Strandapósturinn - 01.06.1983, Blaðsíða 34

að innræta börnum sínum trú á hið góða, það sem ungur nemur,
gamall temur, og það sem börn læra fyrst gleymist síðast. Að eiga
lifandi trú strax frá barnæsku kemur í veg fyrir óþarfa skoðanir í
trúmálum á síðari árum sem gera einfalt mál flókið, fyrir utað
það hvað það er okkur dýrmætt að vita að við erum bænheyrð —
biðjið og þér munuð öðlast. Vanræki móðir að búa barnið út í
lífið hvað bæn og trú snertir getur svo farið að það fari á mis við
það eina varanlega í lífinu. Mér kemur í hug þessu til sönnunar,
saga sem fóstra frá barnaheimili hér í borg sagði mér:
Það kom móðir að sækja barnið sitt, fóstrurnar voru að syngja
með börnunum, en móðirin spyr „hvað eruð þið að kenna
krökkunum“? „Við kennum þeim faðirvorið og bænir, ásamt
versum og fallegum barnasöngvum“ og spyr um lelð, „er þér illa
við það“? „Onei, en það hefur ekkert að þýða.“ Ef margar
mæður hafa slíkan hugsunarhátt, þarf að vanda val fóstranna.
Að mínu mati fer þeirri fómfýsi hnignandi sem ungmennafé-
lög höfðu á stefnuskrá sinni og kvenfélögin halda enn hátt á lofti
og mun svo verða. Það er von mín að meira verði lagt að sér í
sjálfboðavinnu og það er von mín að meira verði lagt að sér til
bóta í uppeldis- og líknarmálum yfirleitt — öllu því sem stuðlar
að sannri menningu þjóðarinnar. Að þessu þarf hver og einn að
huga og reyna að bæta, þó ekki komi króna í lófann að verki
loknu.
Fynr mig einn ég ekki byggi
afspring heldur og sveitunginn,
eftir mig vil að verkið liggi
við dœmin örfast setnm menn.
Brúa, girði og götur ryð,
grönnunum til þess veiti lið.
Þá kem ég að því sem varðar okkur fullorðna fólkið. Og finnst
mér vel að því búið í dag, þó enn sé margt óunnið, en þar skortir
ekki viljann, sjálf hef ég ekki reynt hvað ellistyrkurinn dugar.
Sumum gengur vel að láta enda ná saman en aðrir kvarta, sjálf
hef ég ekki reynt það.
32