Strandapósturinn - 01.06.2006, Blaðsíða 130

seinni hluta 4. áratugarins og eitthvað fram í stríðið, sem menn
leituðu mest á náðir Sigmundar á Gili með viðgerðir.
Hólmvíkingar þurftu oft á aðstoð Sigmundar að halda. Ég varð
stundum var við það og fylgdist þá vel með. Alltaf finnst mér, að
ástæðan hafi verið sú sama: Einhver bátsvélargarmurinn hafði
brætt úr sér. Rennibekk þurfti til að bæta úr því. Á Hólmavík
var enginn rennibekkur til þá og hvergi nær en inni á Gili. Og
ferlið var ætíð svipað: Léttstígur maður var sendur þangað hrað-
fari með úrbræddu leguna. Að sumarlagi mátti komast upp í
Kollafjörð á bíl, að því gefnu að bíll væri fáanlegur til fararinnar.
Ekki var það nú alltaf. Að vetrarlagi voru allir vegir ófærir og
varð þá að ganga alla leið. Þessar vetrarferðir gátu í illviðrum
verið hálfgerðar svaðilfarir. Frá Hólmavík upp í Kollafjörð var
talinn 6 tíma gangur að sumri til, en þaðan tveggja tíma ferð yfir
Bitru hálsinn.
Ekki gekk mér vel að afla frásagnarefnis um þessi ferðalög. Nú
eru flestir þeir sem við sögu komu fallnir frá og ekki til vitnis,
svo spurðir verði. Nú gæti verið stutt í, að ég verði orðinn allra
karla elstur á svæðinu. Ekki man ég samt nafn eins einasta sendi-
manns þaðan á fund Sigmundar á Gili, þó að ég hafi líklega séð
þá flesta leggja af stað og koma heila til baka.
Björn H. Björnsson, bróðir minn, sem er að vísu of ungur
(f. 1932) til að muna þessa tíma sjálfur var spurður (í sept. 2005),
hvort hann hefði heyrt nokkur dæmi um að Selstrendingar hefðu
leitað til Sigmundar Lýðssonar á Gili um viðgerðir á bátavélum
fyrir stríð. Jú, hann taldi sig kunna eina sögu og hafði hana
eftir fóstra sínum Halldóri Magnús syni í Hamarsbæli, sem hefði
margsagt sér söguna: Kemur hún hér frjáls lega endursögð:
Einar Sigvaldason átti trillubátinn Hrefnu og gerði út frá Bælinu.
Einn daginn bilaði vélin og þurfti að koma stykkinu sem bilaði í við-
gerð. Vegasamband var þá ekkert milli Selstrandar og annarra lands-
horna. Fékk Einar því Halldór á báti hans Rut ST 45 til flytja sig með
stykkið áleiðis á viðgerðarstað, og var ferðinni fyrst heitið að bænum
Grænanesi. Þeir héldu af stað um kvöld í svarta myrkri því að þetta
var að vetrar lagi. Nálægt Hellu lentu þeir, án þess þó að verða þess
nógu fljótt varir, í sterkum lagnaðarís. Ísinn skar gat á byrðinginn og
128