Morgunblaðið - 20.08.2020, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. ÁGÚST 2020
✝ Svanhvít Kjart-ansdóttir fædd-
ist á Höfðabrekku í
Vestmannaeyjum 1.
mars 1933. Hún lést
á heimili sínu á Sel-
fossi 12. ágúst
2020.
Svanhvít var
einkadóttir hjón-
anna Kjartans
Jónssonar frá
Drangshlíðardal
undir Austur-Eyjafjöllum og
Ragnhildar Jónsdóttur frá
Seljavöllum í sömu sveit. Þau
hjónin byggðu sér hús á Faxa-
stíg 8a í Vestmannaeyjum, þar
ólst Svanhvít upp frá fjögurra
ára aldri en fram að því bjuggu
þau á Höfðabrekku við Faxa-
stíg.
Svanhvít giftist Eggerti
Sigurlássyni frá Reynistað í
Vestmannaeyjum, f. 20.2. 1929,
d. 1978. Börn þeirra eru: Kjart-
an, f. 27.9. 1954, d. 1977, Sigrún,
f. 13.10. 1955, dætur Sigrúnar
búskap í Reykjavík meðan hann
var við nám þar og hún vann á
saumastofu. Að námi loknu
fluttu þau aftur í Eyjarnar. Eftir
að börnin fæddust var Svanhvít
heimavinnandi eða þar til Egg-
ert lést 1978 og fór þá að vinna á
Reykjalundi en síðar við versl-
unarstörf í Mosfellsbæ. Á Sel-
fossi vann Svanhvít í Kaupfélagi
Árnesinga og í Sólvallaskóla.
Svanhvít og Eggert bjuggu í
Vestmannaeyjum fram að gosi
1973 en fluttu þá upp á land og
byggðu sér hús í Mosfellsbæ.
Seinni maður Svanhvítar er
Þráinn Guðmundsson, f. í Vest-
mannaeyjum 24. júní 1943.
Svanhvít flutti á Selfoss 1980 og
bjó þar síðan í Lambhaga 20.
Svanhvít var áhugakona um
ræktun alla tíð og átti glæsilega
garða sem hún sinnti af ein-
stakri alúð. Hún málaði mikið,
fór á fjölda myndlistarnám-
skeiða og á yngri árum spilaði
hún á gítar og söng með vinkon-
um sínum í sveitinni Eyjadætr-
um. Hún var íþróttakona, æfði
fimleika og spilaði handbolta
með Tý í Vestmannaeyjum.
Útför Svanhvítar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 20. ágúst
2020, kl. 14. Athöfninni verður
streymt á vef Selfosskirkju.
og fyrrverandi
eiginmanns,
Franks Paulin,
Linda, f. 12.4. 1979,
d. 1991, og Edda, f.
28.11. 1980. Börn
Eddu eru Kjartan
James og Anja
Linda. Sambýlis-
maður Sigrúnar er
Ólafur Gunnarsson,
hann á 3 syni og 6
barnabörn. Hildur,
f. 17.4. 1964, eiginkona hennar
er Huldís Franksdóttir, hún á
þrjú börn og tvö barnabörn.
Hjalti, f. 4.5. 1971, eiginkona
hans er Sigríður Margrét Helga-
dóttur, börn þeirra eru Svan-
hvít, f. 11.11. 2000, og Kjartan, f.
15.12. 2005. Fyrir á Sigríður tvö
börn og tvö barnabörn.
Eftir hefðbundna skólagöngu
í Vestmannaeyjum fór Svanhvít
í Húsmæðraskólann á Varma-
landi. Hún vann síðar skrif-
stofustörf hjá Rafveitu Vest-
mannaeyja. Þau Eggert hófu
Þegar ævi manns er orðin
löng er fátt meira virði en góðar
minningar um gott samferða-
fólk og vini á lífsleiðinni. Svan-
hvít Kjartansdóttir vinkona frá
æskuárum, sem nýlega er látin,
er gott dæmi um það þegar fólk
kynnist á ungdómsárum í skóla
og ræktar vináttu úr fjarlægð
en hittist sjaldan.
Þannig var veruleikinn. Það
er langt á milli Vestmannaeyja
og Breiðafjarðar og ekki auð-
velt að ferðast á milli í þá daga.
