Morgunblaðið - 10.01.2020, Qupperneq 27

ég veit að það var Magnúsi mikils
virði.
Þeir feðgar voru mikið hjá okk-
ur enda Grétar staðráðinn í því að
drengurinn hans fengi að kynnast
sveitalífinu eins og hann gerði
sjálfur sem ungur drengur og
maður. Það fór svo að stundum
var skólinn ekki alveg kominn í
sumar- eða vetrafrí þegar okkar
maður var mættur í sveitina til að
gera það sem honum þótti
skemmtilegast.
Það kom mjög snemma í ljós
hver voru áhugamál Leif Magn-
úsar, það voru dýr þá aðallega
hestar, vélar og faratæki af öllum
gerðum og hvað var í matinn. Rétt
fyrir hádegi kíkti hann í eldhúsið
til mín til að athuga hvað væri í
pottunum. Ef það var eitthvað
sem honum líkaði ekki fékk hann
sér Eldfjallasúpu eða Sveitaborg-
ara án sósu og tómata í Gamla
fjósinu. En ef maturinn var góður
hrósaði hann mér fyrir hann og
jafnvel gaf mér leiðbeiningar um
hvernig ég gæti bætt hann næst
þegar ég eldaði. Hann hreinlega
elskaði það að keyra traktora, tala
um þá og skoða allt um þá á net-
inu. Svo kom hann með myndir til
mín og fræddi mig um hestöfl,
ventla, dekkjastærðir og annað
álíka. Þó hann væri enn svo lítill að
hann sá vart yfir stýrið á vélunum
og að auki allt of ungur til að aka
þeim þá komst ekkert annað að en
að vera með. Hann var því afar
ungur þegar hann var orðinn full-
gildur vinnumaður hjá okkur á
Hvassafelli. Keyrði áburð á túnin
heilu og hálfu sólarhringana,
pakkaði heyrúllum og keyrði þær
heim í stæður. En Leif Magnús
fór sínar eigin leiðir, ef honum lík-
aði verkefnin sem honum voru fal-
in þá var hann hörkuduglegur, ef
honum líkaði ekki við þau þá tók
hann þau ekki að sér. Þannig var
hann, elsku drengurinn minn.
Magnús minn og fóstri Leif
Magnúsar kvaddi Hótel jörð
skyndilega í sumar og ég veit að
það var unga vinnumanninum
okkar þungbært.
Síðasta samtal okkar Leif
Magnúsar fór fram í símanum
daginn sem hann dó. Hann sendi
mér mynd af derhúfu og undir
henni stóð „þessi er uppi á vegg í
minningu Magnúsar okkar“.
Nokkrum tímum síðar var hann
kominn til nafna síns og til
mömmu sinnar í sumarlandið.
Elsku Grétar Már, Elísabet
Erla, Alexandra Árný og aðrir
ástvinir, megi æðri máttur
styrkja ykkur á erfiðum tímum.
Heiða Björg Scheving,
Hvassafelli.
