Morgunblaðið - 14.03.2020, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. MARS 2020
✝ RagnarBjarnason
fæddist í Reykjavík
22. september
1934. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 25. febrúar
2020.
Foreldrar hans
voru Bjarni Böðv-
arsson tónlistar-
maður, einn af
stofnendum og fyrsti formaður
FÍH, fæddur 21.11. 1900, d.
21.11. 1955, og Lára Ingibjörg
Magnúsdóttir húsfreyja og
söngkona, f. 4.10. 1903, d. 25.12.
1989. Systkini hans eru: Ómar
Örn Bjarnason, f. 16.12. 1932, d.
18. ágúst 1946, og Dúna Bjarna-
dóttir, f. 11.6. 1936.
1954 kvæntist Ragnar fyrri
eiginkonu sinni Gerði Ólafs-
dóttur. Börn þeirra eru: 1)
Bjarni Ómar, eiginkona hans er
Ragna Kristín Marinósdóttir.
Börn þeirra: 1) Ragnar Bjarna-
son, 2) Sævar Bjarnason, látinn,
3) Hrönn Bjarnadóttir. Bjarni
og Ragna eiga tvö barnabörn. 2)
Kristjana Ragnarsdóttir, eig-
inmaður hennar er Örn Ingi
Ingvarsson. Börn þeirra eru: 1)
Þorgerður Anna, 2) Ingvar, 3)
Kolbrún, 4) Hjördís, 5) Örn.
Kristjana og Örn eiga þrettán
barnabörn og tvö barnabarna-
börn.
1966 kvæntist Ragnar eftirlif-
andi eiginkonu sinni Helle
Birthe Bjarnason. Sonur þeirra
er Henry Lárus, eiginkona hans
er Kristbjörg Ragnarsson. Börn
þeirra: 1) Lára Ingileif, 2) Aron
Sögu sinnti hann ýmsum störf-
um, m.a. var hann sölumaður
hjá Sveini Egilssyni, rak sölu-
turn, bílaleigu og var útvarps-
maður á Aðalstöðinni og FM957.
Hann hætti nánast að syngja
um tíma eftir þetta, en um sjö-
tugt byrjaði hann af fullum
krafti að nýju í góðu samstarfi
við vin sinn Þorgeir Ástvalds-
son. Hann gaf út nokkrar hljóm-
plötur á þessum tíma, sem flest-
ar fengu frábærar móttökur.
Síðan þá hefur hann haldið tón-
leika, sungið og skemmt lands-
mönnum við hin ýmsu tækifæri.
Sérstaklega er eftirminnilegt
lagið „Þannig týnist tíminn“ eft-
ir Bjartmar Guðlaugsson sem
hann söng með Lay Low og var
valið óskalag þjóðarinnar af
áhorfendum sjónvarpsins. Sýn-
ingin Elly var sýnd fyrir fullu
húsi nokkur misseri og kom
Ragnar fram í lok nánast allra
sýninga og söng lög með Katr-
ínu Halldóru Sigurðardóttur
sem lék Elly. Síðustu tónleikar
Ragnars voru haldnir fyrir full-
um Eldborgarsal Hörpu 1. sept-
ember sl. þegar hann fagnaði 85
ára afmælis sínu en áður höfðu
tvennir tónleikar verið haldnir
sl. vor.
Ragnar hlaut margar viður-
kenningar, m.a. viðurkenningu
Stjörnumessu DV og Vikunnar
1980 sem söngvari ársins í 30 ár,
heiðursverðlaun Íslensku tón-
listarverðlaunanna 1994, sæmd-
ur gullmerki FÍH 2004, sæmdur
fálkaorðu 2005, Borgarlista-
maður Reykjavíkur 2007 og nú
síðast heiðurslaun listamanna
samkvæmt tillögu allsherjar- og
menntamálanefndar Alþingis
2019.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Ragnar, 3) Alex Ev-
an.
Ragnar á langan
feril að baki sem
tónlistarmaður og
hóf feril sinn sem
trommari upp úr
fermingu og spilaði
m.a. með hljóm-
sveit föður síns.