Um miðja síðustu öld var
stór hópur ungmenna sem áttu
sín æskuár í vestureyjum
Breiðafjarðar. Vestureyjar,
öðru nafni Flateyjarhreppur,
sem þá var töluvert auðugur af
ungu fólki, stúlkum og piltum
sem biðu eftir að komast í ein-
hverja skóla og mennta sig fyrir
lífið. Barnaskólinn og fermingin
að baki og þá var helst rennt
hýru auga til Borgarfjarðar-
skólanna. Húsmæðraskólans á
Varmalandi og Bændaskólans á
Hvanneyri. Þessir skólar þóttu
búa ungmenni vel undir lífið og
stundum komu lífsförunautar í
kaupbæti, og auk þess vinátta
sem entist ævina á enda í mörg-
um tilfellum. Það var haustið
1952 sem við frænkur og vin-
konur, Ólína í Látrum og María
úr Skáleyjum, fórum að Varma-
landi og þar biðu tvær verðandi
herbergissystur, þegar þangað
kom.
Ekki voru herbergin stór en
nýttust vel. Vigdís forstöðukona
hafði hug á því að við færum í
herbergi með Svanhvíti Kjart-
ansdóttur úr Vestmannaeyjum.
Við eyjastelpurnar ættum trú-
lega góða samleið.
Sú fjórða var Kristín Ellerts-
dóttir úr Reykjavík, sem nú er
látin. Þarna tókst Vigdísi valið
vel þó að menningarsvið þess-
ara staða væru fremur ólík.
Breiðafjarðareyjar, Vestmanna-
eyjar og Laugarnesið í Reykja-
vík.
En þökk sé Vigdísi, hún valdi
vel fyrir okkur fjórar. Það vor-
um við alltaf sannfærðar um og
nefndum herbergið Glaðheima.
Ég man enn þá hvað mér hlýn-
aði um hjartarætur þegar
Svana sagði okkur að þetta væri
í fyrsta sinn sem henni fyndist
hún eiga systkini. Hún var ein-
birni, en átti afar gott heimili.
Nú komum við í stað systra.
Ekki hefur hana skort aðlög-
unarhæfileika fyrst hún gat um-
borið okkur svona vel í þrengsl-
unum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Svönu fyrir ómetanleg kynni og
samveru á þessum löngu liðnu
dögum og æ síðan, þegar við
hittumst var hún sú sama og áð-
ur. Við Ólína erum sammála um
að kynnin við hana hefðu ekki
getað verið betri.
Við Leifur vottum Þráni
hennar og allri fjölskyldunni
innilega samúð.
Með innilegri kveðju,
María S. Gísladóttir,
Mosfellsbæ.
Svanhvít
Kjartansdóttir
✝ Þórunn KristínTeitsdóttir,
Faxabraut 13,
Keflavík, fæddist
13. mars 1931. Hún
var frá Litla-Hólmi
í Útskálasókn. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 9. ágúst
2020. Hún var
dóttir hjónanna
Hrefnu Eiríks-
dóttur húsmóður, f. 23.11.
1908, d. 22.4. 1988, og Teits
Sigurjónssonar, f. 23.2. 1902, d.
27.11. 1957.
Systkini Þórunnar voru þrjú,
Eiríkur Sigurðsson, Hulda
Teitsdóttir Jeckell og Óskar
Teitsson, eru þau öll látin.
Eiginmaður Þórunnar var
Kristján Guðlaugsson, f. 13.
apríl 1931, d. 29. ágúst 2000.
Börn þeirra eru Edda, f.
11.apríl 1950, d. 24. apríl 1950,
og Guðlaugur, f. 5. júlí 1958,
eiginkona hans er Hanna Sig-
urðardóttir, f. 30.
júní 1961, eiga þau
þrjár dætur. Hild-
ur Kristín, á hún
tvær dætur. Alex-
andra Vilborg
Thompson og Kol-
brún Myrra
Thompson.
Þórunn á einn
son, Myrkva Rey
Natansson. Hulda,
sambýlismaður
hennar er Grétar Eiríksson.
Þórunn ólst upp á Litla-
Hólmi, þaðan fluttist hún ung
til Keflavíkur. Árið 1949 kynn-
ist hún Kristjáni. Hófu þau bú-
skap í Keflavík, bjó hún þar til
dánardags, fyrir utan 9 ár sem
þau bjuggu í Garðabæ. Þórunn
starfaði allan sinn starfsaldur
sem verslunarmaður hjá hern-
um í Navy Exchange á Kefla-
víkurflugvelli.