Mig langar að minnast vinar
míns, Leifs Magnúsar. Einn erf-
iðasti dagur lífs míns var þegar
mamma sagði mér að Leif Magn-
ús vinur minn væri týndur og
sennilega dáinn. Ég hélt alltaf í
vonina að hann fyndist á lífi en ör-
lögin urðu því miður þessi. Við
kynntumst þegar hann flutti til
Eyja sem lítill strákur og byrjaði í
bekknum mínum. Við urðum
strax miklir vinir og hefur sú vin-
átta alltaf verið traust. Það var
aldrei leiðinlegt í kringum Leif,
honum datt ýmislegt sniðugt í
hug og þá vildi hann helst fram-
kvæma það strax. Það var alltaf
auðvelt að biðja hann um greiða,
hann sagði aldrei nei. Hann svar-
aði oftast þannig: Jón, við gerum
þetta þá bara saman. Leif sagði
alltaf að hann ætlaði að verða
bóndi. Hann elskaði dýr og þau
elskuðu hann. Hann var duglegur
að senda mér og mömmu „snapp“
úr fjósinu, af refnum, beljunum
og öllum þeim dýrum sem þar
voru. Hann vissi allt um traktora
og gat talað endalaust um þá og
ég bara hlustaði. Hann var líka
stríðinn og fannst alltaf jafn fynd-
ið þegar mamma kom og sótti
okkur í skólann, og þá sagði hann
við hana þegar við vorum lögð af
stað: Þú skutlar mér svo bara
heim, og hló eins og honum einum
var lagið, en hann bjó við hliðina á
skólanum. Árið 2015 hafði hann
fengið móðurlausan kettling sem
var í fóstri hjá langafa hans og
vildi hann endilega að ég fengi að
eiga hann. Mamma var ekki til í
það, en hann plataði hana í heim-
sókn að skoða kisuna og auðvitað
kom Perla með henni heim. Hann
var mjög mikið hjá okkur fjöl-
skyldunni og fékk að gista hjá
okkur þegar hann vildi. Við höfð-
um oft um helgar „maraþon“,
horfðum á þætti og myndir alla
helgina og þóttumst svo vera sof-
andi þegar mamma kom niður og
kíkti á okkur. Við borðum snakk,
pizzur sem hann elskaði og höfð-
um gaman. Hann var alltaf að
gefa mér hluti og dót sem mér
þykir óendanlega vænt um í dag,
og geymi ég það eins og fjársjóð.
Hann vildi aldrei þiggja neitt í
staðinn nema vináttuna. Leif var
vinur vina sinna og ég er þakk-
látur fyrir að hafa fengið að vera
vinur hans. Eftir að hann flutti í
sveitina vorum við mikið í síma-
sambandi og mikið er ég þakk-
látur fyrir að hafa talað við hann í
síma daginn sem hann týndist,
um áhugamál okkar beggja, ofur-
hetjur, bíómyndir og ýmislegt
annað. Ég mun minnast þessa
samtals alla ævi og vil ég þakka
þér, Leif Magnús, fyrir okkar frá-
bæru og einlægu vináttu.
Takk fyrir það sem þú kenndir
mér og takk fyrir allt og allt.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Þinn vinur að eilífu,
Jón Ævar Hólmgeirsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2020
héldu vináttusambandi við hana
langt fram á fullorðinsár eins og
þau væru enn í fóstri hjá henni.
Það er mikil gæfa að fara í
gegnum lífið með svona miklu
jafnaðargeði, þolgæði og þraut-
seigju eins og móðir mín gerði þar
sem vandamálin verða þá alltaf að
engu, gleymast og hverfa, en
gleðin og hamingjan springa út
eins og flugeldar. Árangur og af-
rakstur af svona lífi er líka mikill
og verðmætin lifa í hjarta vina og
ættingja um ókominn tíma.
Varla er hægt að rita svona fá-
tækleg minningarorð nema minn-
ast á hin nánu tengsl sem voru
milli móður minnar og Steinunnar
systur hennar en Steinunn lést ár-
ið 1976 í blóma lífsins.
Einnig bjó Jórunn móðuramma
mín hjá okkur í um tuttugu ár
þannig að andi Efsta-Dalsins sveif
yfir vötnunum þegar þær hittust
og tóku spjall saman. Þær systur
héldu einstöku og nánu sambandi
alla tíð sem var með þeim hætti að
maður var eins og heima hjá sér
hvort sem maður var hjá systur
mömmu eða bara heima. Þær hitt-
ust oft og áttu saman ógleyman-
legar stundir og órjúfanlega vin-
áttu þar sem einna
eftirminnilegastar eru allar veisl-
urnar sem þær héldu fjölskyldum
sínum og einnig fjölskyldum
systkina sinna og úr varð heljar-
ins partí eins og þau gerðust best í
sveitinni.
Síðustu æviárin bjó móðir mín í
Mörkinni í Reykjavík og undi hag
sínum vel. Hún var fyrsti íbúinn í
þeim íbúðum sem Mörkin-Grund
keypti og leigði út til eldri borgara
og flutti móðir mín inn hjá þeim
árið 2010.
Það var vel tekið á móti henni
og forstjórinn Gísli varð sérstakur
vinur hennar og í hvert skipti sem
þau hittust á göngunum í Mörk-
inni heilsaði hann henni innilega
með nafni og hún ljómaði út að
eyrum.
Hún var alltaf einstaklega
þakklát fyrir dvölina í Mörkinni
enda mjög vel staðið að öllu. Þeg-
ar aldurinn færðist yfir hjá henni
flutti hún yfir í hjúkrunarheimilið
í Mörkinni og fékk þar einstaka
umönnun enda allt starfsfólkið
þar einstaklega ljúft, mjög hjálp-
legt og mjög góðir fagmenn.
Ég minnist móður minnar með
mikilli virðingu og þakklæti.
Sigurður Sigurðsson.
Í dag kveðjum við elskulegu
tengdamóðir mína hana Magn-
hildi eða Möggu eins og hún var
oftast kölluð. Margar og ljúfar
eru minningarnar um hana og
hugurinn reikar aftur til ársins
2005. Þá vorum við Nonni nýbúin
að kynnast og hann vildi mjög
fljótlega kynna mig fyrir konunni
sem skipaði svo stóran sess í lífi
hans, móður sinni. Ég hikaði en
lét tilleiðast og aldrei gleymi ég
því augnabliki þegar ég hitti
tengdamóður mína fyrst, mér leið
strax vel í návist þessarar fallegu
konu.
Hlýjan, brosið, glaðværðin og
góðmennskan geislaði af henni.
Þannig var það líka alla tíð, hún
tók ávallt á móti mér opnum örm-
um, eins og dóttur, og fannst mér
ég eiga greiðan aðgang að hjarta
hennar.
Tengdamóður minni lýsir eng-
inn í nokkrum orðum, svo einstök
og yndisleg kona var hún. Hún
var heimakær og heimilið hennar
fallegt og hlýlegt.
Svo var hún mikil dama og
ávallt vel til höfð og smekklega
klædd. Allt sitt líf lifði hún fyrir
fjölskylduna og faðmur hennar
stór og hlýr og aldrei fór neinn
svangur eða þyrstur frá henni.
Hún hafði svo margt að gefa, ást
hennar og umhyggja var skilyrð-
islaus.
Magga var í miklu uppáhaldi
hjá öllum þeim sem voru svo lán-
samir að kynnast henni, þannig
persóna var hún, brosmild, hlát-
urmild og hafði einstaklega góða
nærveru. Kærleikann hafði hún
að leiðarljósi.
Það var dýrmætt þegar móðir
mín og tengdamóðir kynntust og
urðu góðar vinkonur. Margar
ógleymanlegar samverustund-
irnar áttu þær saman og með
okkur. Þær voru oft kallaðar
„tengdamömmurnar“, báðar lífs-
glaðar og hressar og gerðu ým-
islegt skemmtilegt, sóttu fundi í
Valhöll, tóku saman slátur og
buðu okkur að sjálfsögðu í mat. Á
þeim árum þegar móðir mín
keyrði komu þær oft til okkar
þegar við dvöldum í sumarbústað,
gistu og komu með bakkelsi með
kaffinu.
Yndisleg er minningin þegar
þær voru svaramenn í brúðkaup-
inu okkar árið 2010. Svo eru það
allar góðu samverustundirnar á
jólum, páskum, afmælum og mat-
arboðum, þær tvær sitjandi við
eldhúsborðið okkar heima að
hlæja og spjalla, ég að stússast í
matnum og svo var skálað í púrt-
víni.
