og söngli á miklum vega-
lengdum."
Þeir bræðurnir Svanur og Þröstur
uppskáru árangur erfiðis síns og á ár-
unum 1981 til 1986 voru þeir í boð-
sundssveit Héraðssambandsins
Skarphéðins sem átti íslandsmetin í
skrið- og fjórsundsgreinum karla.
Fyrra metið stóð reyndar óhaggað frá
árinu 1981 til 1986.„Það varstórkost-
legt að eiga þátt í því að setja ís-
landsmet þó svo að metin standi yfir-
leitt stutt við. Framfarirnar hafa verið
svo örar í sundinu að metin falla oft-
ast fljótt," segir Svanur. „Sem betur
fer," bætir hann við.
— Hvað gerðist 2. september 1989?
„Staðreyndin er sú að ég man það
ekki," segir Svanur alvarlegur í
bragði. Hann segir að þeir bræðurnir,
sem báðir eru trésmiðir að mennt,
hafi verið að Ijúka við að loka þaki á
húsi einu á Selfossi. „Það var nokkuð
seint um kvöld og veðurspáin boðaði
rigningu. Þess vegna var okkur
kappsmál að Ijúka við að loka þak-
inu. Veðrið varmiltþetta kvöld, hæg-
ur andvari, og við vorum að slá síð-
ustu naglana þegar slysið varð."
Svanur þagnar um stund en segir síð-
an að það síðasta sem hann muni sé
þegar hann var við vinnu og svo ekki
söguna meir fyrr en hann man eftir
sér á Borgarspítalanum í Reykjavík
nokkrum dögum seinna.
„Enginn veit með vissu hvað gerð-
ist vegna þess að enginn sá mig falla
niður af flötu þakinu en ég hef senni-
lega stigið skrefinu of langt aftur fyrir
mig."
Að sögn tvíburabróður Svans,
Þrastar, sem var við vinnu nokkrum
metrum frá Svani, heyrði hann
skyndilega kallað nafn bróður síns.
Hann hafi litið upp, ekki séð Svan og
strax gert sér grein fyrir því að hann
myndi hafa fallið niður af þakinu.
„Sá, sem kallaði, er vinur okkar og
samstarfsmaður. Ég heyrði á radd-
blænum að eitthvað alvarlegt hafði
gerst. Ég hentist niður og sá hvar
Svanur lá hreyfingarlaus á bakinu í
myrkrinu." Þröstur segir að aðkoman
hafi verið sér mikið áfall og að fyrsta
hugsunin hafi verið að Svanur væri
látinn. „Svo reyndist ekki vera, sem
betur fer. Ég reyndi eins og ég gat að
ná sambandi við hann en ekkert
gekk, hann gat ekki svarað mér.
Skyndilega lyfti hann höfðinu lítil-
Svanur og Þröstur að afiokinni mikilii keppni fyrir nokkrum árum.