Morgunblaðið - 15.08.2020, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST 2020
Það er sárt að
kveðja fallega og
góða sál. Sýnu
verra er að kveðja
ástvin hinstu
kveðju. Ljóslifandi myndir af
samverustundum streyma um
hugann og minningarnar fyssa
fram og tárin steypast úr
hvörmum. „Amma er amma,“
var hún vön að segja. Já, hún
var sönn amma, falleg og góð
fyrirmynd, leiðbeinandi um
trúna og lífið; drengur góður.
Hún hafði stórt hjarta, þar
sem hún bjó ástvinum sínum
stað. Ég finn hlýju hennar enn
í dag.
Ég hugsa, að Húsmæðra-
skólanámið hafi mótað hana,
dregið fram hæfileikana. Hún
var mikil hannyrðamanneskja,
heklaði og saumaði út og hafði
fallega hönd. Saumaskapurinn
vakti athygli.
Eitt sinn spurði gestur á
Hótel Valhöll, hvaðan hún
hefði svuntuna sína. Hún leysti
hnútinn, braut saman og rétti
gestinum að gjöf. Sjálf hafði
hún saumað. Oft lásum við
saman bækurnar, uppskriftir
og reglur skólans. Amma var
reglusöm og mikið snyrti-
menni. Aldrei lögðum við aftur
augun fyrr en fötin voru sam-
anbrotin, sálmur sunginn,
bænirnar þuldar, brjóstið sign-
að og ennið kysst. Þá fyrst
mátti svefninn guða á
gluggann. Ég hlýddi á sögur
um æskuna, foreldra og for-
feður, og í gamalli bók á ryk-
fallinni hillu geymi ég minn-
ingar hennar.
Jóladagsboðin voru með
miklum kræsingum, smur-
brauði og brauðtertum. Í miðju
stóð aspassúpan hennar, klass-
ísk velouté flauelsrjómasúpa;
einstök, soðin af ást og ástríðu.
Súpugerðin tók ár og var soð-
inu safnað milli jóla. Áhuginn á
töfrunum vaknaði við eldavél-
ina hjá ömmu, mestur á súp-
unni góðu. Hún sagði síðar, að
ég hefði tekið fram úr henni
við súpugerðina. Hún var alla
tíð lítillát.
Undir lokin sat hún við
borðið og mærði kokkinn. Það
var ljúft. Síðustu jólin féll það í
minn hlut að bjóða henni til
veislu, í fyrsta og hinsta sinn.
Minnisstæðar eru veiðiferð-
ir, vorferðir í leit að lóunni, en
mest ferðalög til Garda á Ítal-
íu. Kvöld eitt sátum við úti við
vatnið og sólin var að hverfa.
Þá sagði ég: „Sjáðu, amma,
það er eins og Ólafsvíkur-Enni
vaki yfir okkur!“ Fjallið minnti
vissulega á æskuslóðirnar.
Ólafsvík, Enni og jökullinn
hennar áttu alltaf vísan stað í
hjartanu.
Hún bað fyrir okkur og var
kletturinn í lífinu. „Ömmu þyk-
ir vænt um þig,“ sagði hún,
líka í síðasta ferðalagi okkar
saman, í sjúkrabílnum.
Kamilla
Guðbrandsdóttir
✝ Kamilla Guð-brandsdóttir
fæddist 29. ágúst
1926. Hún lést 14.
júlí 2020.
Útförin fór fram
14. ágúst 2020.
Sorglega leiddi
fall og eftirköst
þess að endalokun-
um.
Hún kenndi mér
að meta sönginn,
þessi fallega sópr-
an, einkum kórverk
og sóttum við tón-
leika. Eitt ljóð
söng hún oft fyrir
mig og tók af mér
loforð. Amma tók
annars af mér mörg loforð.
Einu sinni svaf ég ófriðlega og
dreymdi, að hún væri öll. Þegar
sá dagur kæmi, mátti ég syrgja
um stund en síðar ekki meir.
Mörg loforðin hef ég haldið,
ýmis svikið. Sárast þykir mér
nú að geta ekki haldið loforð
mitt um ljóðið, hennar hinstu
kveðju. Hún vildi, að það yrði
sungið við útförina við sálminn
Amazing Grace. Ljóðið er horf-
ið, minningin lifir. Það geymir
kveðju til ástvina, sem hún ann
svo heitt, en minnir á, að eng-
inn fái hlutunum breytt. Söngur
hennar ómar enn í höfði mér.
Svo fyrnist yfir og glefsur
standa eftir. Hún hughreystir
og biður okkur að syrgja ekki,
enda mætumst við aftur á ný.
Ég hef alltaf haft trú á orðum
hennar.
Og í dag kveð ég hana ömmu
Millu hinstu kveðju. Því fær
enginn breytt. Hún unni mér
og ég henni. Í minningu um fal-
lega og góða sál, bið ég fyrir
henni og þeim, sem nutu gæf-
unnar að kynnast henni og
þeirri hlýju, sem hún gaf af sér.
