Strandapósturinn - 01.06.2006, Blaðsíða 146

nauðsynleg því að fjárráð flestra manna leyfðu ekki aðkeypt
eldsneyti þótt í boði væri. Við mótekjuna, sem fór fram á vorin
eftir að klaki var farinn úr jörðu, þurfti fyrst að moka burtu jarð-
vegi sem oft var tvær til þrjár skóflustungur að þykkt. Það var
kallað að afrofa. Þar undir lá misjafnlega þykkt mólag sem oft
var 5 til 8 skóflustungur, en sums staðar mun meira. Á nálægum
þurrkvelli voru móhnausarnir klofnir með skóflu eða ristuspaða
í þunnar flögur sem reistar voru upp á rönd og látnar styðjast
hver við aðra meðan þær þornuðu. Var það kallað að grinda
móinn. Síðar um sumarið var mórinn tekinn saman og hlaðið í
litla hrauka eða stóra hlaða eftir því hve þurr hann var orðinn.
Að loknum slætti var hann settur í strigapoka og fluttur heim
í kerru eða á klyfjahestum. Pokarnir voru flestir litlir og tóku
um 20 kg af mó og voru tveir pokar í hverri klyf. En um skeið
voru einnig notaðir síldarmjölspokar sem tóku helmingi meira.
Stundum var hluti móhlaðanna geymdur til vetrarins og fluttur
þá heim á sleðum sem menn eða hestar drógu. Móflutningar
þóttu jafnan hvimleiðir vegna ryksins sem settist í vit manna,
einkum í augu, við áfyllingu og tæmingu pokanna.
Mórinn var ákaflega misjafn sem eldsneyti. Pysja var sá mór
144
Ólafur leggur mat á eldsneytið og er greinilega ánægður með gæðin.
Ljósm. Torfi Guðbrandsson.