Strandapósturinn - 01.06.1983, Page 35

Ég fékk inni hér á Hrafnistu þegar ég treysti mér ekki að vera
ein án hjálpar annarra. Hér hefur mér liðið mjög vel, enda átti ég
mér áhugamál sem nú hefur fengist tími til að vinna að. Einnig
vinn ég í höndum, það er nauðsynlegt á svona heimilum að
verkefni séu fyrir hendi fyrir þá sem þess óska, hugsa ég að
sumum falli illa að hafa ekkert til að vinna. Fyrir þessu er
sæmilega séð, hvert verk sem unnið er, kemur þjóðarbúinu að
notum.
Hér er góður aðbúnaður og óskandi væri að sem flestir ættu
kost á að komast á þessar stofnanir, þegar kraftar þverra. Það
hefur unnið langan vinnudag og borgað sína skatta, og lagt til
þjóðarbúsins.
Ríkisstjórnin hefur í mörg horn að líta, hvað úthlutun fjár-
mála snertir, allt þarf að styrkja, meira að segja bítlagarg og
varasama leiklist, svo eitthvað sé nefnt. Svona lagað á ekki rétt á
sér nema að það standi sjálft undir kostnaði eins og áður var. Nú
fær þetta fólk aðgangseyrinn, enda er það ekki réttlátt að láta þá
sem í því stríði standa borga skemmtanaskatt, eða borgar þetta
sig í ríkisrekstri að styrkja fyrirtækið og skattleggja í staðinn, spyr
sá sem ekki veit. Ellin gerir suma að glópum og svona vanga-
veltur eiga ekki neinn rétt á sér í dag. Vandi er þeim sem með
völdin fara. Þarf einræði hér svo hægt sé að stjórna? Þarf svona
marga þingmenn? Okkur vantar menn sem setja þjóðarhag ofar
flokkadráttum og umfram allt, þá sem vinna í einingu og friði.
Hlynna að atvinnuvegum þjóðarinnar og nýtingu á því sem að
landi berst, og vöndun vörunnar — það er of mörgu hent sem
nýta mætti fyrir skepnur og til áburðar, einnig til manneldis, á
ég þar við grásleppuna — þennan góða mat — ef vel er verkuð.
Hér áður þótti flest hey í harðindum, á mínum yngri árum þótti
flestum fjölskyldum borgið á vordögum þegar hrognkelsin fóru
að veiðast, og engu var hent, en það var nú þá.
En það ætti að vera skylda þeirra sem afla sjávarfanga að engu
sé hent af því sem að landi berst. Einstaklingsframtakið er á
undanhaldi og nú verður hver og einn að tengjast félagssamtök-
um — nóg um það.
Ég vík aftur að ellilífeyrisþegum sem eru enn að reyna að
33