Já, óteljandi góðar minningar
og tengdamamma alltaf búin að
baka býsnin öll af sínum heims-
frægu pönnukökum sem hún kom
með færandi hendi.
Í veikindum sínum undanfarið
sýndi tengdamóðir mín ótrúlega
mikinn styrk, yfirvegun og lífs-
vilja. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með því í gegnum árin
hversu börnin hennar öll sýndu
móður sinni mikla ást og um-
hyggju og hugsuðu vel um hana.
Það sýnir hversu mikið hún átti
inni af góðvild og kærleik sem þau
vildu svo gjarnan fá að endur-
gjalda.
Með söknuði og þakklæti fyrir
allar dýrmætu stundirnar sem við
áttum saman kveð ég elskulegu
tengdamóður mína. Minninguna
geymi ég í hjarta mínu.
Þú barst með þér sólskin og svalandi
blæ.
Það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund.
Þá hressti og nærði þín samverustund.
(ÁJ)
Guð blessi þig og varðveiti
elsku Magga
Ingibjörg Þóra Arnarsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Magnhildi Sigurðar-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Bjarney Sig-urðardóttir
fæddist á Seyð-
isfirði 28. sept-
ember 1926. Hún
lést á LSH Foss-
vogi 19. desember
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Jón Halldórsson
frá Nýjabæ á
Húsavík, f. 28. maí
1898, d. 18. febr. 1995, og
Rannveig Bjarnadóttir, f. 13.
júlí 1906 á Seyðisfirði, d. 14.
apríl 1995.
Systkini Bjarneyjar: Guðrún,
f. 14. október 1924, d. 6. maí
2018; Halldór, f. 29. janúar
1928, d. 30. janúar 2000; Svan-
hildur, f. 28. apríl 1929, d. 5.
mars 2002; Ólöf Anna (Stella),
f. 7. júlí 1932; Eyþór Ingi, f. 28.
ágúst 1934.
Bjarney giftist 16. október
1948 Ásbirni Björnssyni frá
börn þeirra eru Egill, f. 1980,
Hildur, f. 1985, og Atli, f. 1989.
Barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn eru
orðin 40.
Bjarney ólst upp á Seyðis-
firði til 16 ára aldurs, en þá
flutti hún til Reykjavíkur.
Fyrstu tvö árin vann hún sem
vinnukona (au pair), en eftir að
Guðrún elsta systir hennar
flutti til Reykjavíkur leigðu
þær herbergi saman og fór hún
þá að vinna á tveimur stöðum;
á daginn í skóversluninni
Hvannbergsbræðrum í Hafn-
arstræti og sem sætavísa í
Gamla bíói á kvöldin.
Bjarney var að mestu heima-
vinnandi húsmóðir, en hún
saumaði oft á kvöldin fyrir
fataframleiðslufyrirtækið Sol-
ido, sem þau áttu ásamt hjón-
unum Þórhalli Arasyni og
Katrínu Ármann. Seinna meir,
þegar börnin stækkuðu og
fluttu að heiman, vann hún
verslunarstörf, bæði í Teddy-
búðinni, sem var barnafata-
verslun, og um tíma í tísku-
vöruverslun.
Útför Bjarneyjar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 10.
janúar 2020, klukkan 13.
Vestmannaeyjum,
f. 22. júlí 1924, d.
22. mars 2009.
Börn þeirra eru: 1)
Rannveig Jónína, f.
1949, maki Stefán
Carlsson, f. 1949,
börn þeirra eru
Hrönn, f. 1975, og
Ásbjörn, f. 1979. 2)
Björn Eyberg, f.
1951, maki Val-
gerður Sveinsdótt-
ir, f. 1951, börn þeirra eru
Bjarney, f. 1978, Birna, f. 1982,
og Ásbjörn, f. 1993. Dóttir Val-
gerðar, uppeldisdóttir Björns,
er Helga Björk, f. 1972. Börn
Björns eru Dagmar, f. 1972,
Þorfinnur, f. 1974, og Atli
Freyr, f. 1975. 3) Fanney Björk,
f. 1956, maki Tómas Jóhann-
esson, f. 1956, börn þeirra eru
Tinna, f. 1979, Thelma Ýr, f.
