Morgunblaðið - 06.06.2020, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 2020
✝ Selma Kjart-ansdóttir
fæddist í Fremri-
Langey á Breiða-
firði 30. ágúst
1924. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Silfurtúni í
Búðardal 22. maí
2020, 95 ára að
aldri.
Foreldrar
Selmu voru Júl-
íana Silfá Einarsdóttir, hús-
freyja og bóndi, fædd 5. apríl
1896, dáin 8. mars 1999 og
Kjartan Eggertsson, bóndi og
kennari, fæddur 16. maí 1898,
dáinn 29. júlí 1992.
Selma var næstelst sjö
systkina og eru tveir bræður
hennar enn á lífi. Hún ólst upp
í Fremri-Langey við hin ýmsu
sveitastörf þess tíma þar sem
hún sinnti bæði hefðbundnum
heimilisstörfum og útistörfum,
s.s. við nytjar eyjanna og al-
mennum búskap. Hún aðstoð-
aði við uppeldi yngri systkina
og fór í Húsmæðraskólann á
Alda, saumakona í Reykja-
vík, f. 20. apríl 1958, sambýlis-
maður er Tómas Sveinbjörns-
son klæðskeri, f. 18. júlí 1948.
Uppeldissonur Gestur Gunn-
ar Breiðfjörð, verkamaður í
Reykjavík, f. 12. nóvember
1942, dáinn 23. maí 2003, gift-
ur Minnie Karen Woltan, f. 30.
sept. 1943 (skildu). Synir
þeirra eru Hrafn Karel og
Brynjar Carl.
Barnabarnabörnin eru 16
og barnabarnabarnabörnin
eru 8.
Selma tók þátt í öllum störf-
um í sveitinni, var mjög virk í
félagsmálum, s.s. kórum og
kvenfélögum og var formaður
sóknarnefndar Dagverðarnes-
kirkju í fjölda ára. Hún var
mikil handavinnukona, saum-
aði öll föt á dæturnar meðan
þær bjuggu á Ormsstöðum og
einnig fyrir marga sveitunga.
Þá sá hún einnig um að klippa
hárið á fjölskyldu sinni og
sveitungum. Þau hjónin tóku
mörg börn í sumardvöl sem
voru þeim trygg eftir dvölina.
Eftir andlát Baldurs dvaldi
Selma á Hjúkrunarheimilinu
Silfurtúni í Búðardal og undi
hag sínum vel.
Útför hennar fer fram frá
Staðarfellskirkju í dag, 6. júní
2020, klukkan 14.
Staðarfelli 1942-
1943. Þann 7. júní
1943 giftist hún
Baldri Gestssyni,
bónda og oddvita
á Ormsstöðum í
Klofningshreppi,
Dalasýslu, fæddur
19. nóvember
1912, dáinn 3.
febrúar 2001.
Selma og Baldur
bjuggu allan sinn
búskap á Ormsstöðum. Þau
eignuðust þrjár dætur og einn
uppeldisson. Þau eru: Auður,
afgreiðslumaður í Reykjavík,
f. 14. okt. 1947, gift Grétari
Sæmundssyni, fv. rannsókn-
arlögreglumanni, f. 17. mars
1943. Börn þeirra eru Baldur,
Sæmundur og Selma.
Unnur, kennari í
Vestmannaeyjum, f. 20. apríl
1952, gift Haraldi Þór Þór-
arinssyni, verslunarmanni og
verkstjóra, f. 29. mars 1953,
dáinn 18. janúar 2019. Dætur
þeirra eru Guðríður og Júl-
íana Silfá.
Móðir okkar, Selma á Orms-
stöðum frá Fremri-Langey á
Breiðafirði, er fallin frá á 96. ald-
ursári. Hún lifði tímana tvenna,
fæddist í torfbæ, upplifði ýmsar
tæknibreytingar og talaði oft um
hvað hún hefði upplifað miklar
breytingar í þjóðfélaginu t.d. hvað
varðar síma, útvarp, rafmagn,
sjónvarp o.fl. Síðustu árin lærði
hún að leggja kapal í tölvu.
Mamma var mjög mikil félags-
vera, starfaði í kórum, kvenfélög-
um, kirkjustarfi og fleira mætti
telja.