Ragnar söng fyrst
opinberlega með
Sigurði Ólafssyni
og hljómsveit föður síns í út-
varpssal 16 ára.
Hann söng með mörgum
hljómsveitum. Á árunum 1955-
56 söng hann með Hljómsveit
Svavars Gests, 1957-59 söng
hann með KK sextettinum en
fór þá yfir í Hljómsveit Björns
R. Einarssonar. Árið 1960 söng
hann lagið sívinsæla „Vertu
ekki að horfa svona alltaf á mig“
inn á plötu. Árið 1962 fór hann
til Danmerkur og flutti tónlist
víðs vegar um Norðurlöndin
ásamt Kristni Vilhelmssyni.
Ragnar flutti aftur til Íslands
1964 þegar Hljómsveit Svavars
Gests varð húshljómsveit í
Súlnasal Hótel Sögu og tók við
sem hljómsveitarstjóri 1965
þegar Svarvar hætti. Hljómsveit
Ragnars Bjarnasonar var hús-
hljómsveit í Súlnasal í 19 vetur.
Ragnar stofnaði Sumargleðina
1972 sem fór um landið og
skemmti landsmönnum í 15 ár
með skemmtidagskrá og dans-
leikjum. Á þessum árum söng
Ragnar inn á fjölmargar hljóm-
plötur og var tíður gestur í út-
varpi og sjónvarpi.
Þegar Ragnar hætti á Hótel
Elsku afi. Það er svo sárt að
kveðja þig, mér fannst þinn tími
ekki vera kominn.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig að. Þú hvattir mig ávallt
áfram í öllu því sem mér datt í
hug að taka mér fyrir hendur og
lést það óspart í ljós hversu stolt-
ur þú varst. Þú varst mikil fyr-
irmynd, alltaf jákvæður og
komst vel fram við alla, sama
hver það var. Þú varst líka alltaf
til staðar hvort sem mann vant-
aði ráðleggingar um bílakaup
eða bara að fá góðan vin í kaffi
og spjall. Það var svo gott að fá
ykkur í kaffisopa og aldrei af-
þakkaðir þú þegar maður
hringdi í þig og bauð þér í þeytt-
an rjóma, síður en svo, áttir það
meira að segja til að hringja og
óska eftir boði ef þér fannst of
langt liðið síðan síðast. Í lok nóv-
ember ákvað ég að hlífa þér við
því að bjóða þér í sex ára afmæli
Óðins, en þú varst nú ekki alveg
á því. Kvöldið fyrir afmælið þeg-
ar ég var á kafi í bakstri hringdir
þú og vildir vera boðinn. Auðvit-
að mættir þú og fékkst þér kök-
ur innan um allt krakkahafið sem
okkur fylgir. Þó að það hafi dreg-
ið frá þér orku var samt eins og
það nærði þig á ákveðinn hátt.
Þér fannst gott að vera með fólk-
inu þínu. Minningarnar eru
margar og góðar.
Þú varst mikill afi og góður
vinur. Það verður skrítið að fá
þig ekki reglulega í kaffi til mín
en ég mun alveg örugglega
hugsa til þín í hvert sinn sem ég
þeyti rjóma.
Nú ertu kominn á nýjan og
betri stað þar sem stjarna þín
mun án efa skína skært.
Hvíldu í friði elsku afi.
Kolbrún Arnardóttir.
Afi var hjartahlýr maður,
glaður í sinni og lifði lífinu lif-
andi. Hann bjó yfir þeim eigin-
leika að sjá það besta í náung-
anum, hvatti mig og mína til
dáða en um leið tók hann sjálfan
sig ekki of alvarlega. Ef ég var í
einhverri streitu sagði hann allt-
af, Anna mín engar áhyggjur,
þetta reddast og brosti. Ég hef
reynt að tileinka mér þessa eig-
inleika og kenna mínum að sjá
tækifærin og gleðina í lífinu og
dvelja í núinu eins og afi.
