Stefnir - 01.10.1951, Síða 19

VÍ-ÐSJÁ
17
rýmir burt friði og ró. í nótt verður lionum einum raunar ekki
kennt um ónæðið, að þessu sinni valda því sérlegar ástæður. Nauð-
statt barn kvaddi hér dyra í gærkvöldi og varð að hjúkra því og vaka
yfir því langt fram á nóttu, og undir morguninn dregst svo móðir
þess hingað lieim, illa haldin af þreytu og vosbúð, enda farið villt
vegar mikinn hluta nætur, að því er helzt verður af frásögn hennar
ráðið. Þegar Greip ber að garÖi, er hún nýsofnuð við hlið sonar
síns uppi á lofti í herbergi því, sem námssveinar prestsins höfðu
jafnan búið í meðan hann enn hafði hér eins konar menntaskóla fyrir
pilta, sem heldur kusu að nema hér á Heiði, en við menntastofnanir
í höfuðstaðnum. Þessi tíðindi spyr Greipur hjá séra Hjálmari gamla
sjálfum. sem er næsta uppveðraður, ef ekki stoltur af þessum sínum
tveim óveðursbörnum, sem næturljós hans hið síbrennandi hafði
vísað heim til hans, og líklega bjargað frá ömurlegum aldurtila
úti á berangri. Aftur á móti er gamli maðurinn enn ófróður um þau
atvik, sem liggja á bak við langferðalag og vegaleysi þessara um-
komulitlu gesta hans og skjólstæðinga, — hann gizkar á missi eigin-
manns og þrotna lífsbjargarmöguleika, sem síðan geti hafa leitt til
nauÖungaruppboðs á bæ og bústofni. „Ja, ég segi nú lil svona,“ bætti
hann við, — „orsakirnar geta náttúrulega verið allt aðrar. Þau eru
sitt upp á hvern máta, sköpin, sem mannkindinni eru mæld, o-jæja-já.
Hvernig var það, Greipur, vorum við ekki búnir að minnast á það
áður, að þú hirtir fyrir mig sauðina í vetur, eins og í fyrra?“
Jú, það var víst útrætt mál, staðfestir Greipur, hann hefur lofaÖ
að sjá um sauðina frá veturnóttum og koma svo hingað að fullu í
þorrabyrjun, þegar Ketill fer í verið; þannig verði sér hagkvæmast
að greiöa kennslugjald og námsvist Jóns Hafliöasonum hér á Heiði.
„Afbragð. Hreinasta fyrirtak,“ kvakar gamli maðurinn, og enn
einu sinni grípur hann tækifærið til þess að kveða lofsönginn um
gáfur nemanda síns, Jóns Hafliðasonar, hvernig hann svelgi í sig
allan vísdóm jafnharðan eða örar en hann sé á borð borinn, og enn
einu sinni ber hann sig upp undan því mótlæti, að þessi eini sonur,
sem guð hafði gefið honum, Ketill Hjálmarsson, skyldi allur hneigj-
ast til strits og andleysis, en forsmá bókleg vísindi og lærdómsmennt.
„Jæja, Greipur, sauðurinn, farðu nú fram í eldhús til hennar
Betu litlu og fáðu þér kaffisopa. Ég þarf að fara að vinna.“