Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.1997, Blaðsíða 266

90
a2, ch. 20 var þier okunnigur þa er eg kom til þí'n og veitter þv mier mikla hialp med
Guds mijskunn af þinumm hondumm. enn nv ma Gud veita þier frelsi fyrer
mfnar henndr. Vel mæler þu seiger hun og gior sem þv villt og giæte Gud þí'n. 15
Nu skiliast þau og fer hann eptir kongi. enn Lucidarius hefr sett herbuder sud-
ur fra Vtrent. enn þegar Justinus sa her hinns heidna kongs þa mællte hann
ad Vilhialmur kongur skylldi setia herbuder sinar, og svo var giortt. Lucidari- 18
us kongur sa her Vilhialms kongs. Þa kalladi hann aa þa menn sem næster
A3 14 af] og; med A4, af A5. frelsi] frelsan. 16 eptir] motj; med A4,5. sett] + sijnar; so
A4-5. 17 þegar] sem; þá A4, er A5.
B,ch. 19 ókunnigr seiger hann. þá er ég kom til þin. og veitter þu mier þa hiálp med 12
þinum hóndum. Vel mæler þú seger hun. og giór sem þu uillt og gæti Gud þin.
Nu skiliazt þau þar ath sinne. og ferr hann epter kongi. enn sidan snua þeir
20r herr sinvm j mo|ti Ludario kongi. enn hafdi tialldbúder sinar settar .xij. milr 15
sudr fra Vtrent. Enn þegar Jus(tinus) sa Ludarium. þá bad hann Vilialm kong
setia tialldbuder sinar. og so var giort. Þegar er Ludarius sá herr Viliálms
kongs. þá kallade hann til þeirra manna. er næster vorv af lide kongs. og seger is
16 kong] + point.
c seiger, eg var þjer okunnigur er eg kom til þijn og villder þu þö græda mig 702
eige ad sijdur med Guds myskun. Nu vil eg *sinna þjer sem þu ertt verd frá
mjer ef þjer mætte sðme ad verda, og má Gud nu veita þjer hjálp af mijnum
hóndum. Vel mæler þu seiger hun, og Gud gjæte þijn. Sijdan skiljast þau, og 765
þa hallda þeir til mots vid Lucidarium kong, og setia herbuder sijnar skamt frá
herbudum hans og eigast konungarner tal vid. Lucidarius kongur tðk til orda.
763 syna.
d, ch. 23 Lucanum fyrir sig med óllu sier ðkenda jungfrú. Justinus svarar: eg kom
hingad verr enn hálfdaudur af þeirn meinsemdum sem ad á mier láu, og matti
ydar æra þad vid aungvann mun ad græda mi'nar meinsemder, og mig heil- 18
brigdann ad gipra, og mun nú Gud minn himn<e>skur fadir frelssa ydur fyrir
si'na sætu nád og mi'na hpnd úr þessum vandasamligu efnum. Júngfrúinn svar-
ar: vel talar þú, og bid eg af al-huga ad sá Gud sem óllum hlutum rædur hann 21
sie þinn skiplldur og verja. Nú ad þessari rædu endadri tekur Justinus ordlof
144 af kðngs dðttur | og geingur nú til köngs hallar, og lætur nú kðngurinn sitt lid
gánga út af borginne, og setia þeir si'nar herbúdir, skamt frá herbúdum Lucan- 24
us kðngss. Þá kallar Lúcanus hinn heidni kðngur til Wilhialnrs kðngs og seig-
18 vid] vid- at line-end. The ‘hyphen ’ may have no significance; emendation to vid<ur) (or *fyr-
ir) is insujficient by itselfto give sense in the context. Sense could be obtained however by taking
matti as the preterite o/metá and emending mun to mann (‘Your Honour did not leave it to some-
one else to heal my sickness’).