Útförin fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 20. ágúst
2020, klukkan 13.
Kvödd er í dag elskuleg föð-
ursystir mín Þórunn Teitsdótt-
ir. Allar mínar barnæskuminn-
ingar eru tengdar Diddu
frænku.
Öll jólin og áramótin sem við
áttum saman með fjölskyld-
unni. Það var dásamlegt að
dveljast á heimili Diddu og
Stjána, þegar foreldrar mínir
voru erlendis. Þegar ég varð
sautján ára þá fannst mér nú
ekki leiðinlegt að fá gula Múst-
anginn að láni.
Þau systkinin pabbi og
Didda voru alltaf svo lík, sama
geðslægið og húmorinn frábær.
Það var alltaf kært á milli okk-
ar Diddu, gott að heimsækja
hana og ræða um gamla tíma
um Leiruna og Garðinn þar
sem þau systkinin voru alin
upp. Didda var glæsileg kona,
sannkölluð dama. Heimilið allt-
af svo hlýlegt og fallegt.
Ég kveð kæra frænku.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri trega tárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hanns dýrðarhnoss þú njóta skalt.
(Valdimar Briem)
Elsku Gulli, Hanna og fjöl-
skylda.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur,
Leifur V. Eiríksson
og fjölskylda.
Vinkona mín Þórunn Teits-
dóttir (Didda) er látin og er
mér ljúft og skylt að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Skömmu eftir að við Hulda
fluttum til Keflavíkur kynnt-
umst við þeim Diddu og Krist-
jáni. Við náðum öll fljótlega vel
saman og áttum með þeim
fjölda ánægjustunda. Þau voru
vinmörg og góð heim að sækja
og í gegnum þau fundum við
góða vini og áttum með þeim
margar notalegar stundir. Við
héldum mest hópinn fern hjón,
þau Didda og Kristján, Dúdda
og Emil, Imba og Bjarni ásamt
okkur Huldu. Þetta voru góðir
og ógleymanlegir tímar þegar
lífið var ljúft og lék við okkur
öll.
Við kunnum svo sannarlega
að njóta þess og vorum ekki að
skafa utan af neinu, gaman,
gaman. Takk fyrir Didda. Það
er mér afar minnisstætt að oft
þegar kvöldin hófust með
spjalli heima hjá einhverju okk-
ar og einhverjum datt í hug að
skreppa á ball í bænum, þá var
bílstjóra reddað í Víponinn og
brunað af stað með glæsibrag,
svo kom rúsínan í pylsuend-
anum þegar ónefndur félagi tók
fyrir okkur „Jambalaya“ í
bakaleiðinni. Þetta voru dýrð-
artímar.
Mér er einnig ofarlega í
minni ánægjuleg ferð okkar
með Rotarý-klúbbnum til Dan-
merkur þar sem þau Kristján
og Didda sáu um að okkur
skorti hvorki gleði né ánægju.
Margar slíkar minningar á
ég um þessa vini okkar Huldu
og margt og mikið brölluðum
við saman af ýmsum toga. Ég
minnist ferðanna á vegum Rót-
arýklúbbsins þegar haldnir
voru fundir í Þórsmörk, Land-
mannalaugum eða Nýjadal með
meiru.
Ég minnist hinna mörgu
ferða okkar hjóna með Diddu,
Kristjáni og fleirum innan-
lands, í leikhús, hljómleika og
skemmtiferðir utanlands sem
og margs annars sem við tók-
um okkur fyrir hendur.
Eftir búferlaflutninga og að
við bæði misstum maka okkar á
svipuðum tíma varð samgangur
okkar á milli æ sjaldnar en
samt lágu leiðir okkar saman
öðru hvoru. Eftir að ég hóf
störf hjá Slökkviliði Keflavík-
urflugvallar við eftirlit bruna-
varna átti ég oft erindi í versl-
un varnarliðsins (PX) þar sem
Didda starfaði til fjölda ára.
Vináttan minnkaði ekki þó að
samverustundunum fækkaði.
Minningin um góða og ljúfa
vini er mér efst í huga þegar ég
kveð Þórunni Teitsdóttur með
þakklæti fyrir allar ánægju-
stundirnar sem við áttum með
henni og Kristjáni.
