Morgunblaðið - 19.02.2021, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2021
✝ Hafdís Eng-ilbertsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. ágúst 1951. Hún
lést á heimili sínu 3.
febrúar 2021. For-
eldrar hennar voru
Engilbert Eggerts-
son vélstjóri, fædd-
ur á Kolviðarhóli í
Ölfusi 14.11. 1928,
d. 22.11. 1995 og
Laufey Kristjáns-
dóttir frá Djúpavogi, f. 20.5.
1931, d. 10.11. 2012.
Systkini Hafdísar eru: Krist-
ján, albróðir hennar, f. 14.3.
1954, sammæðra eru; Sif, f.
16.11. 1960, Eva Mjöll, f. 22.6.
1962 og Andri Már, f. 17.10.
1963, samfeðra; Björk, f. 16.1.
1961 og Örn, f. 28.4. 1963.
Hafdís óx upp í Reykjavík,
dvaldi einnig oft hjá ömmu sinni
og afa í Hveragerði á sumrin.
Hún lauk landsprófi frá Voga-
skóla og stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1972. Hafdís lauk kennaraprófi
frá Kennaraháskóla Íslands
1975.
Hafdís hitti snemma lífs-
förunaut sinn, Baldvin H. Stein-
stundaði framhaldsnám. Á með-
an þau bjuggu í Danmörku starf-
aði Hafdís sem grunnskólakenn-
ari. Eftir heimkomu kenndi
Hafdís við Mýrarhúsaskóla í eitt
ár en hóf síðan störf sem flug-
freyja hjá Flugleiðum/Icelandair
þar sem hún starfaði síðan. Um
tíma leiddi hún uppbyggingu ör-
yggisþjálfunar flugfreyja og
–þjóna og starfaði þá um árabil
eingöngu við þjálfun og kennslu.
Hafdís söng í Flugfreyjukór Ice-
landair um árabil.
Hafdís hafði mörg áhugamál.
Fjölskyldan stundaði skíða-
mennsku um árabil bæði heima
og víða erlendis. Hjólaferðir um
Evrópu og lengri gönguferðir
víða um Ísland, ýmist með vinum
eða hjónin tvö, urðu margar. Þau
hjón höfðu einnig stundað golf
um árbil og Hafdís tilheyrði öfl-
ugum kvennahópi í Golffélagi
Reykjavíkur. Þau hjón hafa átt
heimili á Suður-Spáni ásamt vin-
konu sinni í tvo áratugi.
Hún kenndi sér hins vegar al-
varlegs meins fyrir rúmum
tveimur og hálfu ári, rétt undir
það síðasta fjaraði hratt undan.
Hafdís verður jarðsungin í Ás-
kirkju í dag 19. febrúar 2021
klukkan 15.
Steymt verður frá útför:
https://promynd.is/portfolio-items/
hafdis
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
dórsson sálfræðing,
f. 2.5. 1951, aðeins
16 ára gömul,
þeirra samband hef-
ur því staðið í 54 ár.
Þau giftu sig í sept.
1974. Börn þeirra
eru: 1) Tinna Björk,
sjálfstætt starfandi
sálfræðingur, f.
20.9. 1973, maki:
Þórður Birgir
Bogason fram-
kvæmdastjóri, f. 15.7. 1969. Börn
þeirra eru: a) Aron Baldvin, f.
19.9. 1995; b) Dara Sóllilja, f.
14.8. 2003; c) Stígur Diljan, f. 4.1.
2006; d) Snæfríður Eva, f. 26.2.
2015. 2) Ívar, doktor í verkfræði,
f. 26.4. 1985, starfar hjá Lands-
virkjun, er í sambúð með Lísu
Lind Björnsdóttur verkfræðingi.
3) Fannar, flugumferðarstjóri
hjá ISAVIA, er í sambúð með
Snædísi Sif Benediktsdóttur, BS í
verkfræði, sonur hennar er
Breki Þór Kristjánsson, f. 3.7.
2016.
Hafdís starfaði á sumrin sam-
hliða háskólanámi sem flug-
freyja. Frá 1975 til 1980 bjó fjöl-
skyldan í Þýskalandi og
Danmörku, þar sem Baldvin
Sex dögum áður en þú kveður
var þróttleysið farið að gera vel
vart við sig og þurftirðu hjálp við
allar líkamlegar athafnir. Ég leiði
þig fram úr svefnherberginu og
inn í stofuna þar sem þú færð þér
sæti því okkur langaði að hlusta á
músík enda bæði tónelsk með ein-
dæmum.
