Strandapósturinn - 01.06.1983, Síða 154

túnfótinn og ofan í ána. Eiríkur fannst á Eiríksvelli, sem er
túnfóturinn á Tungutúni.
Það er að sjá svo að þessir menn hafi verið á réttri leið heim að
Tungu, og ekki nema herslukippur að komast til bæjar, en þeir
hafa sennilega verið orðnir villtir, þrátt fyrir allt, eða örmagna af
hungri, kulda eða þreytu, þegar þeir féllu þarna í valinn.
Hrólfur fannst í Hrólfsmýri, sem er milli Húsavíkur og
Tungugrafar.
Uppi í Tunguhálsi fundust 5 menn. Bjarni fannst í Bjarnagili,
hafði hrapað þar. Bárður á Bárðarbreiðum, Jón á Jónsvörðu-
hjalla og bræður tveir á Bræðravörðuhjalla. Svo er sagt að einn
af þeim félögum hafi fundist fyrir neðan Gestsstaðaskorar, sá hét
Narfi, þar heitir síðan Narfaengi.
Nokkru fyrir innan Heiðarbæ, inn undir Hærrikleif, heita
ísleifsmóar, og er það af sumum álitið að þar hafi fundist einn af
þeim félögum, en það mun ekki vera rétt, þar kvað maður hafa
orðið bráðkvaddur, og það löngu seinna en þetta skeði.
Svona er frásagan eins og ég hef heyrt hana, þó æskilegra væri
að hún hefði verið í öðru og liprara formi, en þess vil ég biðja þá,
sem vilja hlusta á hana að taka viljann fyrir verkið.
Það sem kom mér til að birta þetta hér er lítill viljavottur um
það, að gamlar sagnir glatist ekki alveg, eða grafist i gleymsk-
unnar djúp, og frá mínu sjónarmiði væri ekkert á móti því, að
aðrir gerðu hið sama. Það mun vera hægt að segja sem svo, að
þetta sé mjög ósennilegt. Um það ætla ég ekki að fjölyrða, en hitt
vil ég benda á, að örnefnin í þessu sambandi tala sínu máli.
Þess vil ég að lokum geta, að undir lok síðustu aldar sást votta
fyrir gömlum götutroðningum ofan af Heiðarbæjarheiði, og var
það talið víst af þeim sem bjuggu í Miðdalsgröf þá og voru fróðar
manneskjur, að það væru gömlu ruðningarnir, enda ólíkt fjár-
götum. En nú er þetta máske með öllu horfið eins og svo margt,
sem er að týnast og hverfa.
Svo hef ég engu meira við þetta að bæta, nema gamla máls-
hættinum, sem mér finnst eiga vel við í þessu sambandi, og er
hann á þessa leið: „Andann grunar eitthvað meira, en augað
sér.“
152