Stefnir - 01.10.1951, Side 50

ELDGOSIÐ
SMÁSAGA EFTIR ERLING POULSEN
ÉR VERÐIÐ AÐ skilja
það, lautinant“, sagði
óberstinn, og reis upp við dogg
í rúminu, „þetta er engin skipun.
Þetta er þjónusta, sem ég sem
einstaklingur bið yður að inna af
hendi fyrir mig. Sem sagt, ég
vildi mjög gjarnan fá að sjá hana
áður en . . .“. Óberstinn þagnaði,
en ég vissi hvað hann hafði ætlað
að segja:
„Áður en ég dey“.
Ég leit á gamla manninn, sem
þjáðist af hitaveiki og hafði í tvö
dægur barist við hitaveikiskast,
sem læknarnir sögðu að myndi
ríða honum að fullu. Mér líkaði
mjög vel við þennan mann. Ég
hafði starfað undir stjórn hans
í sex ár og það var honum að
þakka að þetta voru hamingju-
ríkustu ár ævi minnar. Auk þess
hafði hann eitt sinn, við Ijóna-
veiðar hjá Viktoríuvatninu, bjarg-
að lífi mínu.
Við sólaruppkomu yfirgaf ég
Nairobi í einkaflugvél óberstans.
Flugmaðurinn tók stefnuna beint
inn yfir hina ljósgrænu frum-
skóga Kenyas í áttina til Viktor-
íuvatnsins og landamæra Belg-
iska Kongo. Endamarkið var
Kivuvatnið, þar sem dóltir ó-
berstans vann sem aðstoðarkona
á rannsóknarstofu, sem nýlega
hafði verið sett þar upp til að
rannsaka og fylgjast með hvað
gerðist í kulnandi eldfjalli. Sam-
dægurs um sólsetur flugum við
yfir landamæri Uganda og sáum
svartan tind eldfjallsins teygja
sig út við sjóndeildarhringinn,
líkt og risavaxinn vísifingur. Mér
fannst það bæði fallegt og töfr-
andi — af því að ég vissi ekki
hversu bókstaflega bæri að líta