1983, Tanja, f. 1989, og Tómas
Orri, f. 1994. 4) Ester, f. 1957,
maki Einar Egilsson, f. 1954,
Elskulega mamma mín.
Hvað ég á eftir að sakna þín,
við vorum svo nánar. Þú varst
ekki bara mamma mín heldur líka
besta vinkona mín. Við gátum
rætt um allt og aldrei varð okkur
sundurorða. Þú varst svo góð
amma og reyndist mér svo vel
þegar börnin mín voru ung. Í
mínum veikindum fékk ég alltaf
styrk, stuðning og góð ráð frá þér
sem hjálpuðu mér mikið.
Í lok október þegar þú fórst á
Hrafnistu og hlakkaðir svo mikið
til að vera þar í fjórar vikur grun-
aði mig ekki að þú myndir veikj-
ast og koma ekki aftur heim. En
þú áttir góða ævi og nú tekur
pabbi á móti þér, elsku mamma
mín.
Farðu í guðs friði.
Þín
Ester.
Í dag kveðjum við Baddý
Sigga Hall eins Seyðfirðingar
nefndu hana stundum. 16 ára tók
hún sig til og fór til höfuðborg-
arinnar og kynntist þar Eyja-
peyjanum Ásta frá Heiðarhóli
eins og Eyjamenn nefndu Ás-
björn. Það var svo þegar dóttir
þeirra Fanney Björk fór til Eyja
að hún hitti annan Eyjapeyja.
Hún ákvað að að kynna hann fyr-
ir foreldrum sínum. Ég man þeg-
ar ég hitti Baddý fyrsta sinni, að
hún horfði rannsakandi augum
og velti eflaust fyrir sér hvort það
væri annar Eyjapeyja grallari á
leið í fjölskylduna. Það varð nú
svo.
Alla tíð síðan fór vel á með okk-
ur öllum og margar góðar stundir
áttum við saman, börn og barna-
börn, í Grundargerðinu, bústað í
Skorradal, ferðalögum um Ísland
og ekki síst í Eyjum. Hún kom í
sína síðustu ferð til Eyja núna í
haust. Það var farið víða um bæ-
inn, á söfn, heimsóknir, sleppa
lundapysjum og svo var endað á
„pöbb“ með dóttur og dótturdótt-
ur og frænkum. Já, ekkert kyn-
slóðabil í Eyjum, sagði hún. Sam-
band móður og dóttur,
Bjarnaeyjar og Fanneyjar
Bjarkar, var einstaklega fallegt,
bar aldrei skugga á. Mörg símtöl-
in sem þær áttu saman, ekki síst
seinni árin. Bjarney var með allt
á hreinu alveg fram á það síðasta,
93 ára gömul en ern. Það er skrít-
ið að kveðja eftir langa samveru,
kæra tengdamóðir mín. Takk fyr-
ir allt.
Tómas Jóhannesson.
Það er margt sem fer gegnum
huga minn í dag þegar við kveðj-
um Baddý tengdamóður mína
eftir rúmlega hálfrar aldar kynni.