Ég þóttist vita hvaða lög
myndu hreyfa við þér. „Sister gol-
den hair“ kemur á fóninn og ég
sný mér við, þú hafðir staulast
sjálf upp og þrátt fyrir mjög tak-
markaða hreyfigetu dansaðirðu
þannig að ástríðan og ánægjan
skein af þér. Ég hleyp til þín og
gríp í hendurnar á þér og við döns-
um saman í hátt í tvær mínútur
þar til þrótturinn sem til þurfti
hafði dvínað.
Magnað að finna taktfestuna
þína í svona útkeyrðum líkama.
Þessi dans vó þyngra en allir aðrir
okkar dansar því ég vissi að þetta
yrði okkar síðasti í þessari veröld.
Ég fæ vart orða bundist hvað
ég er þér þakklátur fyrir allt sem
þú skildir eftir þig.
Þrátt fyrir þungmelt örlög þá
er það endalaust þakklæti sem
stendur hæst upp úr enda varst
það þú sem kenndir mér að hafa
jákvæðnina að vopni þegar á móti
blæs.
Þakklátur ævinlega fyrir alla
þolinmæðina sem þú sýndir mér,
leikgleðina og alla trúna sem þú
hafðir á mér. Skilyrðislaus ást. Ég
á ykkur pabba allt að þakka.
Þakklátur fyrir samband ykkar
pabba. Eins ólík og þið eruð þá
náðuð þið að besta hvort annað.
Þvílíku forréttindin að fá að upp-
lifa ástina, vináttuna og virð-
inguna sem þið báruð hvort til
annars allt fram á síðasta andar-
drátt.
Þakklátur fyrir að fá að vera
þér svo nálægt í lokaundirbúningi
þínum fyrir sumarlandið. Vissu-
lega ætlaðir þú ekki þangað strax
en það hjálpaði okkur öllum hugs-
andi það að þú héldir áfram æv-
intýrunum einhvers staðar annars
staðar.
Þakklátur fyrir að þú hélst
áfram að kenna og vera fyrirmynd
fram á síðasta andardrátt. Æðru-
leysið gagnvart örlögunum, auð-
mýktin gagnvart ferðalaginu fram
undan og jákvæðnin gagnvart að-
stæðum.
Ég er svo stoltur af þér og af
því að vera sonur þinn elsku
mamma.
Þú ert mér kennari, fyrir-
mynd, yndisleg móðir og minn
besti vinur. Þú hefur alltaf verið
og munt alltaf verða stormurinn
minn.
Ég elska þig, stormur, sem geisar um
grund
og gleðiþyt vekur í blaðsterkum lund,
en gráfeysknu kvistina bugar og brýtur
og bjarkirnar treystir um leið og þú þýtur.
Þú skefur burt fannir af foldu og hól,
þú feykir burt skýjum frá ylbjartri sól,
og neistann upp blæs þú og bálar upp
loga
og bryddir með glitskrúði úthöf og voga.
Þú þenur út seglin og byrðinginn ber
og birtandi, andhreinn um jörðina fer;
þú loftilla, dáðlausa lognmollu hrekur
og lífsanda starfandi hvarvetna vekur.
Og þegar þú sigrandi’ um foldina fer,
þá finn ég, að þrótturinn eflist í mér.
Ég elska þig, kraftur, sem öldurnar reisir,
ég elska þig, máttur, sem þokuna leysir.
Ég elska þig, elska þig, eilífa stríð,
með ólgandi blóði þér söng minn ég býð.
Þú alfrjálsi loftfari, hamast þú hraður;
hugur minn fylgir þér, djarfur og glaður.
(Hannes Hafstein)
Fannar Baldvinsson.
Lífsgleði, kraftur, bros, æðru-
leysi, núvitund, fyrirmynd. Þetta
var Haddý.
Það hafa skapast margar
dásamlegar minningar síðan við
hittumst fyrst sumarið 2018,
minningar sem munu lifa áfram.
Dans og hlátur í Hólmvaðinu, Rod
Stewart á fóninum. Arfatínsla á
fallegum sumardegi í Safamýr-
inni, Haddý að drífa okkur Ívar
áfram í verkið.
Notalegar stundir yfir mat og
drykk í Efstaleitinu, heimili okkar
Ívars.
Hún sem mikill fagurkeri hafði
mikinn áhuga á öllu sem viðkom
heimili okkar og var oftar en ekki
leitað til hennar við ýmsar ákvarð-
anatökur.
Hún hikaði aldrei við að segja
skoðun sína og það var nákvæm-
lega þannig sem við vildum hafa
það.
Lífsgleði hennar og kraftur
munu lifa áfram í hjarta okkar.
Dag í senn, eitt andartak í einu.
Það er sárt að kveðja en ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast elsku tengdamóður
minni, sólargeisla kærleikans,
Hafdísi.
Lísa Lind
Björnsdóttir.
Elsku tengdamanna. Nú er
komið að kveðjustund sem ég
hefði viljað hafa mun síðar. Ég var
svo lánsamur að kynnast þér fyrir
tæpum 30 árum, þökk sé Tinnu
dóttur þinni, er við hófum okkar
tilhugalíf. Þú sagðir mér það síðar
að þú hefðir kallað á vinkonur í út-
tekt er þú hafðir veður af því að ég
væri væntanlegur í heimsókn.
Ekki alveg einhugur í hópnum en
ekki man ég hvort það voru Na-
lúkkur, Árósaklúbbur, fermingar-
systur, pílukastshópur, plokkhóp-
ur, MR-gengið eða hvað þessir
klúbbar allir heita, en lokaein-
kunnin var ásættanleg. Þetta er
afar lýsandi fyrir þig Haddý mín,
hafa skoðanir, kafa ofan í hlutina,
rækta vinasambönd og fjölskyld-
una af atorku og áhuga. Það er
mín tilfinning að þegar ég náði þér
í lambaskankana mína, fáeinum
dögum áður en þú kvaddir, þá
fannst mér matið hafa hækkað.
Það er gagnkvæmt, heldur betur,
og frá fyrsta degi að mínu áliti.
Innilegar þakkir fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og börnin
okkar. Ég hef nú aldrei skilið
þessa tengdamömmubox-samlík-
ingu en fyrir mér varstu aftur í og
fyrir miðju og skellihlæjandi.
Enda horfum við strákarnir til
móður maka í skoðun, sem er
kannski ekki ráðandi þáttur í
makavali, en getur hjálpað til.
Ekki kveið ég því að eldast með
henni Tinnu minni.
Ég hafði fregnir af því að ekki
væri hægt að rækta krabbamein í
hákörlum. Það sagði ég við þig
fyrir nokkru er þú komst til mín
og sagðir stolt að læknarnir hefðu
ekki fundið mein í þér. Mér fannst
skrýtið að meinið hefði á annað
borð vogað sér í þig upphaflega.
Það var eftir mikla vinnu af þinni
hálfu og þessi barátta var að skila
sér. Ég var allan tímann viss um
að þú myndir sigrast á þessu
meini. Ég hafði rangt fyrir mér í
þetta sinn. En eins og Snæfríður
Eva okkar segir stundum: það er
alltaf hægt að tala við ömmu með
huganum!
Þinn tengdasonur,
Þórður Birgir Bogason.
Fyrir rétt rúmum tveimur ár-
um, áður en amma veiktist, hvarfl-
aði aldrei að mér að styttist í henn-
ar hinsta dans. Lífið spyr þó ekki
að því en þó er ljóst að dansar
hennar í gegnum lífið voru við-
burðaríkir og fullir af orku. Orku í
afar víðtækri merkingu sem ein-
kennir hennar karakter. Áhuga-
málin hennar voru óteljandi og úr
öllum áttum eins og golf, spænska,
yoga, eldamennska og kórsöngur.
Ömmuhlutverkið einkenndist
einnig af slíkri orku. Til dæmis er
það henni einni að þakka að ég er
með bílpróf í dag. Amma skildi
ekki að ég væri orðinn 19 ára og
ekki enn kominn með prófið. Enda
var hún með ofnæmi fyrir leti og
haugaskap. Hún setti því upp
tveggja vikna skipulag þar sem ég
mætti til hennar í dýrindishádeg-
ismat í hvert sinn og í framhaldi
kláraði ökutímana, prófin og öllu
sem því tilheyrir. Þegar ég fékk
loks prófið buðu amma og afi mér
út að borða á Vegamótum sem var
afar dýrmæt stund. Amma og afi
gerðu þó fleira en að bjóða mér út
að borða. Þegar ég var 11 ára tók
amma mig með sér í tveggja daga
flugfreyjustopp til New York.
