Strandapósturinn - 01.06.1983, Page 37

þörf fyrir samlíf kynjanna getur orðið knýjandi, en í fæstum
tilfellum mun það vera hin varanlega ást, hún þarf að byggjast
á tillitssemi og gagnkvæmum skilningi. Mun hjónaband fara
mikið eftir því hvort sá skilningur er fyrir hendi, að kunna bæði
að gefa og fórna er list sem þarf þjálfunar við, vera þess vitandi
að við verðum að taka tillit til annarra.
Unga fólkið ætti ekki að hraða sér í hjónaband, það getur eftir
nánari kynni fundið bresti í fari hvers annars sem það treystir sér
ekki að búa við ævilangt, af einhverju stafa hin tíðu hjónaskiln-
aðarmál.
Við erum alltaf að elska í einhverri mynd, ástin er kærleikur
gefinn af guði sjálfum, án ástar er veröldin köld og tóm.
Þá vil ég víkja orðum mínum til okkar eldra fólksins, til þeirra
sem ekki þurfa að hlíta vilja hvatanna lengur, og fá aðhlynningu
og annað, svo það getur verið sjálfu sér nóg. Ég hef kynnst því hér
að það getur verið einmana þó í margbýli sé. Þó fólk eldist þarf
það félaga, við þörfnumst félagsskapar og einhvern veginn er það
svo, að fólk velur sér einn frekar öðrum og getur farið vel þó ekki
sé nema um vinskap að ræða, meðan lífið endist þurfum við
hjálp og snúum okkur þá til þess sem við höfum vinskap við, auk
þess sem maður er manns gaman.
Ég vil enda þetta rabb mitt með að biðja guð um styrk þeim til
handa sem helga sig því háleita starfi að hlynna að öldnum og
sjúkum. Og með bestu þökk frá mér sjálfri.
Hrafnistu, 24. júlí 1980.
35