Hún var „saumakona sveitar-
innar“; keypti Burdablöð og kon-
urnar komu með efni, völdu snið
og mamma sneið og saumaði. Við
systur nutum góðs af hæfileikun-
um, allt var saumað á okkur og
áttum við alltaf falleg föt. Einnig
átti hún tæki til að snyrta og
klippa sveitungana, konur jafnt
sem karla.
Mamma var hörkutól, sauð-
burðurinn vafðist ekki fyrir henni
en hún tók á móti, sprautaði og
vann allt sem skipti máli við hann.
Þess má geta að um fimmtugt tók
hún bílpróf, keyrði eins og herfor-
ingi og vel fram yfir áttrætt sá
hún sjálf um að skipta yfir á sum-
ar- og vetrardekk.
Foreldrar okkar voru mjög
gestrisnir. Frá 1947 höfðu amma
og afi í Langey vetrarsetu á
Ormsstöðum og var oft margt um
manninn heima hjá okkur. Þegar
systkini mömmu voru flutt að
heiman bjuggu þau á höfuð-
borgarsvæðinu og komu á sumrin
í sínum fríum og stöldruðu við á
leiðinni til foreldra sinna, sem
höfðu sumardvöl í eyjunni. Býsn-
ast var yfir því ef einhverjir af
fastagestunum voru ekki búnir að
koma og rætt hvað væri eiginlega
í gangi og hvort þeir ætluðu ekki
að láta sjá sig. Foreldrar okkar
leyfðu oft fólki sem á þurfti að
halda að dvelja á heimilinu um
tíma og var því oft margt um
manninn á Ormsstöðum.
Þangað komu einnig mörg
sumardvalarbörn og fannst okkur
systrum að meiri kröfur væru
gerðar til okkar en þeirra og var
okkur oft nóg boðið. En í þá daga
átti að sýna sínum meiri aga og
ekki hrósa um of. Pabbi var linari
við okkur og lékum við oft þann
leik ef okkur langaði í eitthvað að
spyrja mömmu fyrst og benti hún
okkur á að tala við hann. Við gáf-
um það í skyn við pabba að hún
væri alveg til í þetta og fengum
við því okkar vilja fram því hann
kunni ekki að segja nei.
Þegar faðir okkar lést árið 2001
fór mamma á dvalarheimilið Silf-
urtún í Búðardal og átti þar góða
daga og hafði nóg fyrir stafni.
Höfðum við systur oft á orði að
hún tæki þátt í fleiri viðburðum
en við.
Hún dvaldi hjá okkur systrum
um jól og áramót þar til hún varð
93 ára. Þá fór líkaminn að gefa sig
og hún hætti að treysta sér til
okkar. En það var aldrei neitt að
hjá henni. Alltaf þegar við inntum
hana eftir heilsunni var ekkert að,
„hún var bara löt“.
Á seinni árum mundi hún ekki
alltaf hvort við hefðum hringt í
gær, en ef við rifjuðum upp gamla
tíma, t.d. eitthvað sem gerðist fyr-
ir 60-70 árum, mundi hún það sem
rætt var um næstum upp á mín-
útu.
Ef til er líf eftir þessa jarðvist
hafa pabbi, Gestur og Halli tekið á
móti henni með bros á vör og
byrjaðir að glettast og hún aðeins
að vanda um við þá.
Með þökk fyrir allt gott.
Auður, Unnur og Alda Bald-
ursdætur frá Ormsstöðum.
Nú er að vora og komin græn
grös en Selma þarf ekki lengur á
þeim að halda, hún er hætt að búa.
Á þessum tíma árs var hún
venjulega í sauðburði þegar bú-
skapur stóð sem hæst. Ég var á
Ormsstöðum sumarið 1954, þá
var margt öðruvísi en nú. Selma
bakaði öll brauð og kökur og
brenndi kaffibaunir, það gera fáir
nú.
Það gefur á bátinn við Græn-
land, Selma söng með og gerði
eldhúsverkin. Það var margt fólk í
kringum hana Selmu, sérstaklega
á sumrin, það voru börn í sveit og
svo heimilisfólk.
Gestagangur var mikill, það
var vel tekið á móti gestum, bæði
skyldum og vandalausum, það var
þessi list hjá þeim hjónum að láta
alla vera velkomna. Eitt sinn
komu tveir ungir menn, þeir voru
að kynna sér örnefni, þegar þeir
fóru af stað var þeim sagt að
koma að Ormsstöðum, þar fengju
þeir fyrirgreiðslu. Svona var
heimilið þekkt og auðvitað var
þeim boðið inn í kaffi.
