Morgunblaðið - 06.06.2020, Blaðsíða 48

48 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 2020
Góð þjónusta í tæpa öld
10%afslátturfyrir 67 ára
og eldri
Helgi Snær Sigurðsson
helgisnaer@mbl.is
Guðmundur Thoroddsen myndlist-
armaður opnar í dag kl. 16 aðra
einkasýningu sína í Hverfisgalleríi
sem ber titilinn Hundaholt, hunda-
hæðir. Líkt og á sýningu hans í
Hafnarborg fyrir um einu og hálfu
ári, Snip snap snubbur, eru hundar
greinanlegir í verkunum sem dansa
á mörkum hins hlutbundna og
óhlutbundna. Í þeim má greina holt
og hæðir, eins og sýningartitillinn
gefur til kynna, landslag sem hefur
verið bútað í sundur.
Guðmundur lauk BA-námi í
myndlist frá Listaháskóla Íslands
árið 2003 og hlaut MFA-gráðu í
myndlist frá School of Visual Arts í
New York árið 2011. Fjallað hefur
verið um sýningar hans í ýmsum er-
lendum fjölmiðlum, s.s. Artforum,
The New York Times, Time Out
New York og Dazed Digital og hann
hefur hlotið styrki úr styrktar-
sjóðum Guðmundu Andrésdóttur,
Myndstefs, KÍM og Evrópu unga
fólksins, auk listamannalauna. Hann
var tilnefndur til Íslensku myndlist-
arverðlaunanna fyrir Snip snap
snubbur í fyrra og er á mála hjá
Hverfisgalleríi og Asya Geisberg
Gallery í New York.
Hleður utan á hundinn
Guðmundur sýnir blaðamanni
verkin í Hverfisgalleríi, tveimur
dögum fyrir opnun, og liggur bein-
ast við að spyrja hann fyrst hvað sé
eiginlega málið með þessa hunda.
„Þeir byrjuðu sem – og eru líklega
ennþá – einhvers konar þekkjanlegt
form sem ég nota eins og grind til
að hlaða utan á. Það er ekki þannig
að þessi sýning fjalli að öllu leyti um
hunda sem eru búnir til úr lands-
lagsbútum því það er ekkert sem
gerist í alvörunni. Þetta er mín að-
ferð við að búa til málverk, ég þarf
að hengja þessi form utan á eitt-
hvað sem ég þekki til að ég skilji
myndina. Svo koma alls konar þætt-
ir í þessum verkum úr svo mörgum
áttum og þessi hundur kemur svo-
lítið úr teiknimyndaátt. Hann er
asnalegur, skrítinn og aðeins húm-
orískur, dálítið eins og Droopey en
líka svolítið eins og Guffi og Plútó,“
svarar Guðmundur.
Hann segir hlutverk hundsins því
tvíþætt. Annars vegar sé hundurinn
hin þekkjanlega grind sem hann
hengi málverkið utan á, form og liti
og áferðir og nái að koma þar inn í
landslagi. Hins vegar dragi hund-
urinn úr alvörunni, slái dálitlu ryki í
augu áhorfandans og passi upp á að
fólk haldi ekki að listamaðurinn sé
með of miklar meiningar, eins og
hann orðar það.
Ætlaði að verða alvöru-
myndlistarmaður
Guðmundur segist hafa gaman af
því að bulla, bæði í listinni og hinu
daglega lífi, og er í framhaldi spurð-
ur að því hvort hann tengi verk sín
við súrrealisma. Nei, svo er ekki.
„Ég sé alveg tenginguna en legg
ekki upp með að búa til súrrealískt
landslag eða aðstæður í myndunum.
En þær minna mig pínu á stefnuna
á undan súrrealismanum, dul-
spekistefnuna, og verk de Chirico
þar sem sjá má byggingar og Mið-
jarðarhafsstræti og langa skugga,“
segir Guðmundur.
Teiknimyndalegi hundurinn í
verkum Guðmundar fær blaðamann
til að velta vöngum yfir því hvort
grunnur Guðmundar í myndlist sé í
teiknimyndum og teiknimyndablöð-
um. Hvort áhugi hans á myndlist
hafi kviknað út frá þeirri list. „Nei,
eins og aðrir krakkar las ég teikni-
myndasögur, mikið Andrés Önd og
þannig, en ég ætlaði alltaf að verða
alvörumyndlistarmaður, eða þannig.
Þegar ég var barn teiknaði ég hús,
víkinga og svoleiðis og þegar Simp-
sons-þættirnir komu fór ég að
teikna þá mikið. Þannig að teikni-
myndir koma alltaf inn í þetta en ég
er ekki teiknimyndasagnanörd,“
svarar Guðmundur.
Í röndóttri peysu með alpahúfu
– Þú segir „alvörumyndlistar-
maður“, hvernig var hann í huga
barnsins?
„Hann bjó á einhverju háalofti, í
röndóttri peysu og með alpahúfu og
tók sig alvarlega. Ég hef samt aldr-
ei verið beinlínis alvarlegur en þetta
var rómantíski draumurinn, að
þetta væri djobbið fyrir mig,“ svar-
ar Guðmundur kíminn.
En hvenær áttaði hann sig á því
að hann þyrfti ekki að vera alvar-
legur til að teljast
alvörumyndlistarmaður? „Ég held
að einhvers konar húmor hafi alltaf
fylgt mér, held ég hafi ekki farið að
gera alvörumyndlist fyrr en í
Listaháskóla Íslands og svo kom
annað stökk þegar ég fór í mast-
ersnám. Ég held að húmorinn hafi
alltaf verið til staðar, alveg frá því
ég var í Listaháskólanum, en ég hef
leyft mér að gera enn meira og hafa
þetta enn asnalegra. Hafa þetta æ
minna alvarlegt eftir því sem tíminn
líður.“
– Í fyrstu verkunum sem ég sá
eftir þig varstu að fjalla um karl-
mennskuna, menn að glíma og fleira
þess háttar.
„Já, akkúrat, og það er ekkert
svo langt síðan ég var að gera
klippimyndir þar sem karlar voru
að bjástra eitthvað,“ svarar Guð-
mundur og að karlmennskan hafi
aðeins smitast yfir í nýjustu verkin.
„Mér finnst þetta allt vera karlar að
vesenast,“ segir Guðmundur og
bendir á verkin í kringum sig. „Þeir
eru ekki í rólegheitum, liggjandi á
ströndinni,“ bendir hann á og þegar
vel er rýnt má sjá ýmsar fígúrur í
málverkunum, fleiri hunda.
Farartæki fyrir handbragð
Verkin á sýningunni eru olíu-
málverk unnin á striga og Guð-
mundur þynnir litinn og skefur
stundum þannig að glittir í strig-
ann. „Þetta er ákveðinn stíll,“ segir
hann og við göngum að verki sem
hann segir með þeim síðustu sem
hann málaði fyrir sýninguna.
„Þunna olían leyfir mér að búa til
strik og þegar ég hef hana þykkari
get ég skafið í hana með lítilli sköfu
og gert kletta og þess háttar. Þetta
er í rauninni bara handbragð og
þessi málverk eru bara farartæki
fyrir mig til að leika mér að hand-
bragði líka, uppfylla einhverja þörf
hjá mér fyrir það að mála svona
verk.“
Falleg eða flott
– Hvað með fagurfræðina, skiptir
þig máli að verkin þín séu falleg?
„Já, en minn skilningur á fallegu
er núna þannig að það sé eitthvað
sem vekur áhuga augans. Ýmislegt
getur verið áhugavert, málefni eða
annað, en ég er ekki að tala um það
heldur þegar augað getur ekki hætt
að horfa á eitthvað,“ svarar Guð-
mundur.
Öll verkin á sýningunni hafi hann
gert með það að sjónarmiði að þau
séu falleg. „Mér finnst líka oft gott
að nota orðið flott, flott verk, og fyr-
ir mér er flott verk gott verk og ég
veit að það eru alls ekki allir sam-
mála mér,“ segir Guðmundur og
bætir við að fagurfræðin skipti vita-
skuld ekki alltaf máli í myndlist nú-
tímans. Hún skipti sig hins vegar
máli.
Flott verk er gott verk
 Hundar myndast úr landslagsbútum í verkum Guðmundar Thoroddsen í Hverfisgalleríi  Notar
hundana sem grind  „Ég held að einhvers konar húmor hafi alltaf fylgt mér,“ segir listamaðurinn
Morgunblaðið/Eggert
Með hundum Guðmundur í Hverfisgalleríi. Hann segir fagurfræðina skipta sig máli þega hann skapar verkin.
Söngleikjadeild Söngskóla Sigurðar
Demetz flytur söngleikinn Kysstu
mig Kata í Tjarnarbíói annað kvöld
kl. 20. Söngleikurinn er með þeim
þekktari í söngleikjasögunni og var
frumsýndur árið 1948. Höfundar
eru Bella og Samuel Spewack en
tónlist og lagatexta samdi Cole
Porter. Gísli Rúnar Jónsson sá um
íslenska þýðingu söngleiksins.
Í tilkynningu segir að COVID-19
hafi sett mikið strik í reikninginn en
leikhópurinn hafi lagt mikið á sig
við að komast sem næst því að svið-
setja verkið að fullu. Vegna að-
stæðna verði ekki hægt að fylla leik-
húsið af áhorfendum, takmarkaður
sætafjöldi í boði með tveggja metra
bili milli gesta. „Um er að ræða
kostulega sögu af leikflokki sem er
að brasa við að setja upp Shake-
speare-leikrit. Það gengur ekki al-
veg eftir áætlun eins og gengur og
gerist í gamansöngleikjum,“ segir
um efni söngleiksins en með aðal-
hlutverk fara Gunnlaugur Ragn-
arsson og Hrafnhildur Eva Guð-
mundsdóttir. Leikstjóri er Orri
Huginn Ágústsson og Ingvar Al-
freðsson sér um tónlistarstjórn.
Danshöfundur er Auður Bergdís
Snorradóttir. Deildarstjóri söng-
leikjadeildar er Þór Breiðfjörð og
aðrir einkakennarar Valgerður
Guðnadóttir og Jana María Guð-
mundsdóttir.
Átök Nemendur í söngleikjadeild Söngskóla Sigurðar Demetz á æfingu.
Söngleikurinn Kysstu
mig Kata í Tjarnarbíói