Fréttablaðið - 19.12.2020, Blaðsíða 32

Ástarsaga þeirra Önnu og Óla er ekki eins og margar aðrar ástar­sögur. Saman eiga þau tvö börn, auk þess sem Anna átti
fyrir dótturina Ölmu, þá sem grófst
undir snjóflóðinu sem fór yfir varn­
argarðinn á Flateyri þann 14. janúar
síðastliðinn. En þó að Anna og Óli
hafi kynnst fyrir löngu og samband
þeirra hafi borið þennan ríkulega
ávöxt hafa þau ekki alltaf verið
samferða, en eru það sannarlega nú.
Blaðamaður settist niður með
þeim Önnu og Óla í Íshúsi Hafnar­
fjarðar, þar sem Óli rekur gull­
smíðaverkstæði og Anna er honum
nú innan handar, eftir að hafa þurft
að gera hlé á öðrum störfum sínum.
Við komum þó að því síðar og byrj­
um á byrjuninni.
„Ég sá Óla í fyrsta skipti í Versló­
partíi en ég var í bekk með vini Óla,
þar sáumst við fyrst. Óli og vinur
hans mættu í partíið og ég man
að ég hugsaði að þetta væru sætir
strákar þó að mér þætti Óli aðeins
sætari. Á mánudeginum hringdi svo
hinn vinurinn í mig og á endanum
vorum við par í svona tæpt ár,“ segir
Anna og hlær að upprifjuninni.
Ástarfundur á Kaffibarnum
Þó nokkrum árum síðar, eða þegar
þau voru í kringum þrítugt og Anna
orðin móðir, hitti hún Óla á Kaffi­
barnum. „Hann var að koma af árs­
hátíð veiðifélags síns og ástandið
eftir því þegar við hittumst klukkan
fimm um morguninn,“ segir hún. En
augljóslega fór vel á með þeim og
þetta kvöld var grunnurinn lagður.
Anna, sem sjálf lýsir sér sem fiðr­
ildinu í sambandinu var þó á leið
í mastersnám til Sevilla á Spáni og
sá því ekki fyrir sér að nokkuð yrði
úr sambandi við veiðimanninn af
Kaffibarnum.
„Ég dvaldi á Spáni í eitt ár með
Ölmu sem þá var þriggja ára og Óli
kom í eina heimsókn til okkar,“
segir hún og Óli bætir við: „Við töl­
uðum saman nokkrum sinnum í
viku og ég var alltaf að vona að það
yrði eitthvað úr þessu.“
Ári síðar flutti Anna heim og þau
Óli náðu aftur saman, eftir tveggja
mánaða samband flosnaði þó upp
úr en stuttu eftir sambandsslitin
áttaði Anna sig á að hún væri með
barni. „Það var auðvitað leiðinlegt
að vera ekki saman frá degi eitt,“
segir Óli og talar um að vinirnir hafi
byrjað í barneignum á svipuðum
tíma og hann hafi fundið fyrir svo­
litlum vanmætti yfir að vera ekki í
betri stöðu.
Óli fór í annað samband á þessum
tíma sem entist í um þrjú ár. Það
gerði Anna líka en þegar slitnaði
upp úr báðum samböndum náðu
þau strax saman aftur.
„Einhverjum mánuðum síðar
f lutti Óli svo inn til okkar barn­
anna.“
„Shining“ fílingur á Ströndum
Það hafði lengi blundað í Önnu að
flytja út á land en hún starfaði sem
menntaskólakennari og langaði að
breyta til. „Þegar ég svo sá auglýst
eftir kennara í Trékyllisvík sendi
ég Óla skilaboð í vinnuna,“ útskýrir
Anna.
„Þú spurðir hvort ég væri til í að
fara í smá Shining­fíling með þér
í Finnbogastaðaskóla á Ströndum
þar sem síðasta galdrabrennan var.
Ég las þetta upphátt fyrir strákana
í vinnunni og man að þeir spurðu
hvort hún væri ekki örugglega að
grínast, ég var aftur á móti ekki viss.“
Óli áttaði sig þegar hann kom
heim að ekki var um grín að ræða,
Anna sótti um og fékk starfið.
