Strandapósturinn - 01.06.1974, Blaðsíða 23

víða veröld bera vott um áhuga manna á fortíðinni og
tengslum við hana, sem til lengstra laga er með nokkrum hætti
reynt að halda sem minnst rofnum. Samanber hið fornkveðna.
„Hrörnar þöll,
sú er stendur þorpi á,
hlýr-at henni börkur né barr.
Svo er maður,
sá er mangi ann.
Hvað skal hann lengi lifa?“
Vitanlega verður fátt og sjálfsagt engin mannaverk geymd
til eilífðarnóns. Einhverntíma munu hallir Feneyja sökkva í
sjó, skakki turninn í Písa velta um koll, og stolt fornaldar og
Faróa, pýramídar Egyptalands, veðrast og molna niður í
eyðimerkursandinn, ef atómbomba Israelsmanna verður ekki
búin að sjá ráð fyrir þeim áður.
Framanritað greinarkorn hef ég aðallega sett saman í þeim
tilgangi að vekja athygli lesenda á þeim munum (inventar-
ium) Staðarkirkju, sem hér hafa verið gerðir að umtalsefni.
Fleiri gripi forna á Staðarkirkja, bæði eldri og yngri, þó að hér
séu eigi taldir, en varla jafnmerka eða tengda nafngreindum
gefendum.I því sambandi má þó nefna oblátudósir úr silfri,
gjöf frá séra Hjalta Jónssyni, presti á Stað á árunum 1798-
1827.
Þegar hugleidd er sagan, er annars staðar hefur gerzt við
sömu eða sviplíkar aðstæður og nú eru í fyrrum Staðarpresta-
kalli, mun vart annarra örlaga að vænta fyrir hina 120 ára
gömlu Staðarkirkju, en verða vatni, vindi og fúa að bráð, áður
en langir tímar líða, ásamt því, sem innan veggja hennar er.
Þá væru nýnefndir kirkjumunir betur orðnir safngripir, þar
sem þeir í öruggari geymslu mættu enn um nokkurt skeið gefa
komandi kynslóðum sýn til kirkjulegrar menningar í afskekktri
sveit, á árum áður.
I okt. 1974.
21