Strandapósturinn - 01.06.1983, Síða 145

Stefán Guðmundsson í Húsavík réri þennan dag út á „Svart-
foss“, sem er fiskimið út og fram af Hvalsá. Það var sæmilegt
veður, en þó var suðvestan vindur og gat verið skarphvass, með
hviðum.
Stefán gat vel athafnað sig við lóðirnar, og þegar það er búið
setja þeir upp segl og hafa töku á Smáhamra. Þegar þeir eru
komnir inn á „Hnúfur“ eða þar nálægt, sem er fiskimið út og
fram af „Þorpum“ verða þeir varir við bát á hvolfi, sem hafði þar
hlekkst á. Ég þori ekki að fullyrða það, en ég held það sé alveg
rétt hjá mér, að þar björguðu þeir einum manni af kili, en hvað
hann hét man ég ekki og sömuleiðis náðu þeir einu líki, sem var
undir bátnum í seglinu, en fleirum held ég að þeir hafi ekki náð.
Þeir fóru með manninn og líkið að Smáhömrum, sem var sama
sem í leið þeirra, og héldu svo heilu og höldnu heim.
Faðir minn Jónatan Árnason var með Stefáni þegar þetta
skeði, svo hann gat sagt greinilega frá þessu. Ég man þetta bara
ekki nógu vel til að geta sagt nógu greinilega frá þvi.
Þegar ég var ungur maður heyrði ég talað um það, að ekki
væri rétt að róa á Allra heilagra messu, sem er 1. nóvember, og
gerðu sumir það alls ekki, — eitthvert óhapp myndi fylgja því.
En hvort það hefur verið vegna helgi þessa dags frá pápísku, eða
vegna þessa slyss, veit ég ekki.
Sjómenn eru oft sagðir hjátrúarfullir.
Þann 16. febrúar 1888 fórst Ormur Oddsson ásamt öðrum
manni, Guðbrandi Guðbrandssyni, hann var sonur Guðbrandar
Ólafssonar í Tungugröf. Ormur var bóndi í Miðdalsgröf, hann
var góð skytta og var oft að skjóta seli og hnísur.
Þegar kom fram á daginn gerir ofsarok af vestri og byl. Um
vorið eða seinnipart vetrar fannst líkið af Ormi rekið á Hafnar-
hólmsskerjunum, en lík Guðbrandar fannst aldrei.
Móðir mín, Þuríður Guðmundsdóttir, var fósturdóttir Orms í
Gröf og Elinar konu hans. Hún fæddist þar, því móðir hennar
var þar vinnukona. Hún var svo heppin að vera með móður sinni
hjá þessum mætu hjónum, enda þótti henni eins vænt um þau
og þau hefðu verið hennar eigin foreldrar.
143