Ég og Ísak, eldri sonur minn,
ruddum ákveðna braut. Við fæð-
ingu mína varð hann afi 38 ára,
56 ára varð hann langafi. Vinir
mínir gerðu honum grikk á þeim
tímamótum, sendu vel þekkta og
nýbakað langafanum hamingju-
óskir í útvarpið. Ísak fæddist á
laugardegi og það kvöld var afi
að skemmta og flæddu yfir hann
hamingjuóskir. Daginn eftir
heimsótti hann mig á sængina
steinhissa að allir vissu eiginlega
um leið og hann að hann væri
orðinn langafi. Fyrir rúmum
fjórum árum varð hann svo
langalangafi þegar Ísak og
Sandra eignuðust Hólmar Inga
og svo aftur þegar Hrafney
Edda kom í heiminn.
Þegar bónorðið kom og ég
hringdi í afa til að láta hann vita
náði ég ekki að spyrja hvort
hann vildi syngja við brúðkaupið.
Heldur sagði hann Frábært, ég
ætla að syngja Megi dagur hver
fegurð þér færa. Við Maggi átt-
um einstakan dag þegar við gift-
um okkur, afi sá um sönginn við
athöfnina og í veislunni. Sama
var uppi á teningnum þegar Ísak
og Sandra giftu sig afi, söng en
Einar Örn spilaði undir.
Þegar kom að árshátíð hjá
Ísak í Garðaskóla var afi leyni-
gestur og þegar Einar Örn var í
sama skóla síðar var afi í mynd-
bandi fyrir árshátíðina. Rétt áð-
ur en Ísak náði lögaldri fékk
hann að fara á Þjóðhátíð í Eyjum
en með einu skilyrði, hann varð
að hitta afa og láta vita af sér en
afi var að skemmta svona eins og
langafar gera.
Afi og Helle komuð reglulega í
heimsókn og oftar en ekki var
rjómi með einhverju meðlæti í
boði. Jóladagur var alltaf ein-
stakur en þá komu þau til okkar í
hangikjöt og tilheyrandi. Það var
algjör undantekning ef ekki var
sest við píanóið og lagið tekið í
þessum heimsóknum.
Einar Örn og afi áttu náið
samband. Þegar Einar Örn hóf
píanónám í Tónheimum fékk afi
það hlutverk að koma honum í
tíma. Eftir tíma var skroppið á
Jómfrúnna og jafnvel farið niður
að tjörn að gefa öndunum. Einar
Örn var ekki hár í lofti þegar
hann tók lagið með langafa sín-
um fyrst opinberlega. Fjölmenn-
asta samkoman var á Menning-
arnótt árið 2009 þegar afi kippti
honum upp á svið á Ingólfstorgi,
þeir sungu Vertu ekki að horfa
með Milljónamæringunum. Afi
hvatti og leiðbeindi Einari Erni í
píanóleik og söng. Á tónleikun-
um í vor spilaði Einar Örn undir
hjá afa en afi ekki tilbúinn að láta
hann syngja. Þeir þurftu aðeins
að skoða þetta með sönginn eins
og hann orðaði það, við gátum
ekki annað en hlegið þar fetaði
afi í spor föður síns en langafi
hafði ekki mikla trú á söngvaran-
um Ragnari Bjarnsyni í fyrstu. Í
haust var traustið komið og Ein-
ar spilaði og söng á 85 ára tón-
leikum langafa síns fyrir fullum
Eldborgarsal í Hörpu.
Elsku afi, söknuðurinn er mik-
ill, minningarnar lifa og eru dýr-
mætar. Við njótum þess að rifja
upp, hlusta og gleðjast. Pönnu-
kökur með rjóma og enn meiri
rjóma verða reglulega á boðstól-
unum í þínum anda. Góða ferð í
Sumarlandið, takk fyrir allt og
allt.
Þorgerður Anna
Arnardóttir.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku afi minn. Það koma margar
góðar minningar og tilfinningar
upp í hugann þegar ég horfi til
baka og rifja upp liðinn tíma. Í
mínum huga stendur upp úr hlý-
leikinn og gleðin sem ávallt
fylgdi nærveru þinni. Þegar kom
að afmælum barnanna eða ef
boðið var til veislu af einhverju
tilefni þá léstu þig aldrei vanta.
