Börn og menning - 01.09.2007, Síða 37

skemmtilegt að sjá þá tvo hlið við hlið
því það virkaði stundum eins og Sveppi
væri minnkaður í tölvu til að verða meira
sannfærandi engispretta. Gosi sjálfur var
svo í því erfiða og vanþakkláta hlutverki að
vera aðalburðarásinn í sögunni og oftast
með öðrum fyrrnefndra á sviðinu þannig
að hann verður meira eins og millistykki
fyrir upplifun áhorfandans en sjálfstæð og
spennandi persóna. Viðir Guðmundsson
gerði sig ágætlega í hlutverkinu, einkum
voru hreyfingarnar vel unnar.
Lóra (Aðalbjörg Þóra Árnadóttir) og Skolli
(Halldór Gylfason), kötturinn og refurinn
sem leiða Gosa á glapstigu í tvígang voru
skemmtileg á sinn hátt en stundum eins
og þau hefðu hoppað út úr einhverju
öðru leikriti. Þau áttu greinilega að
skemmta foreldrunum því sýningin er jú
fjölskyldusýning og þeim fórst það bara vel
úr loppum.
Leikhússtjórinn (Pétur Einarsson) og
sjóræninginn (Magnús Jónsson) voru fyndnir
og teiknimyndalegir í hlutverkum sínum og
aðrir leikarar með textahlutverk stóðu sig
vel.
Hlutverk Dísarinnar var leikið og sungið af
Kristjönu Skúladóttur og var hin sextuga en
síunga Barbí greinilega höfð til fyrirmyndar,
bæði hvað varðar útlit og hreyfingar. Það var
reyndar sérkennilegt, miðað við hvað allar
leikhúslausnir voru vel unnar og sjóvið flott,
hvað innkomur hennar voru oft klaufalegar,
til að mynda í upphafinu þar sem hún kom
labbandi inn í húsið frekar en að birtast á
einhvern ævintýralegan hátt, til dæmis í
loftinu. Seinna birtist hún svo í Ijótu og frekar
kjánalegu gervi í skóginum, þó innkoma
hennar þar minni óneitanlega á nornina í
teiknimyndinni um Mjallhvíti. En eftir hlé
var bætt um heldur betur þegar hún birtist
í hlutverki hafmeyjarinnar. Aukaleikarar sem
fengu að leika allt frá skólakrökkum og til
þess að túlka þörunga á sjávarbotni voru
frábærir, bæði í dansi og látbragði.
Leikskráin er flott og gaman að því að
henni er hægt að breyta í óróa til að
hengja upp í herberginu sínu og rifja upp
sýninguna, nokkuð sem flest börn ættu að
kunna vel að meta.
Skrautsýning eða leiksýning?
Gosi erfalleg og skemmtileg sýning sem nær
samt ekki alveg því flugi ímyndunaraflsins sem
stundum næst aðskapa á barnaleiksýningum.
Þar má eiginlega helst kenna því um að þessi
sýning veit ekki hvort hún er skrautsýning eða
leiksýning og í raun má segja að sýningin hafi
borið leikritið ofurliði. Sem er svo auðvitað í
besta lagi ef áhorfendur og leikarar skemmta
sér jafn vel og raun bar vitni sunnudaginn
sem ég sat í salnum.
Höfundur er bókmenntafræðingur