Hún flutti ung til Reykjavíkur frá
Seyðisfirði til að vinna og kynnt-
ist þar eiginmanni sínum er síðar
varð, Ásbirni Björnssyni. Hann
var frá Vestmanneyjum og hafði
flust til borgarinnar til að stunda
nám í Verslunarskólanum. Þau
giftu sig á látlausan hátt og ég
man að Baddý sagði mér að brúð-
kaupsferðin hefði verið farin upp
á Valhúsahæð á Seltjarnarnesi í
leigubíl. Þau stofnuðu heimili og
eignuðust sitt fyrsta barn 1949,
Rannveigu, sem varð síðar eigin-
kona mín, 1970. Við hjónin bjugg-
um í Svíþjóð um nokkurra ára
skeið er ég stundaði þar fram-
haldsnám. Þau hjónin heimsóttu
okkur þangað nokkrum sinnum
og fórum við meðal annars saman
til Álandseyja og Finnlands á
stórri ferju. Á þessum dögum
sem hafa liðið frá andláti Baddýj-
ar hefur farið í gegnum hugann
ýmislegt sem við gerðum með
þeim Baddý og Ásbirni, við fórum
í veiðiferðir og ferðir til útlanda
og í Skorradalinn en þar byggðu
þau sér sumarhús og dvöldu lang-
dvölum og við einnig nokkrum ár-
um seinna og þar áttum við góðar
stundir saman. Við Ásbjörn
gengum til rjúpna í Skorradaln-
um en hann hafði gaman af skot-
veiði. Ásbjörn lést heima hjá sér
eftir skamma legu snemmvors
2009 og var þá Baddý ein eftir í
íbúð sinni í Hæðargarðinum.
Fljótlega eftir að Ásbjörn lést
fórum við þrjú saman til Tenerife
og hafði hún mjög gaman af því.
Hún sá um sig sjálf og eldaði en
börnin hjálpuðu til við innkaup.
Baddý sótti félagsmiðstöðina í
Hæðargarði sér til upplyftingar
og dægrastyttingar og þar átti
hún góðar vinkonur. Barnabörn-
in og langömmubörnin sóttu mik-
ið til langömmu og var oft glatt á
hjalla og gaman að koma til henn-
ar. Baddý las mikið og þótti okk-
ur nánast ótrúlegt hvað hún
komst yfir mikið af bókum.
Baddý var stálminnug alveg fram
til hins síðasta.
Við kveðjum í dag góða konu
sem eftir liggur svo mikið af góð-
um minningum sem geymast í
huga barna, tengdabarna, barna-
barna og langömmubarna. Bless-
uð sé minning Bjarneyjar Sigurð-
ardóttur.
Stefán Carlsson.
Í dag kveðjum við elskulega
vinkonu okkar, Bjarneyju hans
Ásbjörns heitins, blessuð sé
minning hans. Okkur var tamt að
nefna bæði nöfnin, þau voru svo
náin hjón og samrýnd. Við áttum
margar góðar stundir með þeim,
eiginmenn okkar voru góðir vinir
og gleðin ein ávallt ríkjandi.
Minningar frá liðnum árum leita
á hugann.
Góðar minningar frá ferðalög-
um og samverustundum, sem
vekja upp bæði gleði og bros. Við
vinkonurnar héldum góðum vin-
skap öll árin, fórum í ferðalög
saman og hittumst reglulega í
kaffiboðum. Fyrir fáum vikum
áttum við vinkonuhópurinn gleði-
stund í kaffiboði þar sem Bjarney
var glæsileg og geislandi að
vanda, við nutum þess að vera
saman þessa skemmtilegu stund.
Ekki hefði okkur órað fyrir að
þetta væri síðasta samvera okkar
með henni.
Við vottum börnum hennar og
þeirra fjölskyldum okkar innileg-
ustu samúð með Guðs blessun.
Megi okkar kæra vinkona
hvíla í friði.
Sesselja Ásgeirsdóttir og
Sigríður Sveinbjarnardóttir.
Bjarney
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma.
Við söknum þín rosalega
mikið og það var best að
vera hjá þér því þá leið okk-
ur vel. Þetta voru bestu ár
með þér. Alltaf þegar við
komum í boð varstu með
súkkulaði og ís og kex. Við
vildum að þú værir með
okkur um jólin og knúsa þig
rosa mikið. Við elskum þig
með öllu hjartanu.
Rebekka, Emilía og Andrea.
 Fleiri minningargreinar
um Bjarneyu Sigurðar-
dóttir bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar