Strandapósturinn - 01.06.1973, Blaðsíða 96

morgni, á lítilli juliu. Hún er mikið hlaðin. Gekk vel, þar til kemur
að svo kölluðu Reykjanesi. Þá er hvassviðri út fjörðinn. Það verða
skjót umskipti. Það kemur bára og hálf fyllir skektuna. Hún
marar í sjólokum. Guðmundur býður þá ekki neinna skipana, en
gengur undir kösina í bátnum, og ryður út, þar til þeim var
borgið. Róa þeir síðan í var og lenda. Vindinn lægði með kvöldinu.
Þá komust þeir á leiðarenda, en ódrýgzt hafði rauðmaginn. Seinna
kom Eymundur til móður minnar, réttir henni 2 krónur. Segir
það vera fyrir lánið á drengnum. „Sennilega værum við báðir
dauðir, ef hann hefði ekki verið svo skjótráður, sem hann var“.
Tvíbýli var í Bæ í þá tíð, og æ síðan. Sá sem bjó á móti Eymundi
þá, hét Jóhann. Hann hafði búið áður á Kaldrananesi, síðar á
Kleifum. Kona hans var Guðrún Guðmundsdóttir. Þau voru
mestu sæmdarhjón og vel látin af öllum, sem kynntust þeim. Bæ-
imir stóðu á hól, en fyrir neðan hólinn vom sett beð, og fylgdu
þrjú hvorum parti. Skipti gatan í miðju, eigninni. Eitt sinn var
fólk að raka frá báðum búum. Eymundur hafði það til, er hann
var við skál, að vera stríðinn. Nú stendur hann með hendur í
vösum á bæjarhólnum og kallar til síns fólks, „flýtið ykkur að
krafsa og krafsa, áður en kvikindin hinum megin gera það. En
oft er í holti heyrandi nær. Guðrún húsfreyja var að hengja út
þvott, skammt frá Hún gengur til Eymundar og spyr, „kallarðu
fólkið mitt kvikindi?“ Ekki verður Eymundi orðfátt. Hann svar-
ar, „jaá, ég er kvikindi og þú ert kvikindi og allir era kvikindi“.
Frá því ég man fyrst, var vinátta milli Bæjar og Drangsness.
Faðir minn og Eymundur vom vinir, og eins var með móður
mína og Guðbjörgu. Báðar voru greindar og bókhneigðar, enda
skorti þær ekki umræðuefni, er þær hittust. Móðir mín hafði
takmarkaðan tíma til lestrar, en hin ótakmarkaðan. Enda Guð-
björg kærkomin gestur móður minni. Hún jós af bmnni viskunnar,
‘þeim sem hún vissi að ekki gátu veitt sér þann munað að fræð-
ast af bók. Auk þess kom hún oft sem læknir og ljósmóðir til
mömmu. Hún gat svo margt: saumað sár, stungið á ígerðum og
grætt. Eitt sinn gekk mömmu seint fæðing. Þá var hjá henni ung
ljósmóðir. Guðbjörg var sótt. Það leið ekki lengur tími, þar til
bamið var fætt. Það þurfti smá lagfæringu, og því kippti hún
94