Þú sýndir alltaf mikinn áhuga á
því sem var um að vera í okkar
lífi og spurðir oft hvernig gengi í
leik og starfi.
Ég man þegar ég var bara lít-
ill pjakkur og áhugi minn á veiði
fór að gera vart við sig þá rifj-
aðist upp fyrir þér að líklega
væri nú eitthvað til af veiðigræj-
um í bílskúrnum hjá þér. Þar
leyndist veiðibúnaður sem
langafi minn hafði átt og notað
en safnaði bara ryki hjá þér. Þú
vildir endilega láta mig hafa
veiðibúnaðinn og ég mátti svo
meta hvort þetta væri eitthvað
sem ég gæti nýtt mér. Þarna
voru veiðiflugur, fluguhjól og
forláta flugustöng, gerð úr
bambus, svo eitthvað sé nefnt.
Þessi búnaður átti auðvitað frek-
ar heima á safni en í höndunum á
unglingi að stíga sín fyrstu skref
í veiðinni. Það kom þó ekki að
sök því gjöfin skilaði mér ómæld-
um gleðistundum og örfáum sil-
ungum. Ég held að ég hafi aldrei
þakkað þér fyrir þetta og ekki
leitt hugann að því hversu dýr-
mætt þessi gjöf reyndist mér en
þeir sem mig þekkja vita að veiði
er mitt líf og yndi í dag. Með
þessu tókst þú þátt í að gera mér
kleift að þroskast í þá átt sem
áhugi minn lá.
Það var alltaf hægt að leita til
þín ef vantaði ráð eða ef maður
lenti í einhverju klandri og varst
þú alltaf tilbúinn að aðstoða og
veita góðar ráðleggingar. Til
dæmis þegar mér tókst að stór-
skemma heila hlið á kyrrstæðum
bíl, eftir að hafa ekið frekar óvar-
lega á skellinöðrunni minni. Þá
var gott fyrir 15 ára unglinginn
að eiga skilningsríkan afa sem
dæmdi ekki glæfraskapinn held-
ur var tilbúin að ganga í verkið
með manni og redda málum.
Þú varst mikil fyrirmynd í
samskiptum og varst alltaf glað-
ur og hlýr og man ég ekki til
þess að þú hafir nokkurn tímann
talað illa um einn eða neinn. Þú
áttir sögu fyrir hvert tilefni og
hafðir svo gaman af því að segja
okkur yngri frá og bera saman
hvernig þinn raunveruleiki var
þegar þú varst ungur. Þú gast
alltaf fundið tengingu við það
sem við vorum að eiga við í það
og það skiptið og miðlað af þinni
reynslu.
Ég vona að mér auðnist að
veita börnum mínum og vonandi
barnabörnum í framtíðinni hlýju,
áhuga og hvatningu líkt og þú
gafst mér. Ég kveð þig með
söknuði en á sama tíma er ég svo
þakklátur fyrir að hafa fengið að
eiga þig sem minn afa.
Minning
Þín visna hönd ei veldur penna meir
og varir þínar bærast ekki lengur
því nú er lokið ferð án fyrirheits,
fiðlungur þögull, hljóður sérhver
strengur.
En loginn rauði er brann í brjósti þér
slær bjarma á veginn enn um myrka
nótt.
Og lengi munu spor í sandi sjást.
Söngvara tregans dauðinn vaggar
hljótt.
(Pétur Pétursson)
Örn Arnarson
Maðurinn með hangandi hendi
Ljósin skína og bandið spilar
glæsta tóna er salinn bilar.
Fólkið fagnar, loftið rafmagnar.
Kallar það á Ragnar! Ragnar!
Hann sér skilar.
Í stífpússaða skóna glittir
áhorfendur bíða stilltir.
Nú telur sveitin sönginn inn
við „mækinn“ stendur söngvarinn.
Aðdáendur trylltir.
Gleyma þar allir tilverunnar tuði
flýja frá væli og suði.
Hverfur svo kvölin og kvíðinn
er hann kallar í tjúttandi lýðinn.
Er’ ekki allir í stuði.
Loforðin hann efndi
í kvöldsins lok nú stefndi.