Elsku amma Milla, góða
nótt!
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hrannar Már.
Ég man ekki eftir okkar
fyrstu kynnum enda þú og afi
búin að vera í sambúð í um ára-
tug áður en ég fæddist en ég
man vel eftir öllu því sem þú
gerðir fyrir mig.
Það voru ófáar veiðiferðirnar
þar sem þú sast inni í bílnum
að bíða eftir að afi kláraði yf-
irferð um hyljina á meðan ég og
fleiri vorum úti að fylgjast með
eða jafnvel að leika okkur við
eitthvað allt annað en að veiða.
Alltaf gat maður stólað á að
þegar maður kom í bílinn þá
varst þú til staðar og tilbúin að
bjóða manni samlokur, kökur
og drykki ásamt því að hlýja
litlum fingrum sem voru orðnir
bláir af kulda.
Ekki minnkaði hlýjan frá þér
þegar ég eignaðist börnin mín
en Guðrún Lilja og Katrín
Harpa munu alltaf muna eftir
þér og hversu mikið þú spilaðir
við þær og lékst eftir bestu
getu þessi seinustu ár.
Ég náði sem betur fer að
hitta þig með Guðlaugu Krist-
ínu skömmu áður en þú lést og
þó svo að hún hafi verið of ung
til þess að muna þessa heim-
sókn þá kemur hún til með að
þekkja bæði þig og afa af sög-
unum sem ég kem til með að
segja henni.
Í hvert skipti sem ég kem í
hyljina þína í Stóru-Laxá verð-
ur mér hugsað til þín og afa og
rifjast sögurnar ennþá mjög vel
upp þó svo að sumar þeirra hafi
ég ekki heyrt síðan á seinustu
öld.
Nú fáið þið afi að hvíla sam-
an héðan í frá.
Hvíl í friði, elsku amma
Milla.
Guðmundur (Mummi).
Af huldumanni í
píanistastétt var
fyrirsögnin í lofsam-
legri rýni um frammistöðu Guð-
mundar Magnússonar píanóleik-
ara eftir einleikstónleika í
desember 1986. Orðin eru lýsandi
um mann sem aldrei barst á og er
nú fallinn frá um aldur fram.
Guðmundur var annar tveggja
píanókennara minna og kom inn í
líf mitt haustið 1987 við upphaf
menntaskólaáranna. Ég hafði
fram að þeim tíma stundað píanó-
nám hjá nafna hans Jónssyni í
Tónlistarskóla Kópavogs en sá
hafði einnig kennt nafna sínum
Magnússyni einn vetur í Tónlist-
arskóla Rangæinga um 1970. Ég
hélt mig við Guðmundana og
minnist nú þessara öðlinga af
hlýju og þakklæti fyrir tónlistar-
uppeldið.
Ég hygg að Guðmundur
Magnússon sé eftirminnilegur
öllum þeim sem kynntust honum.
Þar fór maður sem hélt sig alla
jafna til hlés, var dulur við fyrstu
viðkynni, og jafnvel lengur, og
vildi helst eigi segja lengra en
hann var spurður. Fljótlega tókst
þó með okkur Guðmundi hinn
besti kunningsskapur og traust,
og er á leið, vinátta. Ég hef
hvorki fyrr né síðar umgengst
jafn hlédrægan mann og auð-
mjúkan, en eftir að maður ávann
sér traust Guðmundar var þó
leiðin greið og oft stutt í hlátur og
húmor um leið og hann viðraði vel
ígrundaðar skoðanir á mönnum
og málefnum. Nú, er tíðarandinn
gengur æ oftar út á að sýnast
frekar en að vera, er minningin
um Guðmund á þann veg að þar
fór vammlaus maður og áreiðan-
legur, víðlesinn, stálminnugur og
ljóngáfaður. Guðmundur hóf nám
við tónlistarháskólann í Köln árið
1980, af lítillæti að manni virtist
því af eigin sögn stefndi hann að-
eins á kennsluréttindi, en er leið
á fleytti elja og seigla honum
gegnum einleikaradeildina árið
1985. Á þann hátt virtist Guð-
mundur leggja upp lífið, skipu-
lega, skref fyrir skref, af auð-
mýkt og hógværð.
Árin sem ég naut leiðsagnar
Guðmundar var hann virkur í
tónlistarlífinu á Íslandi. Hann lék
einleik með Sinfóníuhljómsveit
Guðmundur
Magnússon
✝ GuðmundurMagnússon
fæddist 13. janúar
1957. Hann lést 27.
júní 2020.
Útför Guð-
mundar fór fram
14. júlí 2020 í kyrr-
þey.