Selma hafði gaman af börnum
og hafði lag á þeim, þess nutu
systkinabörn hennar, enda þótti
þeim vænt um hana. Selma var fé-
lagslynd, hafði gaman af að
ferðast og hitta fólk. Hún var létt í
skapi og oftast glöð. Hún kvaddi
sátt við lífið og tilveruna.
Ég sendi dætrum hennar og
þeirra fólki samúðarkveðjur.
Vertu sæl, Selma mín.
Hólmfríður Gísladóttir.
Í Klofningshreppi var líflegt
samfélag þegar ég var ungur
drengur, sendur til afa Kjartans
og ömmu Júlíönu út í Fremri-
Langey. Vorið hófst með dún- og
eggjatöku, sel- og fuglaveiðum,
nýmetið vel þegið, síðan lagt í súr,
saltað eða reykt.
Er líða tók á sumar var sest að
á Ormsstöðum hjá Baldri og
Selmu frænku, hjálpað til við hey-
skap og engjar slegnar, kartöflur
teknar upp, rabarbari unninn í
sultu, silungur veiddur í net við
Fábeinsá, síðan kom sláturtíð
með öllu sínu umstangi.
Húsfreyjan Selma hafði í nógu
að snúast, fyrst upp á morgnana
og síðust til rekkju á kvöldin.
Sveitastörfin voru margvísleg á
þessum árum, matvælafram-
leiðslan var á við gott fyrirtæki,
og hvergi sló Selma af við þau
störf, enda hörkudugleg.
Þegar inniverkin voru búin var
hún komin út til hjálpar, virtist
óþreytandi, alltaf reiðubúin. Fé-
lagsstörfum sinnti Selma af
áhuga, hvort sem það var Slysa-
varnafélagið, Dagverðarnessókn,
þar sem hún söng með kórnum og
hafði mikið gaman af, eða önnur
verkefni sem sveitarfélagið þurfti
að fá unnin, Selma ávallt tilbúin.
Alltaf var hægt að treysta á
Selmu; hreinskilin, bjargföst, trú
og ósérhlífin, það var gott að hafa
hana í sínu liði, leit á alla sem jafn-
ingja, hvort sem áttu í hlut sýslu-
menn, þingmenn eða fátækir
förumenn.
Selma var veiðimaður í eðli
sínu; spennan þegar við vitjuðum
fyrst um álagildruna í Ormsstaða-
vatni er eftirminnileg, fullt af ið-
andi ál, snæddur um kvöldið, frá-
bær máltíð. Að fara í berjamó
með Selmu var gaman, hún hafði
lag á því að gera hlutina skemmti-
lega. Á afmælisdegi hennar, 30.
ágúst, var hefð fyrir því að fara í
berjamó, tínd aðalbláber, bláber
og fjörutíu lítra mjólkurbrúsi full-
ur af krækiberjum; skyr og hrær-
ingur með berjum vinsæl fæða
næstu daga.
Gestagangur var mikill hjá
Selmu og Baldri. Bæði það að
Baldur var oddviti hreppsins og
starfaði í sýslumálum og svo hitt
að höfuðborgarsvæðið var að
byggjast upp af fólki nýfluttu af
landsbyggðinni sem fór í fríið út á
land, tengslin enn mikil. Allir voru
velkomnir á Ormsstaði þar sem
vel var veitt í mat, svo vel að
seinna velti ég því fyrir mér hvort
alltaf hefði verið til nægur matur,
gestir komu óvænt og ekki versl-
un á næstu grösum. Ég bar þetta
undir Selmu fyrir nokkrum árum,
hún svaraði af hógværð: „Jú, það
kom fyrir að ég vissi ekki alveg
hvernig ég ætti að snúa mér í því,
en þetta bjargaðist alltaf einhvern
veginn.“
Kúasmalar komu og fóru, þeir
sem voru lengst fengu titilinn
ráðsmaður, það var mikill heiður,
allir þeir sem báru þennan titil hjá
Selmu og Baldri undu sér vel,
lærðu að vinna og ekki síst á lífið
og tilveruna.
Þegar við nú kveðjum síðasta
höfðingja Klofningshrepps minn-
umst við Þurý hennar með hlýju
og þakklæti og sendum afkom-
endum öllum samúðarkveðjur.
Björn Árni Ágústsson.
„Skilaðu kveðju til allra sem
muna eftir mér,“ sagði Selma við
mig aðeins fjórum dögum áður en
hún kvaddi þetta líf. Selma var
einstök kona sem ég leit upp til,
hún var glaðlynd, hjálpsöm, dug-
leg, áræðin, skemmtileg og kær-
leiksrík. Ég man ekki eftir að hún
hafi nokkurn tímann kvartað eða
verið veik.
Fyrir tæpum sex árum hélt
hún upp á 90 ára afmælið sitt, þá
var slegið upp stóru veislutjaldi á
hlaðinu á Ormsstöðum þar sem
inni voru borð sem svignuðu und-
an kræsingum. Selma var íklædd
íslenska þjóðbúningnum og sveif
um hlaðið milli gesta eins og
drottning og hún og bróðir henn-
ar, Eggert Thorberg, stigu dans
við fjörugan harmonikkuleik. Já
einhvern veginn gat hún allt og
vílaði ekkert fyrir sér. Það er ekki
ofsögum sagt að Selma hafi verið
kvenskörungur. Þá töluðum við
um að þetta yrði endurtekið að 10
árum liðnum, en nú er ljóst að það
verður í annarri mynd. Ég kynnt-
ist Selmu og Baldri, manni henn-
ar, fyrir rúmum 40 árum þegar
við Kjartan, sem er bróðursonur
Selmu, fluttum í Búðardal. Það
var alltaf jafn notalegt að heim-
sækja þau hjón á Ormsstöðum,
maður var alltaf svo velkominn.
Sitja í eldhúsinu hjá þeim og
spjalla um allt og ekkert og gæða
sér á öllum veitingunum sem þar
voru ávallt á borð bornar.
Við skruppum kannski í kaffi
en enduðum á að vera líka í mat.
Börnin okkar þrjú minnast þess-
ara heimsókna með mikilli gleði.
Hundurinn sem tók á móti okkur
á hlaðinu, kettlingarnir í þvotta-
húsinu og kýrin sem gat ekki bor-
ið og Selma þurfti að sækja kálf-
inn með handafli. Við fórum
nokkur haust í röð og tókum upp
með þeim kartöflur og þá gistum
við gjarnan líka. Selma og Baldur
voru okkar nánasta fjölskylda þau
15 ár sem við bjuggum í Búðardal.
Ekki komu þau í heimsókn til
okkar öðruvísi en færandi hendi.
Þetta vissu börnin og stilltu sér
upp við veskið hennar Selmu og
biðu spennt þar til það var opnað.
Á sumrin var mikill gestagang-
ur og yfirleitt fullt út úr dyrum á
Ormsstöðum. Flottari gestgjafa
var ekki hægt að hugsa sér, þau
voru alltaf viðbúin með fulla
frystikistu og yfirfullt búr af mat.
En yfir dimmustu vetrarmán-
uðina kom kannski enginn svo
vikum skipti. Selma hafði eitt sinn
á orði við mig að það væri nú in-
dælt ef hægt væri að jafna gesta-
ganginn yfir árið. Þegar Baldur
lést fyrir rúmum 19 árum ákvað
Selma að hætta búskap og flytja í
Silfurtún, dvalarheimili aldraðra í
Búðardal. Þar undi hún hag sín-
um vel við margs konar iðju. Fyr-
ir nokkrum árum gaf hún mér
mjög fallega hálsfesti sem hún
hafði gert úr agnarsmáum perl-
um, þetta var greinilega mikil ná-
kvæmnisvinna sem kallaði á mjög
góða sjón. Núna þegar ég hitti
hana síðast spurði ég hana hvern-
ig henni liði. „Mér líður bara vel,
les svolítið og þarf ekki að nota
gleraugu við það.“ Elsku Selma
okkar, við munum alltaf muna eft-
ir þér.
Svanhvít Sigurðardóttir.
Góð vinkona mín, Selma Kjart-
ansdóttir frá Ormsstöðum í Döl-
um, er farin til hins eilífa vors og
ljóss. Mér fannst hún skemmtileg
kona, alltaf kát og hress.
Árið 2010 tók ég að mér
stjórnarformennsku í Hlutafélag-
inu Hnúksnesi í Dölum vestur.
Aðsetur Hnúksness er í Klofn-
ingshreppi hinum forna. Við þessi
tímamót kynntist ég Selmu enn
betur. Hún var hluthafi í Hnúks-
nesi og bar hag félagsins mjög
fyrir brjósti. Félagið átti í rekstr-
arerfiðleikum um tíma. Þegar
hvað harðast var sótt að því var
frábært að eiga hauk í horni eins
og Selmu. Hún studdi félagið með
ráðum og dáð.