Hver einasta sekúnda í ferðinni
var skipulögð. Amma passaði að
ég fengi að upplifa stórborgina til
hins ýtrasta á aðeins tveimur sól-
arhringum og gerði ferðina
ógleymanlega. Seinna meir þegar
ég útskrifaðist sem stúdent úr
Menntaskólanum við Sund buðu
amma og afi mér til Parísar og í
þetta sinn fékk afi að koma með.
Það var svo gaman og lærdóms-
ríkt að upplifa túrisma með ykkur
í slíkri stórborg.
Síðast einkenndist barátta
ömmu við veikindi hennar einnig
af mikilli orku og er ég afar stoltur
af henni. Amma fór í tvennar
strangar æfingabúðir í Mexíkó og
Dubai að vinna í veikindum sínum
á náttúrulegan hátt. Ég er viss um
að það hafi átt mikinn þátt í að
gefa henni styrk til þess að halda
áfram að lifa hennar hefðbundna
lífi eins og að fara í gólf, stunda
útivist, hitta vinkonur sínar og
fjölskyldu fram að nánast síðasta
degi.
Það er svo sárt að þú sért farin
elsku amma mín en um leið er ég
þakklátur fyrir þitt stóra hlutverk
í mínu lífi.
Þitt elsta barnabarn,
Aron Baldvin Þórðarson.
Mín kæra systir og mágkona,
Hafdís Engilbertsdóttir, hefur nú
kvatt okkur eftir hetjulega bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Í þeirri
baráttu sýndi hún einstakan vilja-
styrk, reisn og æðruleysi.
Hafdís var einstök. Hún geisl-
aði af lífskrafti og gleði og ekkert
verkefni var henni óyfirstíganlegt.
Baráttuandann fékk hún í vöggu-
gjöf. Sá eiginleiki gerði henni
kleift að takast á við hvaða áskor-
un sem lífið bar í skauti sér með
glæsibrag og af auðmýkt. Við
systkinin nutum þessara einstöku
eiginleika hennar alla tíð. Hún var
okkar kjölfesta og fyrirmynd. Þol-
inmæði hennar og alúð verður
aldrei fullþökkuð.
Hafdís systir var afar farsæl í
starfi og einkalífi, lífsglöð og sinn-
ar eigin gæfu smiður. Í mennta-
skóla felldu hún og Baldvin Stein-
dórsson hugi saman og þar
kviknaði sú ást sem aldrei slokkn-
aði. Yndislegri og samheldnari
hjón er varla hægt að hugsa sér.
Hún og Baldvin voru mjög vin-
mörg enda félagslynd og gestris-
in. Þau voru hluti af mörgum vina-
hópum og ófáa vini átti Hafdís allt
frá barnæsku.
Ávöxtur Hafdísar er ekki síst
glæsilegur barna- og barnabarna-
hópur þeirra Baldvins sem öll búa
yfir þeim mannkostum sem flestir
óska sér. Hún var vakandi yfir vel-
ferð þeirra og ávallt til taks til að
miðla af reynslu sinni og visku.
Hún hafði því einstaklega jákvæð
áhrif á börn sín og barnabörn sem
öll hafa tileinkað sér hennar
mannkosti.
Á æviskeiði sínu hefur mín
kæra systir því markað djúp spor í
líf margra. Styrkur og lífsvilji
hennar lýsti sér síðan í hetjulegri
baráttu við krabbameinið; þar var
ekkert gefið eftir og hún var
ákveðin í að vinna sigur svo lengi
sem von var um bata. Hún tókst á
við sjúkdóminn af sama hugrekki
og hafði einkennt allt hennar lífs-
hlaup.
Fyrir rúmum tveimur árum fór
Hafdís á eftirlaun og litu þau hjón-
in með mikilli tilhlökkun til þeirra
mörgu spennandi viðfangsefna
sem þau höfðu áformað. Því miður
reyndist sá tími styttri en hana og
okkur öll óraði fyrir … á snöggu
augabragði af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, líf mannlegt
endar skjótt (H.P.).