Í Trékyllisvík tók Anna við fimm
nemenda bekk og var Alma, dóttir
hennar, einn þeirra. „Sonur okkar
var þá þriggja ára svo ég sinnti
honum auk þess að kenna leikfimi
og smíði við skólann,“ segir Óli sem
gat jafnframt sinnt gullsmíðinni.
Þau eru sammála um að lífið á
Ströndum hafi átt vel við þau. „Búðin
var opin þrisvar í viku og það var það
eina sem maður gat mögulega stress­
að sig yfir, að missa af búðinni. Svo
var frystikistan og stórt búr fullt af
mat og þaðan valdi maður hvað yrði
eldað.“ Óli er áhugasamur veiðimað­
ur og gat sótt bæði fisk og villibráð í
matinn. „Að því leyti var þetta bara
íslenski draumurinn,“ segir hann.
Tveimur dögum áður en fjöl­
skyldan flutti á Strandir komst Anna
að því að von væri á þriðja barninu.
„Það setti ákveðið strik í reikn­
inginn enda ekki á planinu. En við
ákváðum þó að halda okkar striki
eftir að hafa rætt málið við skóla­
stjórann,“ segir Anna, en viður­
kennir að fólki í kringum þau hafi
fundist ákvörðunin um að f lytja
svo afskekkt í þeim aðstæðum,
undarleg.
Fjölskyldan bjó í íbúð í skólahús­
næðinu og voru Óli og Anna einu
starfsmennirnir utan skólastjórans
og matráðs.
Mætti í vinnuna á sokkunum
„Þetta var ótrúlega kósí og ég hef
aldrei áður verið í vinnu þar sem ég
get mætt á sokkunum, út um einar
dyr og inn um aðrar. Heimamenn
eru líka elskulegir og allir vilja allt
hver fyrir annan gera,“ segir Anna
og þau eru sammála um að hafa
ekki fundið fyrir einangrun, en þau
hafi þurft að venjast rokinu enda
húsið staðsett við sjóinn og þau
varla sofið fyrir veðurlátum fyrstu
næturnar.
Anna var sett í apríl en í mars var
Óli í burtu og hún ein með börnin
tvö þegar hún fór að finna fyrir
miklum verkjum.
„Vegurinn var lokaður og lækn­
irinn sagðist ekki geta tekið neina
áhættu og því var send sjúkraflug­
vél eftir mér á Gjögur. Svo um leið og
ég settist inn í f lugvélina duttu hríð­
arnar niður,“ segir Anna og hlær en
barnið kom ekki fyrr en sex vikum
síðar, tveimur vikum eftir settan
dag, þegar það var sótt.
Fjölskyldan fór aftur á Strandir
eftir fæðinguna þar sem þau létu
skíra nýfædda dóttur sína og klár­
uðu skólaárið en f luttu svo aftur
í bæinn. „Ég gat ekki alveg hugsað
mér að vera áfram með smábarn,“
segir Anna.
Skildu í annað sinn
Fjölskyldan flutti þá í Hafnarfjörð­
inn þar sem þau bjuggu öll saman í
eitt ár, eða þar til Anna og Óli skildu
í annað sinn. Óli f lutti í Laugardal­
inn þar sem hann byggði upp veit­
ingastaðinn Kaffi Laugalæk ásamt
Mín leið til að halda dampi
Í byrjun árs féll snjóflóð á hús Önnu Sigríðar Sigurðardóttur þaðan sem dóttur hennar var giftusamlega bjargað og
nú undir lok þess hafa hún og barnsfaðir hennar, Ólafur Stefánsson, náð aftur saman og smíða saman skartgripi.
Þau Anna Sigga
og Óli eiga
sér ekki alveg
hefðbundna
ástarsögu.
FRÉTTABLAÐIÐ/
STEFÁN
Mæðgurnar Anna og Alma á Holtsströnd í Önundarfirði á fögrum júnídegi.
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
VEGURINN VAR LOKAÐUR
OG LÆKNIRINN SAGÐIST
EKKI GETA TEKIÐ NEINA
ÁHÆTTU OG ÞVÍ VAR
SEND SJÚKRAFLUGVÉL
EFTIR MÉR Á GJÖGUR.
Anna
1 9 . D E S E M B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R32 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð