Strandapósturinn - 01.06.1983, Page 21

Svaraði hann því neitandi, sagði að ekki yrði langt þangað til
að hann ætti þangað erindi og þá færi hann heim. Hefir hann
víst dreymt eitthvað sem hann tók mark á.
Svo þegar amma mín var dáin, var maður sendur norður að
tilkynna dauðsfallið og óska eftir honum heim. Segir afi strax við
manninn: Þú þarft ekki, góðurinn minn, að segja mér hvað þú
ert að erinda, ég veit það vel, og ég skal koma með þér.“
Nokkru eftir þetta tekur hann til sín stúlku, að nafni Jórunn,
og átti dreng með henni. Þá voru þau komin að næsta bæ við
Hlíð, eða að Kollafjarðarnesi.
Þá veiktist blessað barnið og dó, og sem eðlilegt var syrgði
Jórunn það mjög. Þá hafði afi gamli sagt:
„O, jæja, vertu ekki að gráta, Jórunn mín, þó að gott sé að vera
á Kollafjarðarnesi, þá er víst betra að vera í Himnaríki.“
Brúðarrán
Allir kannast við riddarasögurnar fornu, sem sífellt hafa verið
endurteknar í nýjum og nýjum útgáfum. Og hvorttveggja er, að
okkur finnst brúðarrán og riddaramennska tilheyra horfinni tíð,
og einnig það að við kveinkum okkur við að segja sögur af
núlifandi fólki og ættmönnum þess.
Móðir mín sagði mér eftirfarandi sögu og þar sem mér finnst
hún bera vott um hugdirfð og karlmennsku, get ég ekki stillt mig
um að færa hana í letur.
Laust fyrir eða um síðustu aldamót bjó á Óspakseyri í Bitru-
firði maður að nafni Methúsalem. Hann var innan við miðjan
aldur, góður bóndi og gegn. Hann varð fyrir þeirri sorg að missa
konu sína frá ungum börnum einn veturinn.
Var fyrir framan hjá honum eldri kona það sem eftir lifði
vetrar en um vorið heppnaðist bónda að ráða til sín stúlku, unga
og fríða, er Lilja hét. Mun hún hafa verið innan úr Hrútafirði.
Ekki vildi stúlkan ráða sig nema til nokkurra vikna, því að hún
var heitbundin ungum ogefnilegum manni, sem Benedikt hét og
allt enn óráðið um búsetu þeirra.
En fljótt varð stúlkan þess áskynja eftir að hún kom til
19