Gerning um ástina, lífið og gleði
skilur við fólkið með allgóðu geði.
Maðurinn með hangandi hendi.
(Einar Örn Magnússon)
Ég verð þér til sóma og æfi
mig þangað til við hittumst að
nýju í Sumarlandinu.
Einar Örn Magnússon.
Nú skortir orð eftir 60 ára
nána samvinnu við einstakan
aldavin, öðling, tryggðatröll og
lífskúnstner, sem er hniginn að
moldu að loknu ómetanlegu ævi-
starfi, sem hefur snortið þjóðina.
Við ólumst upp í Holtunum og
hann varð að átrúnaðargoði mínu
á unglingsárum okkar beggja.
Lögin „Vertu ekki að horfa …“
og „Vorkvöld í Reykjavík“ voru
smellirnir á útskriftarárinu 1960
í MR. Samstarf okkar Ragnars
við tónlist og skemmtanir hófst í
tengslum við KK-sextettinn, síð-
ar hljómsveit Svavars Gests og
loks hljómsveit Ragnars sjálfs.
Eftir nokkur sumur okkar
beggja við héraðsmót stjórn-
málaflokkanna datt okkur í hug
1972 að breyta þeim í almenn
héraðsmót án ræðuhalda stjórn-
málamanna. Það var djarft til-
tæki að ætla sér slíkt með aðeins
eina hljómsveit og einn skemmti-
kraft í áhöfn. En bjartsýni, kraft-
ur, lífsgleði og einstakur og
ódrepandi húmor Ragnars lýsti
sér í kjörorði okkar beggja alla
tíð, sem gaf lífinu og baráttunni
gildi: „Klóra í bakkann! Klóra í
bakkann!“ Og ef það voru pen-
ingavandræði: „Klóra í bank-
ann!“ Allir í hljómsveitinni voru
virkjaðir líkt og fyrr hjá Svavari
Gests. Jón bassi smíðaði leik-
tjöld. Hrafn Pálsson kom með
textann í upphafslaginu, sem gaf
tóninn fyrir lífsstarfið: „Við höld-
um hátíð í dag, í himnaskapi við
erum, gott úr öllu við gerum,
saman syngjum hér lag!“ Hljóm-
sveitarmenn fóru í búninga og
léku hlutverk í skemmtiatriðum,
tóku sóló á hljóðfæri sín og
bjuggu til dúó, tríó og kvartetta.
Allir voru rótarar. Bílstjórinn
var miðasali í sérstakri deild
Sumargleðinnar sem hét „aura-
deildin“. Það fjölgaði í áhöfninni;
Karl Einarsson í tvö ár, Halli og
Laddi eitt, Bessi Bjarnason ell-
efu ár, Þuríður Sigurðardóttir
fjögur, Þorgeir Ástvaldsson þrjú,
Magnús Ólafsson sjö, Hemmi
Gunn fjögur og Diddú lokasum-
arið. Sumargleðin hélt skemmt-
anir að vetrarlagi í Reykjavík og
gaf út breiðskífur. Það var af
nógu að taka fyrir Ragnar í bók
um lífssögu hans sem kom út
þegar hann átti samt eftir þrjá
áratugi ævinnar. Þegar flestir
aðrir hefðu sest í helgan stein
um sjötugt átti hann einstæða
endurkomu á sjötugsafmælinu,
sem tryggði honum þann sess
sem hann hefur alltaf átt skilið í
hjarta þjóðarinnar. Eitt sinn vatt
tíu ára drengur sér að mér og
sagði: „Hey, þú! Þekkir þú kall-
inn með hendina?“ Það þurfti
ekki frekar vitnanna við. Í end-
urkomunni varð Þorgeir Ást-
valdsson ómissandi félagi. Ragn-
ar var alhliða túlkandi, allt frá
laginu „Kokkur á kútter frá
Sandi“ til laganna „Barn“ og
„My way“. Fáir túlkuðu jafn vel
ævikvöld og hann í ljóðlínum eins
og „Gott, kvöld, gamli maður“, „I
did it may way“, „Þannig týnist
tíminn“ og „... þakka, að fá að
fæðast, lifa’ og deyja’ í svona
borg“. Nú skortir orð, þegar
hans nánustu eru sendar sam-
úðarkveðjur. Það er skarð fyrir
skildi en orðstírinn lifir, sumar-
gleðin í hjartanu sem Ragnar bjó
ávallt yfir og geislaði frá honum.
