Morgunblaðið - 20.08.2020, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. ÁGÚST 2020
✝ Gísli RúnarJónsson, leik-
ari, rithöfundur og
þýðandi, fæddist í
Reykjavík 20. mars
1953. Hann lést 28.
júlí 2020, 67 ára að
aldri.
Hann var sonur
hjónanna Guðrúnar
Valgerðar Gísla-
dóttur skáldkonu
og Jóns Konráðs
Björnssonar kaupmanns.
Bræður hans eru Baldur,
kvæntur Ragnheiði Brynjólfs-
dóttur, og Björn, kvæntur Guð-
nýju Gunnarsdóttur. Hálfsystir
þeirra var Kolbrún Jónsdóttir.
Hann stundaði leiklistarnám
við Leiklistarskóla Ævars Kvar-
an 1969-70, var í námi og leik-
hústengdum störfum hjá LA
1970-71, í undirbúningsnámi við
Leiklistarskóla leikhúsanna
1974 og leiklistarnámi þar 1974-
75, stundaði framhaldsnám í
leiklist við The Drama Studio í
o.fl. Einnig var hann flytjandi
efnis á hljómplötum og mynd-
diskum af margvíslegu tagi og
lék í kvikmyndum.
Bækur eftir Gísla eru m.a. Bo
& Co - með íslenskum texta, Ég
drepst þar sem mér sýnist –
Gísli Rúnar & Grínarar hring-
sviðsins segja sögur úr sviðsljós-
inu – & skugga þess og Laddi:
Þróunarsaga mannsins sem kom
okkur til að hlæja.
Eiginkona og lífsförunautur
Gísla var Guðbjörg Edda Björg-
vinsdóttir leikkona. Synir þeirra
eru Björgvin Franz og Róbert
Óliver en Björgvin er giftur
Berglindi Ólafsdóttur, börn:
Edda Lovísa og Dóra. Róbert
Oliver er í sambúð með Sigríði
Gísladóttur. Stjúpdætur Gísla
og dætur Eddu eru Eva Dögg,
gift Bjarna Ákasyni, börn: Sara
Ísabella og Fannar Daníel Guð-
mundsbörn og Bjarni Gabríel og
Viktor Áki Bjarnasynir, og Mar-
grét Ýrr gift Sigurði Rúnari
Sigurðarsyni, börn: Karen Eva,
Rakel Ýrr og Björgvin Geir.
Útför Gísla Rúnars fer fram
20. ágúst 2020 kl. 15. Hún er fyr-
ir þá nánustu, en verður streymt
á netinu og í beinni útsendingu í
sjónvarpi Símans.
http://www.gislirunar.is
London og braut-
skráðist þaðan
1981.
Gísli hóf feril
sinn sem skemmti-
kraftur í sjónvarpi
með Júlíusi Brjáns-
syni í Kaffibrúsa-
körlunum, 1972-73,
og lék síðan í, leik-
stýrði og skrifaði
fjölda útvarps- og
sjónvarpsþátta. Þá
kom hann að tveimur tugum
áramótaskaupa og gerði auglýs-
ingar fyrir útvarp og sjónvarp.
Hann stofnaði og rak Gríniðj-
una hf. í félagi við Eddu Björg-
vinsdóttur, Þórhall Sigurðsson
(Ladda) og Júlíus Brjánsson á
níunda og tíunda áratug síðustu
aldar. Þá var hann leikari, leik-
stjóri, höfundur og þýðandi að
leikritum, skemmtidagskrám,
revíum og kabarettum fyrir
Þjóðleikhúsið, LR, LÍ, LA, Al-
þýðuleikhúsið, Hitt leikhúsið,
Útvarpsleikhúsið, Listahátíð
Eftir lát Gísla Rúnars grét ekki
bara alþjóð heldur grétu himnarn-
ir stanslaust í 16 daga. Gráir og
blautir níðþungir dagar.
Ég veit ekki hvernig er hægt að
lýsa manni sem var stórveldi í líf-
inu og listinni.
Lífsförunautur minn, besti vin-
ur, ástin í lífi mínu, sálufélagi og
margverðlaunaður fjölskyldufað-
ir. Við ólum upp 4 börn og eign-
uðumst hrúgu af barnabörnum,
sem syrgja nú einstakan gleði-
gjafa og kærleiksbúnt.
Mér er fyrirmunað að koma frá
mér einhverju vitrænu um þenn-
an einstaka mann, því þyngslin í
hjartanu og þokan í höfðinu eru
gjörsamlega lamandi.
Enda hver á nú að lesa yfir
þessi minningarorð og gefa mér
góð ráð?
Líðan okkar sem eftir sitjum
með sorg í hjarta lýsir best sonn-
ettan sem Gísli orti til mín á
dimmum degi fyrir einhverjum
árum síðan:
Degi þeim sem áður lá svo á
aftrað er nú för svo bifast vart.
Hans morgunsár er myrkt af eftirsjá,
hann megnar ekki að gera aftur bjart.
En freisti hann þess að flýta sinni för,
hann fer á svig við sína eigin rás;
Í eigin vilja ýtir loks úr vör
svo eirðarlaus hann snýst um eigin ás
uns kominn er að kveldi um miðjan
dag
er koldimm skýin byrgja alla sýn;
Í sólarstað á himni er sótsvart flag,
í sinni dagsins vindur blæs og hvín.
En deginum í dag er annar vís
ef dagurinn á morgun aftur rís.
Ég rígheld í þá hugsun að þú
sért núna á bleiku skýi í alsælu og
lítir til með okkur um ókomin ár.
Hvíl í friði, elsku Gísli þjóðarger-
semi
Edda Björgvinsdóttir.
Ég var oft spurð að því sem
barn hvort það væri ekki alltaf
gaman heima hjá mér, stanslaus
skemmtiatriði og stuð. Jú, mér
fannst að minnsta kosti gaman en
ég hef svo sem ekki mikinn sam-
anburð. Það voru reglur og við lát-
in taka til, borða hollt, fara
snemma að sofa og allt það, en við
vorum ekki vakin upp með skets
úr áramótaskaupi og pabbi og
mamma voru ekki með hárkollur
og gervigóma yfir kvöldmatnum.
En eitt er víst að við fengum kær-
leika, ást og stuðning – og það í öll
mál. Ég viðurkenni að það var
vissulega ekkert venjulegt að
alast upp á mínu heimili. Pabbi
gat hellt sér í vinnu vikum saman
og það 24/7, en mætt svo aftur og
gert heiminn og lífið okkar krakk-
anna svo dásamlega skemmtilegt.
Allt sem hann gerði fyrir okkur
var töfrandi; jólin, utanlandsferð-
irnar, búsetan í Bretlandi, heim-
sóknirnar til mín í Ameríku og
seinna mínar heimsóknir til hans
og mömmu í Kaliforníu. Það var
allt gert alla leið og það fengu
barnabörnin hans svo sannarlega
líka að upplifa. Hann var líklega
einn kærleiksríkasti maður sem
ég hef hitt og þann kærleika hef
ég tekið með mér út í lífið og
kennt börnunum mínum.
Pabba leið stundum illa en
hann náði fram til síðasta dags að
berjast gegn þeim sjúkdómi sem
hrjáði hann, eða öllu heldur náði
hann að lifa með honum í mörg ár
og honum tókst það nokkuð vel.
Síðustu tvö árin breyttist eitt-
hvað, hann kom í veislur til mín og
mat og var með gullkrullurnar
mínar eins og áður og var alltaf
hrókur alls fagnaðar, en ég fann
samt að hann var að hverfa frá
okkur. Ég get ekki útskýrt það, ég
bara fann það. Ég hef velt því fyr-
ir mér síðustu daga hvort ég hafi
hlustað á hann síðustu mánuðina.
Var ég bara of upptekin í daglega
lífinu til að lesa skilaboðin á mes-
senger opnum augum? Ef og hefði
eru bara pínu óþolandi orð þessa
dagana en þeim fer fækkandi.
Hann var hjá okkur rétt fyrir
andlátið með krullurnar sínar,
Bjarna og Viktor, og ég er svo
þakklát að þegar ég kvaddi hann
um kvöldið, sagði ég og það alveg
beint frá hjartanu; ég elska þig
pabbi minn og takk fyrir að vera
til, og ég fann hvað ég var raun-
verulega þakklát fyrir að eiga
hann að. En þetta var því miður í
síðasta sinn sem ég hitti pabba.
Það er pínu sérstakt að þótt
pabbi væri ekki blóðfaðir minn þá
vorum við mjög lík. Við vorum
með nákvæmlega sama húmor og
bæði með mikið skap og þegar ég
losnaði við unglingaveikina þá
urðum við perluvinir ef ekki bara
bestu vinir.
Pabbi var vinur sem hlustaði,
sem náði alltaf að láta mann hlæja
og hann tók þátt í lífi mínu án þess
að reyna að stjórnast með það eða
reyna að hafa áhrif á ákvarðanir
mínar, honum tókst að gefa mér
ákveðna handleiðslu og ómetan-
legan stuðning og vinskap þegar á
þurfti að halda og í raun ákveðið
óútskýranlegt æðruleysi.
Pabbi hringdi oft í mig og ég í
hann og þá endaði oftast samtalið
á því að hann sagði; elska þig ljúf-
an mín, þið eruð öll í bænum mín-
um …
Pabbi missir af fimmtugsaf-
mælinu mínu í ágústlok en ég ætla
að halda upp á lífið þann dag og
alla daga.
Ég elska þig elsku pabbi minn
og ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig sem pabba og sem afa
barnanna minn, þú verður alltaf í
bænum mínum elsku pops.
Þín dóttir,
Eva Dögg.
Í dag kveðjum við ástkæran
stjúpföður minn, hann afa Gísla
sem var sko afi með stóru Ai.
Kærleiksríkari, hjartahlýrri, gjaf-
mildari og kátari mann er erfitt að
finna. Hann sýndi okkur og börn-
unum mínum alltaf einstaklega
mikinn áhuga, hlýju og kærleika.
Hann lét okkur líða eins og við
værum einstök á allan hátt bæði
þegar hann tók á móti okkur eða
kom í heimsókn í sveitina og eins
þegar hann kvaddi eða þakkaði
fyrir sig þá hafði hann bara aldrei
fengið aðrar eins kræsingar.
Hann kunni sko sannarlega að
hrósa, faðma, gleðja og knúsa.
Börnin mín voru afabörnin hans
og „eignaðist“ hann í gegnum þau
tvö langafabörn en sú yngsta náði
því miður ekki að hitta hann.
Það er óbærilegt að þrauka
þessa erfiðu daga og reyna að
skilja og hvað þá útskýra. Það er
líka óbærilegt að hugsa okkur lífið
án hans en samheldni og kærleik-
ur okkar systkinanna og mömmu
hjálpar mikið. Í sorginni yljum
okkur við dásamlegar minningar
og munum gera það um ókomna
tíð. Lýsingarorð frá börnunum
mínum: kærleiksríkur, yndisleg-
ur, húmoristi, jákvæður, glaðvær
og hávær (á góðan hátt) fékk ég í
veganesti við þessi skrif og þau
eru svo sönn og aldrei gleymum
við stóra faðmlaginu og afarak-
spíranum.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
einstakan mann með miklum
söknuði en um leið þakklæti fyrir
allt sem hann gaf okkur. Við mun-
um gera allt til halda uppi minn-
ingu Gísla Rúnars og höldum þétt
utan um dásamlegu strákana
hans og fjölskyldur þeirra.
Margrét Ýrr og fjölskylda.
Ég kynntist Gísla Rúnari ekki
sem leikara eða leikstjóra heldur
sem afa, þýðanda og handritshöf-
undi.
Öllum þessum hlutverkum
sinnti hann 100% og rúmlega það,
en allt sem hann tók sér fyrir
hendur var þannig.
Ef þú baðst hann um eina hug-
mynd þá kom hann með 3 eða
jafnvel 10.
Gísli var með svipaða fullkomn-
unaráráttu og Steve Jobs en allt
sem svona menn gera verður að
vera fullkomið og gengur á ýmsu í
millitíðinni og mörgum sárnar, en
út kemur fullkomið verk.
Gísli var frekar einn í seinni tíð,
en mikið var hann alltaf þakklátur
þegar við buðum honum í mat eða
báðum hann um að sitja hjá
drengjunum okkar kvöldstund, þá
fengu þeir sína meistaragráðu í
kvikmyndum, þá voru valdar tvær
myndir og farið vel í gegnum
hvora fyrir sig.
Eftir því sem árin liðu þá sá
maður hversu risastór hann var í
listinni en fæstir vita hvað mikið
liggur eftir hann í gegnum tíðina.
Ekki var leikhúsið alltaf gott
við hann og man ég sérstaklega
þegar ég þurfti ganga erinda fyrir
hann vegna brota á höfundarrétti
og sendi hann mig til að ræða við
leikhússtjóra og leikstjórann
sjálfan. Leikhússtjóri gat svo ekki
mætt á síðustu stundu en leik-
stjórinn mætti og talaði Gísla nið-
ur og þetta var opinber stofnun,
Gísli gaf eftir. Á endanum fékk
Gísli ekki neitt en leikhúsið sitt,
þetta var svolítið saga Gísla og
leikhússins í hnotskurn. En ekki
kvartaði hann mikið.
Þrátt fyrir sína miklu hæfileika
náði hann aldrei að njóta þess efn-
islega og fékk kannski ekki mikið
fyrir sinn snúð þegar upp er stað-
ið.
Fróðari og skemmtilegri mann
er ekki hægt að finna, hann vissi
allt milli himins og jarðar og
mundi líka allt. Hann var í raun
gangandi sprengihlægileg al-
fræðiorðabók.
En nú er Gísli kominn í „afsakið
hlé“, eftir stendur þakkarskuld
fyrir öll samtölin, ruglið og grínið.
Takk fyrir mig.
Bjarni Ákason.
Skilaboð frá Gullkrullum – afa-
strákunum:
Afi var alltaf í stuði. Afi hlust-
aði. Afi var skemmtilegur. Afi
vildi vita að okkur liði vel. Afi elsk-
aði okkur. Afi vildi gera allt með
okkur. Afi hrósaði okkur. Afi
horfði á skemmtilegar bíómyndir
með okkur. Afi pantaði pizzur með
okkur. Afi sendi okkur skemmti-
leg skilaboð á Facebook. Afi pass-
aði okkur. Afi var flottur. Afi var
gæi. Afi var bestur. Afi elskaði
okkur.
Við erum mjög heppnir að hafa
átt afa.
Við munum alltaf elska þig.
elsku afi okkar. og vonandi líður
þér betur.
Þínir afastrákar,
Bjarni Gabríel og Viktor Áki.
Elsku afi, ég trúi því varla að ég
sitji hér að skrifa minningargrein
um þig, það er svo stutt síðan að
þú varst hjá okkur og við að hlæja
og spjalla og þú að hrósa mér áður
en ég fór út að hitta vinkonur mín-
ar.
Þótt ég sé sorgmædd að þú sért
dáinn, þá er ég líka svo þakklát
þér fyrir allar minningarnar sem
þú gafst mér. Það sem er mér efst
í huga eru jólin, alltaf þúsund
pakkar öll jól alveg síðan ég man
eftir mér, tala nú ekki um allar fal-
legu jólaskreytingarnar og
gleðina sem þú barst með þér og
deildir með okkur. Ein skemmti-
legasta jólaminningin mín er þeg-
ar við vorum saman í Kringlunni
að kaupa gjafir og ég valdi allt
sem mér fannst flott og þú sagðir
mér að kíkja annað á meðan þú
keyptir nánast allt sem ég bað um.
Svo eru það jólin þegar mamma
var að eiga Viktor Áka, þá varst
þú að passa mig og Bjarna Gabríel
og við fórum auðvitað saman að
kaupa jólagjafir, svo beint upp á
spítala þegar við fengum símtalið
að hann væri fæddur. Svo má ekki
gleyma Ameríkuferðinni sem var
bara jól út af fyrir sig. Ég man að
við komum seint um kvöldið til
ykkar til Kaliforníu og þú og
amma voruð búin að fylla her-
bergið mitt af gjafakörfum fullum
af dóti, amerísku nammi og
drykkjum sem ég hafði aldrei séð.
Svo man ég svo vel eftir Disney-
land-ferðinni sem gerir þessa ferð
svo ógleymanlega, þú, ég, amma
og Robbi öll saman og horfðum á
flugeldana og það sem ég fékk
mikið af Disney-dóti í þeirri ferð,
held að það hafi endað með yfir-
vigt. Að ógleymdum öllum bíó-
kvöldunum okkar saman með
Eddu Lovísu þar sem þú eldaðir
snitsel og keyptir marga lítra af ís
og fullt af nammi fyrir okkur. Við
horfðum á þúsund myndir saman
og nokkrar hrollvekjumyndir sem
foreldrar okkar voru alveg búin að
banna og vöktum langt fram eftir
nóttu. Svo er það stærsta minn-
ingin og sú besta en það er hvað
þú varst kærleiksríkur, elskaðir
svo innilega af öllu þínu hjarta,
alltaf þegar ég hitti þig þá fékk ég
svo innilegt knús og hreina ást og
mikið hrós sem ég kann núna svo
innilega að meta. Kærleikur
gagnvart okkur barnabörnunum
var svo sjálfsagður hluti fyrir þér.
