Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 40

38
STEFNIR
Framsókn hefur
Vandamdlin alltaf sagzt kunna
krufin til óbrigðul ráð við
mergjar. dýrtíð og verð-
bólgu. En hún hef-
ur aldrei lagt spilin á borðið og
skýrt frá þessum úrræðum sínum.
Það kom hinsvegar í hlut minni-
hlutastjórnar Sjálfstæðismanna
haustið 1949 að kryfja vandamál-
in til mergjar og leggja fram
raunhæfar tillögur um nýjar leið-
ir í efnahagsmálunum. Það var
kaldhæðni örlaganna að Fram-
sóknarflokkurinn skyldi verða til
þess að bera fram vantraust á þá
stjórn til þess síðan að ganga til
samstarfs við Sjálfstæðisflokkinn
um framkvæmd þeirrar stefnu,
sem hún hafði markað og lagt
fram tillögur um.
En þetta var það, sem gerðist
veturinn 1949—1950. Skal það
ekki nánar rakið.
Kjarni málsins er sá að Sjálf-
stæðismenn tóku við slignuðum
ríkisjóði úr höndum Eysteins
Jónssonar árið 1939, greiddu upp
ríkisskuldir, hófu stórfellda at-
vinnulífsnýsköpun 1944 fyrir
hagnað stríðsáranna og lögðu
fram raunhæfar tillögur í efna-
hagsmálunum veturinn 1950. Má
því segja að þeir hafi í senn haft
forystu um hinar stórfelldu at-
vinnulífsumbætur síðasta áratugs
og átt ríkastan þátt í að leggja
grundvöll að þeim efnahagsráð-
stöfunum, sem þýðingarmestar
hafa verið til þess að tryggja þjóð-
inni atvinnu og afkomu. Þetta
haggast ekki við þá staðreynd að
ýmsir utanaðkomandi erfiðleikar
hafa undanfarin ár þrengt kost
landsmanna nokkuð.
Það er af þessu
Hið auðsætt að Sjálf-
sameinandi stæðisfl. hefur haft
afl. gifturík afskipti af
íslenzkum þjóð-
málum þann tíma, sem áhrifa hans
hefur gætt. Þann tíma, sem hann
var utan ríkisstjórnar hallaði
stöðugt undan fæti. Sú ályktijn er
því sanni næst að íslenzka þjóðin
hafi ekki efni á því að vera án
áhrifa Sjálfstæðismanna á stjórn
landsins. Hann er hið sameinandi
afl hennar. Samstarf stéttanna
innan vébanda hans skapar þung-
ann í baráttu hans og er jafnhliða
trygging þess, að hún hlýtur að
miðast við alþjóðarhagsmuni.
Það er þessvegna óhætt að full-
yrða, að án þátttöku og forystu
Sjálfstæðisflokksins hefðu hinar
fjölþættu atvinnulífsumbætur síð-
asta áratugs verið óframkvæman-
legar.
Engum er það hinvegar ljósara
en Sjálfstæðismönnum, að margt
hefði farið öðru vísi úr hendi ef