Strandapósturinn - 01.06.1974, Side 70

dugnaðarmaður. Hann var eitt mesta hraustmenni, sem ég hef
kynnst. Hann lagði jafnan nótt við dag, ef svo bar til með
vinnu og hann átti þá oft fáar hvíldarstundir. En einmitt
þegar svo var fannst mér að honum liði best. Þannig var
áhuginn hjá honum á meðan þrekið var óbilað. Nú er þessi
aldni halur búsettur á Dvalarheimili aldraðra sjómanna í
Reykjavík. Ég held að hann uni hag sínum vel og bíði
endurfundanna við vini og vandamenn, sem vera ber. Sem
fyrr segir þá var María hógvær í lífi sínu og starfi. Hún var
hlédræg í eðli og raun og hún var traustur vinur vina sinna.
Starfssvið hennar eftir að hún giftist var einkum innanhúss.
Þau skyldustörf sín við börn og heimili rækti hún af alúð og
umhyggju. Enda bera börn hennar líka greinilega merki um
það. Öll sín verk vann hún í kyrrþey og athöfnum hennar
fylgdi góðhugur og mannleg hlýja. Því vissu oft fáir um
framvindu mála frá hennar hendi og um margt voru þau hjón
mjög samstæð í ákvörðun mála. Því var hjónaband þeirra svo
jákvætt um líf og lífsviðhorf barna þeirra sem raun ber vitni.
Oft er æfistarf manna að leiðarlokum mælt og metið í
krónum. Lífshamingju manna og fjölskyldna er þó að því er ég
ætla ekki hægt að meta á þann mælikvarða. Enginn flytur
verðmæti í krónum með sér til annars lífs. Bestu verðmæti
hvers þjóðfélags er gott, traust og starfsamt fólk. Fólk með
góða arfleifð. Vel uppalið fólk sem menntað er til samræmis
við störf þau er það tekur sér fyrir hendur. Þetta fólk verður
aldrei metið til verðmæta í krónum. Það er hornsteinn
þjóðfélagsins. Arfleifð þess er góð og margt af menningu þess
er meðfætt sem og margir aðrir hæfileikar. Þetta þróast og
þroskast í skóla lífs og samfélags. Lífið er oft strangur skóli, en
oft er það samt besti skólinn og raunhæfasti.
Ég ætla að þeim Maríu og Ingimundi hafi tekist að skila
þjóðfélaginu þeim verðmætum, sem öllum eru meiri og þar á
ég við börn þeirra. Öll hafa þau reynst gott og traust fólk og
Öll skila þau arfleifðinni fram á við til komandi kynslóða. Þau
María og Ingimundur áttu aldrei glæstar hallir né gnægð
ijármuna. Ekki varð ég þó annars var en þau væru ánægð með
lífsafkomu sína og lífsstarf. Það gátu þau líka verið því börn
j
68