Strandapósturinn - 01.06.1983, Síða 18

Eftir áramótin fór að brima við ströndina og inni í rúmunum
mátti finna hvernig bergsyllan undir túninu nötraði af átökum
hafsins. Hvítfyssandi brimið öslaði upp að ströndinni og engum
var lífs von er reyna myndi að komast sjóveg til annarra staða.
Allt Byrgisvíkurrifið, sem teygir sig langt í norður, var sem snjó-
skafl af sjóum hafsins, sem brotnuðu á skerjaklasanum langt út í
haf. Boðarnir Barmur og Létthöfði, sem voru svo langt í burtu að
ekkert heyrðist til þeirra, földuðu hvítu í sífellu og gáfu til kynna
að stórbrim væri á hafinu norður undan. Þaralyktin jókst að
mun og saltloftið, sem er gott og líklega heilsubætandi, barst að
vitum manns og hrikaleikur heimskautssvæðisins birtist í ótal
myndum.
í litlu baðstofunni hans Guðmundar var friður og ró, allir voru
aðstæðunum vanir og kenndu einskis ótta þó Norðri léti illa. Ég
las æsispennandi aðalsmannasögur frá Englandi um ástir og
einvígi. Litla baðstofan varð vettvangur mikilla atburða. Það
var sem þetta veðurbarða hreysi norður við Ishaf breyttist í
glæsilega höll með skrautbúnum aðalsmönnum, riddurum og
lávörðum er gengju þarna um gólf og berðust upp á líf og dauða
fyrir heiðri sínum og fögrum konum, gulli og gimsteinum.
Heimur bókmenntanna hafði opnast öllu fólkinu í mynd
skáldsagna og hugmyndaflugs hámenntaðra manna. Baðstofan
var á vissan hátt háskóli heimilanna í þann tíð. Hvorki sími né
útvarp var þá þarna. Eina menningartækið sem til var á heim-
ilinu fyrir utan guðsorðabækurnar var barómetið, sem bóndinn
setti mikið traust á og fór eftir. Guðmundur var fádæma veður-
glöggur maður og var alveg óhætt að róa frá Byrgisvík ef hann
leyfði það, en þar eru veður válynd eins og ég hef hér greint frá.
Eg hef átt því láni að fagna að eiga mörg góð jól, en líklega
engin betri en þessi í Byrgisvíkurbaðstofunni á kreppuárunum.
Þessi elskulegu hjón í Byrgisvík eru nú til moldar hnigin og ég
bið guð að blessa þau og launa þeim allt það sem ég á þeim upp
að unna. Það er svo bjart um minninguna frá litla bænum á
nesinu við ysta haf. Eitt sinn settist ég niður á þúfu neðst við
bæjarlækinn og fór að yrkja kvæði um staðinn og fólkið þar. En
16