Hvöt - 01.02.1939, Blaðsíða 10

s
HYÖT
ver.ið áður orðin vindlingareykj-
endur. Þeir segja ennfremur, að
óhugsandi sé að venja þau af
óknyttum og afbrotum nema að
takisti fyrst að venja þau af
vindlingareykingum. Ég gæti
talið upp marga hinna merkustu
manna í dómarastöðum, sem öll-
um ber saman um þetta.
Vindlingareykingar vaida
slysum.
Það er alkunna, að slys af
völdum vínnautnar eru hin al-
gengustu. Vindlingareykingar
sleppa heldur ekki við þessa á-
sökun. Það er sannað mál, að
allhá hundraðstala af eldsvoða
og þar af leiðandi tjón stafar
af óvarlegri meðferð elds þeirra
er reykja. Þetta tjón nemur ár-
lega feikna upphæðum.
Oft liggur við slysi af völd-
um vindlingareykinga. Fyrir fá-
um dögum valt bifreið full af
ungmennum. Sumir þeirra voru
reykjandi, er bifreiðin valt. 1
slíkum tilfellum er því oft og
einatt tilviijun, ef ekki kviknar
í benzíninu. Afleiðingar þess
geta orðið hræðilegri en orð fá
lýst.
Aukin eyðsla.
Isllenzka þjóðin eyðir allt að
því einni milljón króna árlega
fyrir tóbak, svo fátæk og fá-
menn sem hún er. Hátt á fimmtu
milljón króna er eytt fyrir vín
og tóbak til samans. Svo vel er
séð fyrir fullnægingu á kröfum
þeirra, sem vanið hafa sig á.
nautnir, sem telja má með full-
um rétti skaðlegar. Flestir munu
sammála um, að unnt væri að
verja gjaldeyri betur á þessum
tíma, sem gjaldeyris-þröng er
svo mikil. Ekki sízt þar sem erf-
itt veitist að fullnægja brýnustu
menningarþörfum, svo sem inn-
flutnmgi á byggingarefni, og
heldur ekki þeirri nauðsyn, sem
telja má lífsnauðsyn, þar sem er
innflutningur á nýjum aldinum
í voru aldinsnauða landi. Væri
öll ástæða, til þess að takmarka
til muna eða banna innflutning
bæði á víni og tóbaki meðan svo
þröngt er í búi hjá, þjóðinni, og
j helzt um aldur og æfi. Það er
j með öllu misskilið frjálsræði, að
j leyfa mönnum að spilia heilsu
sinni með eiturnautn, jafnvel þó
þessir menn greiði um, leið auka-
skatt í ríkissjóðinn. Þær nautn-
ir, sem valda sjúkdómum og úr-
kynjun, eiga engan rétt á sér.
En það má telja sannað, bæði
um tóbak og vín.
Tóbaksnautn veldur Imgarfars-
spillingu.
Margir verða þess varir, að
reykingamenn eru næsta kæru-
litlir um það, þó þeir baki öðr-
um óþægindi, ef þeir aðeins ná
að metta sína eigin ílöngun í
tóbakið. Eg hefi séð, að reyk-