Nú þegar komið er að ferðalok-
um erum við óendanlega þakklát
fyrir þann einstaka kærleika og
vináttu sem Hafdís sýndi okkur.
Það er mikið vatn runnið til sjávar
síðan hún hélt ræðu við brúðkaup
okkar fyrir tæpum 30 árum og
hafsjó af ógleymanlegum og fal-
legum minningum eigum við um
okkar samveru. Við sendum Bald-
vini, börnum þeirra, Tinnu Björk,
Ívari og Fannari, barnabörnum og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi Guð
almáttugur blessa minningu
kærrar systur og mágkonu, Haf-
dísar Engilbertsdóttur.
Eva Mjöll Ingólfsdóttir,
Kristinn Sv. Helgason.
Það er erfitt að setja í orð þenn-
an missi sem er að systur minni
henni Hafdísi. Okkur var ætíð vel
til vina og gat ég ráðfært mig við
Hafdísi því hún var skynsöm, hag-
sýn og gefandi. Frá því ég man
eftir mér var Hafdís skapandi.
Henni var umhugað um að skapa
falleg samskipti, fallegt heimili,
gleði og vellíðan og það geislaði af
henni. Hún opnaði faðminn, heim-
ilið og sjálfa sig. Hún vildi njóta,
gleðjast og gleðja aðra. Hún var
undirbúin, sá fyrir sér hvernig
hún vildi leysa verkefnin og fram-
kvæmdi samkvæmt því. Sem litla
systir hef ég fylgst með henni frá
því ég fæddist og veit að hún tók
sitt hlutverk sem stóra systir al-
varlega. Ég mun alltaf geyma
hana í hjarta mínu.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
(Jónas Hallgrímsson)
Baldvin mági mínum, börnum
og barnabörnum votta ég samúð
mína.
Sif Jónsdóttir.
Það er svo fráleitt að setjast hér
niður og reyna að hripa fátækleg
orð á blað í minningu kærrar mág-
konu minnar og vinkonu.
Það er eins og ég meðtaki ekki
að hún sé farin frá okkur. Hafdís
sem alltaf var svo sterk, orkumikil
og geislandi, þetta bara passar
ekki. Getur bara ekki passað.
Hafdís hefur alla tíð verið fyr-
irmynd mín eins og eflaust svo
margra annarra. Ég var bara
þriggja ára þegar hún og Baldvin
bróðir urðu kærustupar. Fjöl-
skyldan okkar er náin, kærleikur
og samgangur mikill. Vinátta
Haddýjar og trygglyndi við
mömmu og pabba var alla tíð ein-
stök og hún reyndist þeim afar vel
þegar hallaði undan fæti hjá þeim
á efri árum.
Haddý var sannkallaður lífs-
kúnstner. Fór svo vel með lífið og
þennan tíma sem okkur er gefinn.
Fallega, skemmtilega, klára,
röska Haddý sem alltaf var gaman
að hitta og vera með. Sama hvort
um var að ræða spjall yfir tebolla,
göngutúr, fjölskylduboð, prjón-
astund, flutninga eða tiltekt og
þrif. Hún geislaði frá sér einstakri
orku sem við öll samferðafólkið
nutum svo góðs af.
Hún Haddý var svo margt og
allt þetta gerði hún vel. Eiginkon-
an, mamman og amman, vinkon-
an, flugfreyjan, kennarinn, ferða-
langurinn, golfarinn,
heilsugúrúinn, listakokkurinn og
gestgjafinn, húmoristinn og
skemmtanastjórinn, skipuleggj-
andinn og alltaf flotta, smekklega,
glæsilega skvísan. Lengi væri
hægt að bæta við þennan lista.
Maður er magnvana og finnur
til algjörs hjálparleysis. Það er
sumt í þessu lífi sem því miður
enginn hefur stjórn á. Illvígur
sjúkdómur læddist að. Haddý
sýndi einstakan baráttukjark,
seiglu og æðruleysi og horfði
hnarreist fram á við. En nú er bar-
áttunni lokið og eftir sitjum við
döpur í tómarúminu.
Minningin lifir um kæra góða
vinkonu sem ég mun sakna sárt.
Þakkir fyrir allar samveru-
stundirnar og hlýjuna.
Missir elsku Baldvins, Tinnu
Bjarkar, Ívars, Fannars og fjöl-
skyldna er mestur.
