Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 59

Getum vér hœtt minnið
eftir Sir CYRIL BURT
pYRIR NOKKRUM árum var
fyrirlestur, er ég hélt, trufl-
aður á all einkennilegan hátt.
Fjórir grímuklæddir menn,
vopnaðir skammbyssum, ruddust
inn í salinn, og eftir nokkrar
ryskingar tókst þeim að komast
burtu með einn kvenstúdentinn.
Þegar ró var kominn á meðal k-
heyrendanna, lýsti ég því yfir,
að þessi atburður væri það al-
varlegs eðlis, að bezt væri að all-
ir skrifuðu þegar í stað skýrslu
um hann. Til að útiloka mis-
skilning bað ég alla að undir-
strika það, sem þeir væru fúsir til
að staðfesta með eiði í réttinum.
Eins og þér sennilega hafið
getið yður til um, var uppþotið
undirbúið í öllum atriðum. Það
var því hægt að prófa framburð
vitnanna mjög nákvæmlega.
Niðurstaðan var undraverð.
Af níutíu og fimm stúdentum —
allt vel greint fólk, með próf
við háskólann — var aðeins einn,
sem sendi villulausa skýrslu, og
hún var ekki lengri en þrjár
stuttar setningar. Af hinum
skýrslunum var að meðaltali
fjórða hver röng. Við enduryfir-
heyrslu voru þrisvar sinnum
fleiri villur.
Þrem vikum síðar voru stúd-
entarnir aftur beðnir að lýsa at-
burðinum. í þessari skýrslu núm-
er tvö, gátu vitnin ekki endur-
tekið nema um sextíu prósent af
því, sem þau höfðu réttilega tek-
ið fram í fyrstu, og í henni voru
næstum því helmingi fleiri rang-
ar upplýsingar.
VILLURNAR voru að nokkru
leyti að kenna eftirtektarleysi,
en þó langtum mest minnisleysi.
Og yfir því er oft kvartað. Jafn-
vel hinir heimskustu eru oft á-
nægðir með gáfur sínar að öðru
leyti.
Eldri sálfræðingar álíta minn-
ið þýðingarmesta eiginleika
mannsins. Þeir fullyrða, að til
þess að muna sé skilningur nauð-
synlegur, vél geti aldrei tileinkað
sér neitt á sama hátt.