Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.1997, Blaðsíða 194

18
a\ ch. 7 hann hefir fyrstr geingit vndir þessi odæmi a Nordrlondum. þa munum vær
Saxar ok Spanveriar ok Einglis menn fara med her a hendr honum ok munn
hann þa reyna huort sa Kristr stendr þa fyrir honum er nu truir hann át. enn
med þui at hann hefir spillt okkarri vinnattu med svo mikilli *heimsko þa
s(egit) honum svo at sa einn skal honum verri er meira má enn ek ok þeir all-
ir er ek fæ til med mer Hl(odui) kongi til vfagnadar ok ollum hans monnum.
Sidann biugguz þeir til heimferdar. enn er þeir voro bunir. þa lett B(rigida)
drott(ning) kalla þa til sin ok m(ælti) eigi munn ydr mikit at vinnaz ydro er-
endi enn ek rædda vid jarl jnott vm þetta mal ok vard ek þes vis ef Mir(mann)
son hans kæmi til fundar vid hann ok telr fyrir honum. þa er þes meiri vonn at
hans skaplyndi mykiz. Seget svo Hl(odui) kongi at annat huort mun þat stoda
e(da) ekci. Nu skilia þau ok foro þeir aa fund Hl(oduis) kongs ok sogdo hon-
um rædo j(arls) ok Brig(ido) drott(ningar). Enn Mir(mann) var nær ok gatt
þes at svo nókkot for sem hann vardi.
ch.8 Mirmann sendr af kongi
Nv lidr þetta svo fram þar til er kongr kallar til sin Mir(mann) ok m(ælti).
Jlla þikci mer er fadir þinn tekr svo þungliga þeim eyrendum er ek let til hans
49 heimski. 50 má] nasal stroke over m largely erased. 57 þeir] partly on an erasure,
perhaps alteredfrom þadan.
c ur fyrstur nordur könga under þesse odæme gjeinged, þa munum vjer leggjast
a lónd hanns med herskillde bæde Saxar og Spanverier og Einglismenn, og
mun hann þa freista ef sá Christuren stendur fyrer honum er hann skal á trua.
Enn med þvij hann hefur spilltt ockare vináttu med suo mikelle heimsku, þá
seiged honum suo mijn ord, ad sá eirn skal honum verre er meira má ad hon-
um draga enn eg, og suo aller þeir er mijnum rádum vilja hlyda. Enn þeir
feingu þar eige pnnur erenda lok og urdu þvij fegner ad þeir komust i braut.
Enn Brigida drottning ljet kalla þá til sijn þá er þeir voru buner og mælltte til
þeirra, ecke mun ydur miked þikia ad syslast ydar erende. Enn ef þjer viljed
mijn rád hafa þá veit eg þad rád er duga mun. Eg rædda vid jarl i nðtt, og vard
eg þess víís ad ef Mirmant sonur hans kjæme til hijngad, og telde um þetta, ad
meira munde hans skaplynde mykjast vid hans rædu. Og seiged suo Hlódver |
107 r konge, ad annad hvortt duger þetta ráded eda ecke. Enn nu skildu þau vid suo
bued, og foru þeir heim, og sógdu Hlódver könge ord jarls og suo rádagjórd
drottningar. Enn Mirmant var hjá rædu þeirra, gat þess ad suo nockud hefde far-
ed umm þetta mál sem hann varde. Leid nu suo framm nockra hrijd, þar til
Hlódver köngur kallade Mirmant fostra sinn til máls vid sig og rædde vid
hann: jlla þikie mjer er jarl tekur suo þunglega þeim erendum er eg ljet til hans
48
51
54
57
3
273
276
279
282
285
288