Strandapósturinn - 01.06.1983, Síða 93

aungvu því dýri var lífsvon sem lenti í sikti á byssu hans og var
leiknin jafn mikil hvort hann hélt á haglabyssu eða riffli.
Við björgin var hann ekki smeykur, lofthræðslu átti hann ekki
til. Þessvegna var hann einn af bestu sigmönnum Aðalvíkur, og
skipti ekki máli hvort bjargbrúnin var stutt eða langt frá sjó.
Á meðan Betúel var enn upp á sitt besta eftir að suður kom,
vann hann tíðum út á landi fyrir stofnunina, oftast við að reisa
eða gera við há fjarskiptamöstur, þar kom sér vel að hafa mann
sem vissi ekki hvað lofthræðsla var. Síðar kom viðhaldið á þess-
um möstrum og var Betúel sumar eftir sumar að rústbanka og
mála bæði á Norður- og Suðurlandi.
Betúel var vel sjáandi á broslegu hliðar lífsins og hafði lúmska
kýmnigáfu til að bera. Það var eitt sinn að hann var að skrapa og
mála upp í háu mastri á Rjúpnahæð, en sú hæð stendur rétt
vestan við Vatnsendahæðina fyrir ofan Reykjavík.
I austurhallanum á Rjúpnahæð er vegur sem liggur fram með
Vífilstaðavatni og áfram niður á Hafnarfjarðarveg. Oftast var
lítil umferð á vegi þessum, og ekkert tiltökumál þótt bíll og bíll
færi þar um. Svo var það eftirmiðdag einn að Betúel var að fá sér
kaffisopa uppí einu mastrinu, — kaffibrúsann hafði hann ævin-
lega með sér upp, það sparaði sporin. Sem hann er að sötra kaffið
í veðurblíðunni, tekur hann eftir fólksbíl sem er á leið vestur, fer
hægt, stoppar við og við eins og sé verið að leita að einhverju.
Betúel hafði gott útsýni úr mastrinu, en sjálfur var hann falinn
fyrir vegfarendum. Hann sér hvar bíllinn fer út af veginum og
keyrir þvert úr leið eftir melnum nokkurn spotta, þar stansar
hann og út koma stúlka og karlmaður, skyggnast um — labba
siðan niður melinn að vestan þar til fyrir þeim verður graslaut
ein, þar leggjast þau niður, vel falin fyrir öllum, en óvitandi um
manninn í mastrinu.
Ekki er að orðlengja það að parið í lautinni er varla lagst niður
þá allt er komið á fulla ferð í ástarleik sem orsakaði mikla
hreyfingar.
Þegar Betúel hafði horft á þetta litla stund kemur upp í
honum strákurinn, hann tekur sköfu eina stóra og lemur bylm-
ingshögg i mastrið.
91