Þú varst líka svo hjálpsamur
elsku afi og hafðir alltaf svo mikla
trú á mér í öllu sem ég tók mér
fyrir hendur.
Það er svo erfitt að kveðja þig
elsku afi en ég reyni að hugga mig
við það að þú vakir yfir mér.
Takk fyrir allt afi, ég elska þig,
þín
Sara Ísabella.
Elsku Gísli bróðir. Það er ótrú-
legt að ég sé að kveðja þig hinstu
kveðju og það mun vafalaust taka
tíma að átta sig alveg á því að þú
sért farinn frá okkur. Þú varst í
sambandi við okkur daginn áður
en þú yfirgafst þetta jarðlíf og allt
virtist vera svo bjart, þú varst að
klára bókina þína nýju og sendir
okkur myndir af henni. Fregnin
um andlát þitt var mikið áfall og
er eins vondur draumur sem virð-
ist engan enda ætla að taka. Allt
okkar lífshlaup fer á augabragði í
gegnum hugann og á einhvern
óskiljanlegan hátt rifjast allt upp
frá æskuárum til þess síðasta. Þú
mikli snillingur, gleðigjafi, ger-
semi fjölskyldu þinnar og þjóðar.
Þú hjartahlýi bróðir, pabbi og afi.
Þú elskaðir börn og varst elskað-
ur af þeim og missir fjölskyldu
þinnar, barnanna þinna og barna-
barna er mikill og sorg þeirra að
þurfa að sjá á eftir pabba sínum
og afa þungbær og sár.
Það hjálpar að hugsa til þess að
gleðin og sorgin eru systur sem
ferðast saman, þegar önnur er hjá
þér er hin aldrei langt í burtu.
Þegar þú ert sorgmæddur farðu
þá yfir huga þinn og þá sérðu að
þú grætur yfir því sem gladdi þig
einu sinni og það gerðir þú svo
sannanlega elsku Gísli minn.
Minningin um þig er falleg, full af
hlýju, gleði og miklu gríni. Minn-
ingin um þinn stóra faðm og
hvernig þú umvafðir okkur með
kærleiksknúsi og kossum er eitt-
hvað sem aldrei gleymist.
Drengirnir mínir og við fjöl-
skyldan eigum svo margar
skemmtilegar og ánægjulegar
minningar um þig.
Öll jólin þegar þú komst í gervi
jólasveins og skemmtir okkur
fullorðna fólkinu og gladdir lítil
hjörtu. Minningarnar af uppvaxt-
arárunum á Selvogsgrunni ein-
kenndust af endalausri gleði,
gríni og hrekkjum.
Þú varst einstakur maður,
mikill meistari og efnismikill og
minningargrein um þig er efni í
heila bók, en það er engin kápa
nógu stór fyrir þig elsku bróðir og
því læt ég þessi fátæklegu orð
duga.
Það er gott að vita til þess
elsku Gísli minn að þú verður
jarðsettur í sama kirkjugarði og
foreldrar okkar og þar getum við
heimsótt ykkur öll. Ég er þess
fullviss að pabbi og mamma væru
glöð að vita til þess að þú fáir að
hvíla í nágrenni þeirra. Mér finnst
við hæfi að móðir okkar eigi síð-
asta orðið, hún elskaði þig afskap-
lega mikið eins og okkur alla
drengina sína. Hún orti í einni
ljóðabókinni sinni „Ég syng þér
ljóð“ frá 1985:
Ég man það, fyrir löngu –
er lítill varstu drengur –
þú labbaðir við hlið mér,
við vorum glöð – og sátt.
Nú finnst mér, – sem í hjarta mínu
hljómi einhver – strengur –
í huganum er spurning:
„Hvort ferðu – í rétta átt?“
En stundum er það erfitt,
að tjá sinn tón með orðum.
Og trúlega eru gömul
og – slitin – ráðin mín.
En mér finnst – eins og villugjarn
sé vegurinnn – sem forðum,
ég vil ekki þú – hrasir –
og brjótir gullin þín.