Góða ferð kæra vinkona, ég
þykist vita að þú fáir góðar og
hugljúfar móttökur.
Ég sendi Gulla og fjölskyldu
innilega samúðarkveðju.
Garðar Sigurðsson.
Elsku elsku amma.
Þú varst okkur amma svo undur
góð
og eftirlést okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá,
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð,
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Nú ertu komin til afa og við
kveðjum þig með hjörtu okkar
full af ást og þakklæti fyrir að
hafa átt svona yndislega, elsku-
lega, fyndna, endalaust þolin-
móða, hlýja, góða, ofurtöffara-
ömmu.
Stelpurnar þínar,
Hildur Kristín, Þórunn
og Hulda.
Þórunn Kristín
Teitsdóttir
Gísli Rúnar Jónsson
þegar svo stórbrotnum manni
sem við elskum svo heitt á að lýsa
og ekki er auðvelt að setja tilfinn-
ingarnar sem streyma um í orða-
form.
Við sjáum þig ljóslifandi, sötr-
andi rjúkandi heitan latte við tölv-
una. Vel tilhafður með smekkleg-
an trefil vafinn um hálsinn. Tónar
Nat King Cole óma um herbergið
og rödd þín heyrist svo skýrt:
„Nei hæ elskurnar mínar, eru
þetta þið?“
Hlökkuðum alltaf til að kíkja í
heimsókn til þín þar sem leyfilegt
var að fara á flug og gleyma sér í
pælingum um heima og geima.
Hliðarsögurnar óteljandi, en öll
erum við þekkt fyrir hæfilega
mikinn athyglisbrest og eflaust
væri skoplegt að vera fluga á
vegg þegar slíkir einstaklingar
koma saman. Með þér var tíminn
einfaldlega ekki til, einungis hug-
tak og svo sannarlega aukaleikari
í þínu lífi.
Orðheppinn varstu og mikill
vinur. Ljúflingur með hlýtt hjarta
og stærsta brosið. Með bullandi
tourette og grettur, þú heillaðir
menn (og konur) upp úr skónum.
Stríðinn með eindæmum, þrálát
fullkomnunarárátta í fararbroddi,
en kátína og kímni ætíð í háveg-
um höfð. Minning um hávær
hlátrasköll og risavaxið kærleik-
sknús hlýjar litlum hjartarótum á
nöprum degi. Knúsin þín voru
best, svo innileg og stór. Dýrmæt-
ur sérvitringur og óaðfinnanlegur
nautnaseggur sem elskaðir lífið,
en meðfylgjandi slíku magni ástar
glímdir þú við dimma og afar
djúpa dali. Það sem fer upp fer
jafn langt niður. Þú varst þó aldr-
ei einmana nema í besta falli inn-
an um margt fólk, eiginlega fé-
lagslegur einfari. Á sama tíma
hrókur alls fagnaðar þegar nær-
veru þinnar var notið. Takk fyrir
þig.
Minningin um þig varðveitist í
tímarúminu og fyllir hjarta okkar
um ókomna tíð.
Þú varst og verður ávallt svo
sannarlega „One Of A Kind“.
Frænkur þínar í tætlur,
Bestla og Birna Rún.
Í fyrsta sinn sem ég hitti Gísla
Rúnar var hann á gagnfræða-
skólaaldri; ég hafði verið fenginn
til að taka þátt í skemmtun á
árshátíð skólans sem hann var í.
Ég var kynntur fyrir honum eftir
að hafa séð handverk hans á
skólaleikritinu: snilldarleikgervi,
búninga, handrit, leik og leik-
stjórn, og ég áttaði mig strax á því
að hér var enginn meðalmaður á
ferð.
Svo varð Gísli landsfrægur í
Ríkissjónvarpinu fyrir að leika
Brúsakarl. Svo mikið var að gera
hjá þeim Júlla við skemmtanir að
það þurfti að aka þeim á milli
margra staða. Gísla leist vel á
gula Mustanginn hans pabba, svo
pabbi var um tíma einkabílstjóri
Kaffibrúsakarlanna.
