Strandapósturinn - 01.06.1983, Síða 107

„Ég, ég,“ stamaði drengurinn en hann var sá er þessar línur
skrifar, „var bara að tína skeljar.“
„Ég veit það, vinur,“ sagði stóri maðurinn, sem ég vissi að hét
Brandur Tómasson. „Við Kollsármenn erum ekki skeljasárir en
það er tekið að halla degi og væri rétt að þú kæmir heim til okkar
Steinunnar minnar og þægir góðgerðir áður en ég fylgi þér aftur
heim að Prestsbakka.
Það varð úr að ég fylgdi þessum hávaxna góðlega bónda heim
í bæinn og fékk þar nýmjólk og glóðabakaðar kökur sem voru hið
mesta hnossgæti. Síðan fylgdi Brandur mér heim eftir að ég
hafði þakkað fyrir mig og kvatt Steinunni og Valdísi dóttur
þeirra Brands, sem ávallt var kölluð Dídi.
Mörg ár eru síðan þessi skeljaferð var farin en enn slær ljóma á
minninguna um Kollsárfólk. Það var ávallt mér og mínu fólki
hinir bestu nágrannar. Kollsárheimilin voru löngum nefnd til er
minnst var á bæi sem báru af í snyrtimennsku og góðri umgengni
utan húss sem innan.
XII
Litla-Hvalsá
Það var gott að koma að Litlu-Hvalsá í gamla, lága torfbæinn
þar hvort sem ég var í vegavinnu nærlendis eða á leið að Borgum
en þar var skemmtistaður sveitarinnar.
Á Litlu-Hvalsá bjó í minni tíð Jón Tómasson bróðir þeirra
Kollsársystkina og Helga Bjarnadóttir kona hans. Þau áttu eina
dóttur barna, Jódísi Gróu, sem fluttist síðar með foreldrum sín-
um til Reykjavikur og átti þar skagfirskan mann, Guðmund
Lárusson.
Sama snyrtimennskan auðkenndi allt á Litlu-Hvalsá sem á
Kollsá enda augljós skyldleikinn þar á milli.
Nú er Litla-Hvalsá í eyði.
XIII
Stóra-Hvalsá
Á Stóru-Hvalsá bjuggu á minni tíð tveir bændur. Sigfús Sig-
fússon sem hafði reist sér allvænt steinhús, en þau Kristín Guð-
105