Hvöt - 16.03.1948, Page 29

H V ö T
27
Gnýr vélarinnar — hjartsláttur
þessa risadýrs hafsins — jókst, og'
skipið tók stefnuna út úr hafnar-
mynninu.
Fólkið var farið að tinast burtu af
bryggj unni, en þó voru ennþá
nokkrir eftir, sem liorfðu á eftir
skipinu. Nú var veifað í síðas’ta sinn
og skipið lierti enn skriðið.
En fram á skipinu stóð ungur,
sviphreinn maður, liann var frjáls-
mannlegur og fjörlegur á svip, en í
dýpt augna lians, sem var hrein og
skær eins og lieiðríkja vorhiminsins,
var eitthvað fjarrænt en fölskva-
laust, eitthvað sem varpaði dul-
blæju yfir framtíð þessa unga
manns. Það var útþráin, sein spegl-
aðist í djúpi augna hans, þessi óað-
skiljanlega von um eitthvað — eitt-
hvað undursamlegt, göfgandi og
glæsilegt.
Hann var búinn að st’anda þarna
lengi og bíða þess, að landfestar
skipsins yrðu leystar. En fáir höfðu
veitt honum eftirtekt. Hann — einn
ungur sproti í gróanda mannlifsins
— var sem villiblóm, er hlaut að lifa
og dafna, þó ekki væri að því hlúð.
Og hann krafðist heldur einskis af
þeim, Sem aðþiynningu gátu veitt.
Honum fannst hann einskis með
þurfa. Hann var ungur og fullur af
lífsþrá. Hann fann, hvernig hlóð-
ið ólgaði, hvernig hjartað sló örar
og örar, en þó öruggt. Hann var
hugdjarfur og sterkur; svo sterkur,
að hann gat boðið öllu birginn.
Hann bar útþrána í brjósti — út-
þrá æskumannsins.
Ilann átti enga ættingja, er fvlgt
höfðu Iionum til skips, en þó var
hann ef til vill glaðastur þeii’ra allra,
er létu nú úr höfn.
Hér var liann með aleigu sína í
litilli tösku :— og lífslöngunina.
Nú var heitasta ósk hans að upp-
fyllast, langþráðasta von hans að
verða að veruleika, dýrasti draum-
ur hans að rætast, hann var lagður
af stað út i heiminn.
Þessi seiðmagnaða, stöðuga löng-
un eftir dvöl meðal framandi fólks,
þráin eftir að njóta þess að vera til
- að njóta lífsins og gleði frjáls
mannlífs. — Þelta var alll að verða
að veruleika. Hann var lagður af
stað eitthvað — eilthvað út i óviss-
una, töfrandii óvissuna.
Þessi seiðandi máttur, jictla dulda
afl, sem bærzt hefir í brjóstum
mannsins frá ómunatíð hefur livatt
hann til dáða og djarfmannlegrar
sóknar, liefur veitt honum öryggi
og gefið honum mátt, Iiefur gert
manninn að manni.
Óvissan með sinum huldu hætt-
um og ævintýrum hefur verið, og er,
hvcrjum liraustum æskumanni hinn
ljúfasti munaður.
Nú horfði hann — þessi lífselsk-
andi unglingur — dreymnum aug-
um út á hafið. Óravegu framundan
var ekkert að sjá nema haf — og
himin.
En hak við það beið allt — allar
ráðningar hinnar óráðnu g'átu — líf-
ið sjálft.
Skipið liafði náð fullu skriði og
risti djúpt í rennsléttan, spegiltær-
an sjávarflötinn og þægilegur niður
vélarinnar og suðið við umbrot
skrúfunnar blönduðust saman og
4