Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 51

ELDGOSIÐ
49
á þennan upprétta fingur sem að-
vörun.
Það var ekki auðið að lenda
í nágrenni rannsóknarstofunnar
vegna þess, hve jarðvegurinn var
ósléttur. Við fórum þess vegna
niður á slétturnar við rætur
fjallsins.
Flokkar af gíröffum, sebradýr-
um og buffaldýrum þutu skelfd
í allar áttir, þegar flugvélin
flug í lítilli hæð yfir sléttunni,
hálfrar mílu veg frá rannsóknar-
stofunni.
Tveir innfæddir, frá þorpi
skammt frá, vísuðu mér leiðina
gegnum hið óræktaða land í
kring um eldfjallið, og eftir
mjóum fjallastíg kom ég heim
að rannsóknarhúsinu. Myrkrið
var þá skollið yfir.
Ég hafði aðeins séð Mary,
dóttur óberstans, á mynd í aðset-
urstað hans í Nairobi. Nú stóð
ég andspænis henni og sá að hún
var tífalt laglegri en á myndun-
um. Hún var hæfilega hávaxin,
Ijós yfirlitum, mjög sólbrunnin
og hvítklædd. Andlitið bar svip
föðursins og sömu skæru, bláu
augun.
„Segið þér satt!“ spurði hún,
„er faðir minn kominn að
dauða?“
Ég sagði henni hvað læknarnir
í Nairobi hefðu sagt, og síðan
rétti ég henni bréf, sem óberstinn
hafði fengið mér til hennar. Er
hún hafði lesið það sneri hún
sér frá mér. Hún grét hljóðlega.
„All right“, sagði hún, „hve-
nær verður flogið til baka?
„Snemma í fyrramálið“
„Við erum tilbúin að fara hve-
nær sem er....“ svaraði hún.
Ég var að hugsa um, við hvað
hún ætti með „við“, þar til ung-
ur maður kom inn í rannsókm
arstofuna, unnusti Mary, Anton
Kaas, belgiskur verkfræðingur,
sem hafði umsjón fyrir stjórnina,
með byggingu nokkurra hvíldar-
heimila í fjöllunum handan rann-
sóknarstofnunarinnar. Hann heils-
aði mér innilega og sneri sér síð-
an að Mary.
„Mary“, sagði hann, þegar
hún leit upp á hann grátnum
augunum. „Hvað hefur komið
fyrir?“
Anton Kaas varð súr á svip
og ldýddi á fregnina um hinn
aðsteðjandi dauða föðursins með
gremjusvip, sem Mary ekki sá, en
ég gat ekki annað en veitt at-
hygli.
Síðan tók hann að ganga fram
og aftur um gólfið.
„Hm“, sagði hann. „Er það
í rauninni nokkuð nauðsynlegt,
að ég fari með til Nairobi.
„Það er ekki nauðsynlegt“,