Strandapósturinn - 01.06.2006, Blaðsíða 125

sjá rennibekk Sigmundar fyrr en nú eftir ein 68 ár, í júlí 2005.
Það tækifæri lét ég ekki fram hjá mér fara. Ég spurði Indriða
með hálfum huga hvort hann væri til í að sýna mér furðuverkið.
Hann hélt að það væri nú ekki nema sjálfsagt. Svo fylgdi hann
mér að svo bröttum og háskalegum stiga upp á háaloft, að þang-
að upp hefði ég aldrei vogað mér í öðrum erindum en að skoða
þennan marg umrædda grip, sem þar er geymdur. Og þar gaf
heldur betur á að líta.
Nú er það svo, að ég mun vera með ófróð ustu mönnum um
allt sem lýtur að iðnaðar- og tæknimálum og reyni ekki að lýsa
neinu sem ég sá þarna á loftinu. Hins vegar var ég með mynda-
vélarnefnu og reyndi að festa eitthvað á filmu. Frekar dimmt var
á loftinu og þröngt mjög um renni bekkinn og illt að komast að
helstu hlutum hans til myndatöku. Ég tók nokkrar myndir, og
sumar kannski betri en engar. Indriði reyndi að útskýra ýmislegt
fyrir mér, en ég að skilja. Bekkurinn er fótstiginn, enda líklega
smíðaður stuttu eftir að rafmagnið var fundið upp (keyptur
1909) og virkar fótstigið vel ennþá, þó að fyrir langa löngu sé
búið að tengja við hann síðari tíma rafdrifinn snúnings mótor.
Alls konar varahjól og stútar einhverjir lágu í hrúgum hér og þar
123
Rennibekkur Sigmundar.