Íslands í janúar
1989 í fyrsta píanó-
konsert Beethovens
þegar allir fimm
konsertarnir voru á
dagskrá um vetur-
inn þar sem ein-
göngu íslenskir ein-
leikarar voru
kallaðir til. Guð-
mundur var þarna
mættur upp á dekk
á meðal helstu pían-
ista landsins. Í einum dómnum
stóð að Guðmundur hafði greini-
lega unnið heimavinnuna sína vel
og ástæða væri til að bjóða hann
velkominn í hóp þeirra íslensku
píanóleikara sem erindi ættu upp
á hljómleikapallinn með Sinfón-
íuhljómsveit Íslands.
Það var mál manna sem sóttu
tónleika í höfuðstaðnum á þess-
um árum að þar færi tilfinninga-
næmur og fíngerður listamaður
sem við túlkun verkanna opnaði
sig inn að kviku við hljómborðið,
líkt og farið væri um af gætni
með flygilinn yfir þunnt ísilagt
vatn. Öryggið var Guðmundi allt
en krafturinn og lífsháskinn var
aldrei langt undan. Hann valdi
sér jafnan erfið og viðamikil við-
fangsefni, oftar en ekki úr ýms-
um áttum, t.a.m. verk eftir Schu-
bert, Messiaen og Scriabin.
Guðmundur hafði einnig fanta-
gott vald á píanótækni sem hann
þó beitti af aga og skynsemi því
hann bæði þekkti og virti eigin
takmörk. Því miður hvarf Guð-
mundur jafn brátt af tónleika-
sviðinu og hann birtist, en sam-
hliða tónleikahaldi kenndi hann
jafnan vel rúmlega eitt stöðugildi
samtals við þrjá tónlistarskóla
samhliða tónleikahaldinu.
Guðmundur hafði sérstakt dá-
læti á tónlist franska impression-
ismans, sér í lagi Debussy. Ég
get heyrt hann í huganum leika
sín uppáhaldsverk, Það sem vest-
anvindurinn sá, Stúlkuna með
hörgula hárið og Kirkjuna á hafs-
botni úr prelódíusafninu. Með
hvatningu og smá eftirrekstri átti
Guðmundur til að hlaða í annál-
aðan fingurbrjót, Petrushkuna
eftir Stravinsky og leika með til-
þrifum hendingar úr B-dúr pí-
anókonserts Brahms.
Í seinni tíð varð mér stundum
hugsað til Guðmundar, reyndi að
leita hann uppi og spurðist fyrir,
án árangurs. Nú þegar minning-
arnar flæða hjá tæpum þrjátíu
árum eftir að leiðir okkar skildi
sendi ég aðstandendum mínar
innstu samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning Guðmundar Magnús-
sonar.
Ingvar Jón Bates Gíslason.
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐMUNDUR I. ÓSKARSSON
húsasmíðameistari,
Ársölum 5, Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
laugardaginn 1. ágúst. Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hins látna. Þeim sem vilja minnast hans er bent á
minningarsjóð Alzheimersamtakanna.
Þakkir til allra sem önnuðust hann í veikindunum.
Una Pálmarsdóttir
Sigríður Pétrún Guðmundsd. Jón Grímsson
Gísli Ágúst Guðmundsson Anna J. Eðvaldsdóttir
Garðar Guðmundsson Edda Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs föður,
tengdaföður, afa og langafa,
BJARNA GÍSLASONAR
rafvirkjameistara,
Barðastöðum 7, Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Eir
og á dagdeildinni í Borgarseli.
Hólmfríður Bjarnadóttir Norbert Birnböck
Gísli Bjarnason Margrét L. Laxdal
Heimir Bjarnason Sædís Guðmundsdóttir
barnabörn og barnabarnabarn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÁSLAUGAR ELÍSABETAR
GUNNSTEINSDÓTTUR,
Kópavogstúni 2, áður Álfhólsvegi 68.
Við þökkum sérstaklega starfsfólki Sunnuhlíðar, bæði í dagdvöl
og hjúkrunarheimili, fyrir alúðlega umönnun.
Gunnsteinn Ólafsson Eygló Ingadóttir
Pétur Már Ólafsson Ragnheiður Elfa Þorsteinsd.
Ólafur Jens, Sigurður Karl og Þór Péturssynir
Jakob Fjólar, Sindri og Áslaug Elísabet Gunnsteinsbörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
STEFANÍA JENNÝ VÍDALÍN
VALGARÐSDÓTTIR,
áður til heimilis á Brávallagötu 4,
lést á Hrafnistu, Sléttuvegi, miðvikudaginn
29. júlí. Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu. Sérstakar þakkir færum við Hrafnistu í Skógarbæ og á
Sléttuvegi.
Jóhanna Vídalín Þórðardóttir
Elísabet Dýrleif Þórðardóttir
Edilon Hreinsson Ragnhildur Ísaksdóttir
Heiða Jenný Hreinsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför
OLGEIRS MÖLLER.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður V. Ingimarsdóttir