Mesta afrek Gísla sem ég sá til
hans á leiksviði var þegar hann
lék aðalhlutverkið í Blómarósum
Ólafs Hauks Símonarsonar í
Lindarbæ. Samstarf hans og Þór-
hildar Þorleifsdóttur leikstjóra
leiddi af sér leik hjá Gísla Rúnari
sem var langt fyrir ofan heims-
mælikvarða. Gísli lék þarna
drykkfelldan forstjóra sem varð
þeim mun drukknari sem lengra
leið á leikritið. Það var ekki síst
meðferð Gísla á leikmunum sem
var sú besta sem sést hefur í ís-
lensku leikhúsi sem lyfti þessari
sýningu í hæstu listrænu hæðir.
Og ekki var hægt að finna eina
einustu örðu að líkamsbeitingu
Gísla í sýningunni og textameð-
ferð.
Gísli var mikill hugsjónamaður
og hlýja hans og umhyggja gagn-
vart vinum sínum var einstök.
Þegar ljóst var að Stefán Karl
ætti skammt eftir ólifað og honum
var boðið að leika einhver smá-
hlutverk í atvinnuleikhúsi að lok-
um, reis Gísli upp á afturfæturna
og sagði: Minn góða vin má ekki
móðga með smásálarhætti, hon-
um skal reisa ærlegan minnis-
varða; Stefán á að leika stórt hlut-
verk í lokin og það á að
kvikmynda það. Gísli bar hug-
myndina undir hinn farsæla leik-
húsmann sem nú stýrir Þjóðleik-
húsinu og úr varð að Stefán gat
fyllt vasa sína af grjóti.
En þegar kom að því að reisa
minnisvarða um list Gísla var
smásálarhátturinn allsráðandi og
Gísli drapst þar sem honum sýnd-
ist.
Í tölvupósti sendi ég Gísla
áskorun um limruyrkingu sem ég
vissi að gæti glætt lífsvilja hans
að glíma við: Búðu til limru með
rímorðunum meir og meyr. Benti
líka á að ágætt viðbótar-rímorð
væri Geir. Daginn eftir kom:
Borgarstjóri & utanríkisráð-
herra Ísraels
- annó 1961
Það gleymast mun seint hve hann
Geir
gat orðið bljúgur og meyr
- samt mismikið meyr
- og aldrei þó meir
en andspænis frú Goldu Meir.
Næsta verkefni sem ég sendi
Gísla var gagnaukin limra eftir
höfund bókar sem Gísli mat mik-
ils: The Devil’s Dictionary. Í þess-
ari háðsku orðabók er skilgrein-
ingin á Immortality (ódauðleiki)
svona:
A toy which people cry for,
And on their knees apply for,
Dispute, contend and lie for,
And if allowed
Would be right proud
Eternally to die for.
(Ambrose Bierce)
En það kom ekkert svar frá
Gísla. Ég hafði sent limruna ein-
um degi of seint.
Árni Blandon.
Nú er fallinn frá elskulegur
vinur, Gísli Rúnar Jónsson, og vil
ég votta ættingjum hans og öllum
honum tengdum mína dýpstu
samúð.
Þar fór merkileg manneskja,
mikill listamaður og kærleiksrík
persóna. Efa ég að í íslensku sam-
félagi fyrirfinnist jafn einstakur
aðili því hann var öðrum fremri.
Ort til minningar um vin minn
Gísla Rúnar Jónsson:
Engill vina vængs í ljósin
við í kveðju, þökk öll árin.
Minning vin, þú eilíf rósin
í orði kærleiks von á tárin.
Björgin bæn þú englarósin
Jesú bænin er óskin í sárin.
Í blævæng brátt fer í ljósin
er bera kærleik í trega tárin.
Björg bænarósk englarósin
biðjum Jesú um trú í sárin.
Hugsa í öll góðu liðnu árin
engu lík, tregi sár við sárin.
Látinn í kærleik, vill ljósin
líf í Drottni því raun er sár.
Vökull hjá vinum þú rósin
veröld í sorg en von á tárin.
Í blævæng brátt sést í ljósin
er bera kærleik á Guðs árin.
Björg í bæn, sést englarósin
biðjum Jesú um trú í sárin.
Drottinn tekur þig nú til sín
dvöl þín á himni verður fín.
Í vina væng englanna í ljósin
af virðing þakka liðnu árin.
Minning merka eilífa rósin
meyr sál óskar líknar í tárin.
Í blævæng sól leitar í ljósin
sem bera kærleik í öll sárin.
Björg í bæn er yl englarósin
biðjum Jesú um mátt í sárin.
Jóna Rúna Kvaran.
 Fleiri minningargreinar
um Gísla Rúnar Jónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.