Strandapósturinn - 01.06.1973, Síða 64

manni. Ég var nú víst aldrei nema meðalmaður. En ég man eft-
ir einum, sem gat tekið vel til hendinni. Það var Hjalti Jóhanns-
son.
Einu sinni var það í haustkauptíð á þeim árum, sem Norðmenn
keyptu héðan saltkjöt í tunnum, að við vorum 10—12 strákar
að vinna við slátrun á Hólmavík. Við tókum þá upp á því að
reisa eina tunnuna upp á endann. Svo áttu menn að srpeyta sig á
þvi að lyfta annarri tunnu upp á þá sem stóð. Við reyndum þetta
margir, en enginn gat það nema þeir Hjalti og Sæmundur bróðir
minn.
Þótt það kunni að þykja undarlegt, þá hef ég þá skoðun, að
veðráttan hafi breytzt mikið frá því ég var ungur á Kleppustöðum.
Fyrir nokkrum árum fór ég norður og gekk þá um minar gömlu
smalaslóðir. Ég undraðist hve áin var tær, og vatnslítil, en á
því fékk ég skýringu, þegar ég kom fram á hjásetuplássið. Þar var
talsverð breyting orðin á frá því að ég sat þar kvíaær föður míns.
Þá þurfti ég aldrei að óttast að þær legðu leið sína til fjalla,
því miklar fannir voru í efstu brúnum allt sumarið. Nú voru
þessar fannir alveg horfnar og því leiðin greið hverri fjallafálu.
Við Guðríður giftum okkur í desember 1924 ög skömmu
seinna fór ég svo á vertíð suður til Grindavíkur. Þá var enga at-
vinnu að hafa heima á Hólmavík,
Ég gat þess fyrr í þessum þætti, að Hjalti Steingrímsson og Riis-
verzlun hefðu átt saman vélbátinn Geir. Síðar vildi svo Hjalti
selja og tók Jón Finnsson því ekki ólíklega, að verzlunin mundi
kaupa. Bað hann Hjalta að nefna verð, sem honum þætti við
hæfi. Hjalti gerði það. Þegar Jón svo heyrir upphæðina, segir
hann: „Já, en þá kaupir þú.“
Um þetta var svo ekki meira talað og allt stóð við sama, þangað
til báturinn var seldur burt úr plássinu.
Ég á erfitt með að bera saman það sem að baki er og yfir-
standandi tíma. Þar er svo ólíku saman að jafna. Lífsviðhorf
fólks eru öll önnur en áður var. Það unir ekki sama hlut nú og
þá. Fullnægjan er ekki fólgin í því að hafa nóg, Möguleikamir
62