Selma bjó yfir ríkri réttlætis-
kennd og sagði skoðanir sínar
umbúðalaust. Ég minnist hennar
sem einstakrar konu, þakka henni
af heilum hug áralöng kynni,
skemmtan og samstarf. Fjöl-
skyldu hennar og sveitungum
sendi ég samúðarkveðjur. Bless-
uð sé minning Selmu Kjartans-
dóttur.
F.h. Hnúksness,
Magnús Ástvaldsson
Þegar undirritaður frétti af
andláti Selmu tók hugurinn
ósjálfrátt að reika um farinn veg
og ýmsar ljúfar minningar og at-
vik rifjuðust upp.
Kynni mín af Selmu og Baldri
og fjölskyldunni á Ormsstöðum
má rekja allt til áttunda áratugar
síðustu aldar. Á sínum yngri árum
var Hrefna eiginkona mín í sveit á
sumrin hjá Kristínu Teitsdóttur,
frænku sinni, og Jóhannesi Sig-
urðssyni á Hnúki á Fellsströnd og
kynntist hún þá fjölskyldunni á
Ormsstöðum sem og öðrum sveit-
ungum. Síðar kom undirritaður til
sögunnar og við þetta fléttast svo
vinátta okkar Grétars, tengda-
sonar Selmu heitinnar og sam-
starfsmanns míns í Rannsóknar-
lögreglunni í Reykjavík og síðar
RLR.
Farnar voru ófáar heimsóknir
vestur á Fellsströnd til að hitta
heimamenn og stunda útivist;
ýmsa frístundaveiði, berjatínslu
og smalamennsku. Undirritaður
telur það ómetanlegt, að hafa
fengið tækifæri á þessum tíma til
að kynnast mörgum eftirminni-
legum ábúendum jarðanna á
Fellsströnd sem þá voru í byggð
en því miður ekki lengur.
Upp í hugann kemur afar eft-
irminnileg bátsferð okkar Hrefnu
út í Breiðafjarðareyjar með
Selmu og nokkrum fjölskyldu-
meðlimum en farið var á Golu,
trillu Kjartans úr Fremri-Langey
og föður Selmu. Ýtt var úr vör við
dagrenningu í heiðskíru veðri og
fengum við að njóta sólarupprás-
ar og náttúrufegurðar Breiða-
fjarðar í blankalogni og spegil-
sléttum sjó. Kjartan var við
stjórnvölinn enda staðháttum
kunnugur og þræddi hann af ör-
yggi milli hólma og skerja og
ljómaði af gleði og stolti líkt og
þar færi konungur um ríki sitt.
Æðardúnn var tíndur í eyjunum
svo og svartbaksegg sem mat-
reidd voru að hætti Selmu og
snædd á staðnum.
Mikil gestrisni ríkti á Orms-
stöðum og tekið var fagnandi á
móti gestum og þeir drifnir í kaffi
og spjall í notalegu eldhúsinu.
Selma heitin hafði þægilega ná-
vist og var afar félagslynd, gest-
risin, traust og hjartahlý. Hún bar
mikla umhyggju fyrir fjölskyldu
sinni og sveitungum sem og öðr-
um vinum og fylgdist af áhuga
með framgangi þeirra í lífinu og
hvatti þá til dáða.
Það eru mikil forréttindi að
hafa fengið að njóta vináttu og
samveru með Selmu og fjölskyld-
unni á Ormsstöðum og með þeim
orðum kveðjum við Hrefna góðan
vin og færum börnum hennar og
fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Bjarni Stefánsson.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Selmu Kjartansdótt-
ur. Ég hef þekkt Selmu frá því ég
flutti í Dalina. Hin rómuðu þorra-
blót á Staðarfelli voru þá að byrja
og vegna tengsla við Fellsströnd-
ina vorum við hjónin nærri því á
öllum blótum þar í gegnum árin.
Selma söng með Þorrakórnum og
tók virkan þátt í skemmtiatriðum
sem flutt voru. Það hve gaman
fólkið í sveitinni hafði af því að
skemmta gestum var einstakt.
