Strandapósturinn - 01.06.1983, Blaðsíða 106

Ingólfur Jónsson
frá Prestsbakka:
Hrútfirðingaþættir
XI
Kollsá
Ellefu ára drengur fikrar sig hægt út hausthálar fjörurnar og
reynir stöðugt að hafa augun allsstaðar þar sem helst er skeljavon
milli steina. Einkum er honum í mun að finna hörpudiska og
kúskeljar. Því að þeirra er enn vant í kofanum, sem hann er að
hlaða sér á sjávarbakkanum heima.
Heima, já, en drengurinn hrekkur við, það er langt síðan hann
lagði Fossá að baki sér svo hann hefur nú um lengri tíma tínt
skeljar í fjörum Kollsámanna.
Það hafði ekki verið svo erfitt að vaða Fossá, því að hún hafði
verið grunn, og mátti vaða hana ef farið var með gát. Svo hafði
hann freistast og hugsað sér að fara aðeins út í næstu vík en þær
höfðu orðið fleiri enda engin hætta á ferðum. Kollsárfólkið
þekkti hann vel og bömin þar voru góðvinir þeirra systkinanna.
Hann hafði komið þar í réttir haustið áður og þá verið boðið
heim í bæinn á eitt búið til Daníels Tómassonar og Herdísar
Einarsdóttur konu hans. Svo vissi drengurinn að á Kollsá var
margbýli, víst ein fimm bú eða meir, og allt fólkið skylt eða tengt.
Allt í einu hrökk drengurinn við er stór maður var skyndilega
kominn að hlið hans og nú sá drengurinn líka að hann var rétt
fyrir neðan bæinn á Kollsá. Svona hafði skeljaleitin tekið huga
hans að hann hafði ekki gert sér grein fyrir hve langt hann var
kominn inn í Kollsárland.
104