(GVG)
Blessuð sé minning þín elsku
Gísli, takk fyrir allt.
Þinn bróðir
Björn (Bjössi) og Guðný,
Helgi Rúnar, Jón Gunnar
og Nína Björk.
Með sorg og eftirsjá kveð ég
uppáhaldsfrænda minn og kæran
vin, Gísla Rúnar. Við vorum
bræðrabörn og feður okkar ráku
saman fyrirtæki, því voru sam-
skiptin mikil í æsku.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann, t.d. er við rannsök-
uðum port og krákustíga mið-
borgarinnar. Fórum í ferðalög að
heimsækja ömmu og afa að
Hnjúkum og þegar fjölskyldurnar
vörðu saman dögum fyrir utan
borgina, en þá kom fyrir að Gísli
„týndist“ sem þýddi að hann hafði
gleymt stund og stað. Að
ógleymdum afmælisboðum þar
sem hann var hrókur alls fagnað-
ar og skipulagði leiksýningar sem
fengu góðar viðtökur, en ekki
vakti það þó ánægju þeirra full-
orðnu þegar í ljós kom að farið
hafði verið í alla skápa heimilisins
til að finna búninga og leikmuni.
Gísli bæði samdi leikritin, leik-
stýrði og lék aðalhlutverkin með
tilþrifum og stæl. Við hinir krakk-
arnir voru hæstánægð með að
vera bara statistar, því hann var
svo hugmyndaríkur og skemmti-
legur. Ekki kom því á óvart að
hann valdi leikhúsið sem sinn
starfsvettvang. Í dag er vel kunn-
ugt hvað ofvirkni og tourette er,
en svo var ekki er við vorum að
alast upp og á því fékk hann að
kenna.
Ævintýrabragur var yfir Gísla
Rúnari. Hann klæddist með meiri
stæl en gengur og gerist og heim-
ilið var sérstakt, m.a. safnaði hann
fjölmörgu sem tengdist leikhúsi;
sérstaklega því sem sýndi lífið á
grátbroslegan eða spaugilegan
hátt. Hann var smekkmaður á
mat og kynnti mér ýmsa exótíska
rétti er við hittumst í London fyrir
margt löngu. Að hitta Gísla
frænda var alltaf bæði gaman og
eftirminnilegt, hlýjan, snilldin og
skemmtilegheitin voru mikil og
hann kunni þá list að láta hverjum
og einum finnast hann vera sér-
stakur. Gísli átti farsælan leikhús-
feril og í sjónvarpi hafa lands-
menn einnig fengið að njóta
hæfileika hans. Ég varð þess að-
njótandi að hanna búninga fyrir
tvö stór verkefni sem hann samdi
og leikstýrði; Heilsubælið og Gull-
árin með KK. Það síðarnefnda,
tveggja tíma söngleikur, spannaði
tímabilið frá því fyrir stríð og
fram á sjöunda áratuginn; allt í
réttum períódum. Mikil sýning,
með þátttöku fjölda dansara, leik-
ara og söngvara, þar sem Ólafur
Gaukur stjórnaði stórsveit. Allt
var háklassa, t.d. voru á sviðinu
Bessi Bjarnason, KK sjálfur,
Ragnar Bjarnason og Ellý Vil-
hjálms, sem þá var að koma fram í
fyrsta sinn í rúm tuttugu ár. Að
sjálfsögðu átti Gísli Rúnar góðan
þátt í að telja dívuna á að leyfa
rödd sinn að hljóma á ný.
Mikil var gæfa Gísla að eignast
Eddu Björgvins sem félaga og
samstarfskonu, því þótt þau hafi
skilið var hún alla tíð hans besti
vinur. Með Eddu fékk hann tvær
stjúpdætur sem hann elskaði sem
sínar eigin. Þau Edda eignuðust
synina Björgvin Franz og Róbert
Óliver og nutu þeir og barnabörn-
in ómældrar umhyggju hans og
og ástar.
Missir þeirra sem stóðu Gísla
næst er mikill. Ég sendi þeim
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guðrún Erla.
Elskulegi skemmtilegi stóri
frændi minn er búinn að kveðja
okkur, langt um aldur fram. Gísli
Rúnar var sjö árum eldri en ég.
Hann var alltaf svo hress og
hjartahlýr og stóri faðmurinn
Gísli Rúnar
Jónsson