Blessuð sé minning elsku Haf-
dísar okkar.
Anna María.
Það er erfitt að ná utan um það
að Haddý sé dáin. Meira kjarna-
kvendi er líklega vandfundið.
Haddý var svo ofsalega hlý og
skemmtileg, atorkusöm og hrein
og bein. Hún var mér mikil fyr-
irmynd. Ég kveð hana með hlýju
og þakklæti fyrir svo margt. Allar
gjafirnar hennar frá útlöndum,
hvatninguna, beinskeytnina sem
hún sýndi mér á unglingsárum
þegar ég þurfti á því að halda,
þegar hún kenndi mér svo þegar
ég var skiptinemi í Berlín og við
hittumst þar ásamt Baldvini, að
panta bjór á þýsku, og þegar hún
og Baldvin komu í heimsókn að sjá
nýfæddan son minn og hún sagði
það sem ég þurfti að heyra í brasi
sængurlegunnar, sem ég hafði
ekki heyrt frá neinum áður.
Haddý mun lifa áfram með mér og
öllum sem fengu að kynnast henni
og hún mun halda áfram að gefa.
Eva Rún Snorradóttir.
Hafdís hún var ein af okkur í
Árósaklúbbnum (Århuspigerne),
við vorum 16 en nú hefur fækkað í
hópnum og við stöndum hnípnar
15 stelpur og söknum hennar.
Tíminn er afstæður, hann á það til
að villa manni sýn, stundum sýn-
ast þeir sem eru jafnaldrar okkar
ekki eldast frekar en maður sjálf-
ur, en allt í einu eru þeir horfnir,
farnir.
Haddý er þeim sem kynntust
henni ógleymanleg, einstaklega
dugleg og skemmtileg og gat verið
alger fjörkálfur á góðum stund-
um. Kunni marga leiki og var oft
glatt á hjalla hjá okkur. Í minning-
unni er hún glæsilega vinkonan;
flugfreyja, eiginkona, móðir,
tengdamóðir og amma. Konan
sem gerði allt með stæl. Hún var
ein af þessum orkumiklu konum
sem sópaði að. Stofnaður var
saumaklúbbur kvenna sem voru
búsettar í Árósum í Danmörku,
annaðhvort við nám eða í vinnu, á
áttunda áratug síðustu aldar. Á
þessum samkomum var flestallt
gert nema vera með handavinnu,
það var þó helst að Haddý væri
með eitthvað á prjónunum enda
svona týpa sem féll aldrei verk úr
hendi.
Við í Árósaklúbbnum erum allar
afar ólíkar, en okkur þykir óskap-
lega vænt hverri um aðra og þessi
hópur er okkur afar kær. Við höf-
um ýmislegt brallað gegnum tíðina
enda er þessi félagsskapur að nálg-
ast fimmta tuginn. Við höfum hist
reglulega hver heima hjá annarri,
farið saman í helgarferðir í sum-
arbústaði hér á landi en einnig í
nokkrar ferðir til útlanda, til Dan-
merkur og Lúxemborgar. Fyrir
nokkrum árum fórum við allar 16
vinkonurnar í sælkeragönguferð til
Garda á Ítalíu. Þetta var vikuferð
sem var einstaklega vel heppnuð,
alger „gúmmelaðisferð“ með mat-
arveislum úr héraði, gönguferðum
og alveg sérlega skemmtilegt
ferðalag. Við vorum farnar að ræða
um að nú væri kominn tími á aðra
ferð saman, en það verða ekki allar
með í þeirri ferð, Haddý er farin í
sína hinstu ferð. En þó að krabba-
meinið hafi sigrað hana má segja
að í vissum skilningi hafi Hafdís
verið ósigrandi; sterkur persónu-
leiki hennar hverfur ekki þó að
jarðvistinni sé lokið. Hver minning
um hana er dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi og hin ljúfu og góðu
kynni skulu af alhug þökkuð hér.
Það eru mikil forréttindi að hafa
fengið að verða samferða henni í
gegnum lífið og það er sárt að
missa trausta, góða og yndislega
vinkonu úr hópnum okkar. Mestur
er þó missir hennar nánustu fjöl-
skyldu sem hugur okkar hvarflar
nú til með samúð. Við stelpurnar í
Hafdís
Engilbertsdóttir