Samtökin '78 - 30 ára Afmælisrit Samtakanna '78 - 01.06.2008, Blaðsíða 61

gayliðið með. Sumarið 2003 er staðurinn orðinn minningin ein.
í byrjun 21. aldar kann hinsegin fólk orðið nokkuð vel að stíga
skemmtistaðaölduna og kippir sér ekki upp við það þótt einn
og einn staður falli útbyröis. Jarðvegurinn virðist líka oröinn svo
frjór að nýjir staðir vaxa um leiö og þeir gömlu sölna. Þannig
heilsar Rainbow fólkinu í Lækjargötunni um leið og Spotlight
deyr. Sú kveðja reynist hins vegar örstutt bros og eftir að
hafa glatt lýðinn í nokkrar vikur lognast staðurinn út af.
//Kósý, Nonni og Naust
í stað þess að gráta ástandið hrúgast lýðurinn nú inn i litlu og
vinalegu kytruna í Austurstræti 3, sem strax verður sneisafull af
fólki. Og hvernig er líka annað hægt? Café Cozy er jú einungis 35
fermetrar. Kósý öðlast skjótar vinsældir með ódýru öli, kjötsúpu
og ítölsku brauði sem fólk snarlar við barinn um miðjar nætur.
Smæöin virðist heldur ekki hefta hina ótrúlega margbreytilegu
stemmingu sem stundum verður meö hreinum ólíkindum. Á
meðan alvörugefið fólk skeggræöir pólitík í þvögunni viö barinn
skaka sveittar drottningar sér í takt við nýjasta Eurovisionsmellinn
uppi á næsta borði. Við gluggann erfólk í faðmlögum. Og í þessari
yndislegu mannlegu sardínudós er allt leyfilegt. Eða nánast allt.
Á Kósý stígur einnig margt ungt fólk sín fyrstu skref í hinsegin
heimum. Aldís Þorbjörg Ólafsdóttir er ein þeirra:
Kósý var fyrsti staðurinn sem ég fór á og ég fílaði hann mjög
vel. Þó svo að bæði Q-bar og Black séu að gera mjög góða huti í
dag þá sakna ég alltaf Kósý. Það besta við hann var að hann var
lítill, maður þekkti alla og þangað fór aðallega hinsegin fólk.
Smæðinni fylgja líka gallar. Biðin eftir eina klósetti staðarins reynir á
þolrifin og ef einhver dramadrottningin tekur æðiskast og hellir bjór
yfir náungann eru menn nánast sjálfkrafa þátttakendur í æsingnum.
Sumum finnst líka nóg um þrengslin og í maí 2004 oþnar nýr staður
við Aðalstræti 10, í elsta húsi miðbæjarins. Meö vísan í sögu hússins
hefur staðurinn um hríð starfaö undir nafninu Jón forseti og eftir
erfiöa innri baráttu stekkur hann nú fullskapaður út úr skápnum
og kallar sig Nonna homma. Kristín Eysteinsdóttir hefur orðið:
Það má eiginlega segja að kaldhæöni örlaganna hafi ráðið því
að þarna opnaði gaystaður. Tíu árum áður hafði ég nefnilega
orðið vitni að því þegar tveimur lesbíum var hent út af þessum
sama stað, sem þá hét Fógetinn, fyrir að kyssast. Auðvitað
fauk í okkur. En við vorum töluvert margar, nýttum okkur það og
svöruöum árásinni. Með því að fara bara allar að kyssast.
En Nonni er enginn hómófóbískur Fógeti, heldur fer kröftuglega af stað
og býður upp á fjölbreytta danstónlist og mikið stuð. Þá taka nokkrir
hommar sig saman, stofna drag- og leikhópinn Hégóma og eftirsókn
eftir vindi í seglin og bjóða upp á sýningar að hætti hússins um helgar.
Næstu mánuðir einkennast af góðri stemmingu í húsinu og upp rennur
tímabil þar sem valió stendur á milli tveggja hinsegin skemmtistaöa.
Og flæðiö verður líka gott. Fólkið byrjar kvöldið iðulega á Kósý, færir
sig svo yfir á Nonna homma og svo aftur á Kósý sem er með lengri
opnunartíma.
Adam og Eva eru þó ekki lengi í Paradís. Rekstur Nonna gengur
ekki og starfseminni er því sjálfhætt veturinn 2004-5. í kjölfarið
er boðið upp á gaybar í hinu fornfræga Nausti á Vesturgötunni,
en sá rekstur endist þó vart lengur en nokkrar vikur.
//Rokkað með Rokkslæðunni
í umræðunni um rekstur skemmtistaða má ekki gleyma því að
skemmtanamenningin snýst líka um annað og meira. Sem betur fer
kannski. Öll þessi fyrstu ár aldarinnar ertil dæmis starfandi ansi
merkileg stofnun í skemmtanalífinu, lesbíuþandið Rokkslæðan.
Kristín Eysteinsdóttir, söngkona hljómsveitarinnar segir svo frá:
Við hófum ferilinn snemma árs 2001 með giggi á Sirkus. Meiningin
var að koma fram einu sinni sem írónísk þjóðfélagsádeila, gera upp
við staðlaðar hugmyndir um hvað stelpur mættu og sýna að þær
gætu líka tekið sér status sem hrokafullir rokkarar. Við fórum alla
leiö, lékum frægar gellur með sólgleraugu og lífverði og spiluðum
Guns’n’Roses, Bon Jovi, Kiss, AC/DC, Clash og álíka hetjurokk. En svo
tókum við líka sykurpopp með kvenhetjum á borð við Britney Spears.
Stemningin varð svo það mikil að viö héldum áfram. Við mönuðum
ballgesti til að gera ýmsa hluti og þannig skapaðist oft svo mikill
múgæsingur að maður vissi aldrei hvernig kvöldið myndi enda. Ég
man eftir einu kvöldi á O’Brien þegar inn rekast tveir karlmenn sem
halda sig vera að fara á krá í rólegheitunum en mæta troðfullum stað
af konum sem komnar eru úr að ofan. Þeir fengu náttúrulega sjokk.
Sumar femínistana deildu á okkur og kölluðu okkur feröastrippstaö,
sem náttúrulega stenst ekki því við vorum femínísk ádeila.
Rokkslæðan fer víða og tengir saman ýmsa staði í hugum
hinsegin fólks sem fylgir henni hvert á land sem er.
Já, því auk þess að spila á O'Brien tróðum við upþ á þremur
Gay Pride, Dilloni, Jóni forseta og úti um allt land. Við duttum