Einkunnarorð hans mætti
kannski túlka með þessum lín-
um:
Þegar sólin skín;
söngur, gleði’ og grín.
Við brosandi blöndum geði.
Hvílík dýrð og dans!
Draumur konu og manns:
Hin eilífa sumargleði.
Ómar Ragnarsson.
Hið ljúfa langa sumar er liðið.
Vinur minn og félagi til margra
ára Ragnar Bjarnason er látinn.
Minningarnar hrannast upp.
Raggi gerði mér svo gott þegar
hann tók mig inn í Sumargleðina
eftir að hafa séð mig leika Þorlák
þreytta í Kópavogsleikhúsinu,
það breytti algjörlega lífi mínu
og framtíð. Raggi leyfði mér að
prufa Bjössa bollu í Sumargleð-
inni 1984 og hann varð til. Allar
þessar minningar ætla ég að eiga
með mér.
Að verða 85 ára og bara nokk-
uð ern segir svo mikið um Ragga
Bjarna. Hann var vinur vina
sinna og virtist oft kærulaus, en
var það alls ekki. Hann var góð-
ur húsbóndi þegar ég var með
honum í Sumargleðinni. Svo
hafði hann rosalega skemmtileg-
an húmor og allar æfingar Sum-
argleðinnar fóru í mikil hlátra-
sköll þegar Raggi og Ómar
Ragnarsson létu gamminn geisa.
En besta Sumargleðin var í rút-
unni þegar farið var milli staða,
þá var mikið hlegið.
Ég hringdi einu sinni til hans
því ég hafði frétt að hann hefði
orðið veikur. Ég spurði hann:
„Varstu veikur Raggi minn?“
„Já, það var eitthvert trums á
mér.“ Svo kallaði hann í Helle
konu sína og spurði hvað hafði
verið gert við sig. Þá kallaði
Helle á móti: „Það var tekið úr
þér annað nýrað!“ og Raggi hló
bara. Svona var Raggi, alltaf jafn
rólegur. Hann notaði oft „trums“
þegar eitthvað var leiðinlegt og
meinti þá Tromsö, en hann var
þar einn vetur og söng þar og
var að drepast úr leiðindum.
Ég gæti skrifað margar bæk-
ur um Ragga Bjarna og það
skemmtilegar, en minningin um
þennan ljúfa mann er mér nóg.
Missirinn er mikill hjá ættingj-
um Ragga og sérstaklega Helle
konunni hans. Ég og konan mín
Elísabet Sonja vottum öllum
ættingjum og vinum Ragga sam-
úð og sérstaklega Helle konunni
hans. Guð blessi ykkur öll.
Magnús Ólafsson.
Ungur að árum kynntist ég
Ragga Bjarna, eins og hann var
ávallt nefndur. Faðir minn, Árni
Vigfússon, og Raggi unnu saman
á BSR um nokkurt skeið. Þeir
urðu miklir vinir, ævivinir, eins
og ég vil nefna það. Síðar, þegar
ég stundaði nám við Kennara-
skólann, var ég í aukavinnu við
Ragnar Bjarnason
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi, langafi og langalangafi,
STEFÁN HALLGRÍMSSON
málari,
Hraunbæ, Reykjavík,
lést miðvikudaginn 11. mars á Landspítala Hringbraut.
Útför hans fer fram frá Fella- og Hólakirkju mánudaginn
23. mars klukkan 13.
Edda Björnsdóttir
Valgerður Stefánsdóttir
Birgir Stefánsson
Sigurður L. Stefánsson
Guðrún Valgerður Stefánsdóttir
Inga Stefánsdóttir
Guðný Stefánsdóttir
Ásdís Stefánsdóttir
Hallgrímur Stefánsson
Ari Stefánsson
Árni Stefánsson
Margrét Edda Stefánsdóttir
og fjölskyldur