Gleðin var svo smitandi að okkur
fannst allt frábært og skemmti-
legt sem boðið var upp á. Seinna
eftir að Selma flutti á dvalarheim-
ilið Silfurtún söng hún með
kirkjukór Hjarðarholtskirkju
sem reyndar syngur nú orðið í
flestum kirkjum prestakallsins.
Selma var alltaf hress og glaðleg í
viðmóti. Hún dvaldi á Ormsstöð-
um á sumrin en þá voru yfirleitt
einhverjir úr fjölskyldu hennar
með henni þar. Hún hugsaði vel
um húsið á Ormsstöðum og lét
halda því vel við alla tíð. Þegar
messað var í Dagverðarnesi bauð
hún oftast kirkjugestum í kaffi
heim að Ormsstöðum. Þar hélt
hún á sínum tíma upp á níræð-
isafmæli sitt af mikilli rausn og
tók á móti fjölda gesta. Hún starf-
aði í kvenfélaginu Hvöt og mætti
oft sem fulltrúi þess á aðalfundi
Sambands breiðfirskra kvenna.
Selma var dugleg myndarkona.
Ég vil þakka henni góð kynni og
góða samfylgd gegnum árin.
Blessuð sé minning hennar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Margs er að minnast þegar
hugsað er til tíma okkar í sveitinni
hjá ömmu og afa á Ormsstöðum.
Við systkinin fengum oft frí í skól-
anum snemma vors til að fara í
sauðburð og mættum stundum
seinna í skólann að hausti ef ljúka
þurfti slætti. Í sveitinni var mikið
líf og fjör og í gegnum tíðina
fengu margir krakkar notið sum-
ardvalar þar. Hjá ömmu og afa
lærðum við rétt handtök í bú-
skapnum og ömmu var mikið í
mun að við kynnum til verka og
ynnum þau rétt. Það var t.d. ekki í
boði að bera sig rangt að við að
raka hey og mikilvægt að halda
rétt á hrífunni. Búskapurinn í
sveitinni var ekki nýstárlegur og
þurfti því margar hendur til að
vinna öll verkin og höfðum við
krakkarnir ákveðnum verkum að
sinna daglega, s.s. að reka og
mjólka kýrnar, þrífa mjólkurhús,
sinna heimilisstörfum, hreinsa
dún, stinga út úr fjárhúsunum og
laga girðingar svo fátt eitt sé
nefnt. Amma var ákveðin kona og
mikill dugnaðarforkur og gætti
þess að við hefðum alltaf verk að
vinna líkt og hún. Um fimmtugt
ákvað hún að læra á bíl svo hún
væri ekki upp á aðra komin með
að komast leiðar sinnar. Amma
var mjög félagslynd, var í kór og
kvenfélagi og leyfði hún okkur
krökkunum að vera í íþróttum í
sveitinni og keyrði hún okkur á
frjálsíþróttaæfingar og fótbolta-
æfingar þegar þess var kostur.
Hún var einnig áskrifandi að
Æskunni sem við krakkarnir lás-
um og eignuðust sum okkar
pennavini á þeim tíma. Öll áttum
við okkar eigin kind og fengum
við ætíð pening fyrir lömbin okk-
ar á jólunum. Vinir okkar minnast
á það enn í dag, hvað við vorum
heppin að fá lambapening á jólum
og fannst okkur við ansi rík. Einn-
ig þótti okkur spennandi að fara
með ömmu inn að Skriðulandi og
kaupa okkur góðgæti þar án þess
að greiða fyrir, því við gátum bara
látið skrifa það í reikning fyrir
lambapeninginn. Það var oft
margt um manninn í sveitinni og
fengum við öll að taka vini okkar
með og koma margir þeirra enn
við á Ormsstöðum á leið sinni um
Dalina. Við krakkarnir gistum
alltaf uppi á háalofti og má sjá á
loftinu þar hverjir hafa komið við,
því loftið er útkrotað með nöfnum,
textum og myndum og aldrei
sagði amma eitt orð um að ekki
mætti skrifa þar. Háaloftið er því
eins konar gestabók. Í dag kveðj-
um við ömmu sem kenndi okkur
svo margt og við vonum að þú sért
á góðum stað og komin til afa.
Minningar okkar úr sveitinni eru
margar og hafa Ormsstaðir verið
hluti af lífi okkar alla tíð. Minning
þín lifir og það leiðarljós að segja
fólkinu þínu, sem næst þér stend-
ur, að þú elskir það og sért stolt af
því.
Baldur, Sæmundur og Selma.
Selma
Kjartansdóttir