Læknablaðið - 01.05.2022, Blaðsíða 41

L ÆKNABL AÐIÐ 2022/108 261
Ö L D U N G A D E I L D I N
ur verið að hjálpa þér við að kalla á menn
í símann.“ Hann lýsti þar einni konu,
sem ég átti að þekkja og lýsing hans kom
kunnuglega fyrir. Ég varð afar hissa. Þessi
bekkjarfélagi minn hafði verið á Núpi
fyrri veturinn minn þar. Hann virtist eiga
dálítið erfitt uppdráttar í skólanum og
jafnvel verða fyrir einelti. Ég hafði sam-
úð með honum og fór nokkrum sinnum
í gönguferðir með honum, þar sem við
ræddum um lífið og tilveruna. Hann kom
ekki í skólann eftir áramótin. Nú sagði
hann mér að hann hefði verið farinn að
heyra raddir og sjá sýnir og talið að hann
væri að verða geðveikur. Þess vegna hefði
hann verið svona dapur. Seinna hefði
hann gert sér grein fyrir því að hann væri
skyggn. Við sátum og töluðum saman
nokkra stund.
Miltisbrandur á Landspítala?
Samkvæmt minni þekkingu á miltis-
brandi hefðu mennirnir tveir, sem veikt-
ust, átt að verða hitalausir á tveim dögum
en nú voru komnir þrír dagar og þeir enn
með nokkuð háan hita þótt þeir væru
ekki mikið veikir. Ég taldi því öruggast
að leggja þá inn á sjúkrahús. Ég hringdi
á Landspítala og var svo heppinn að Jón
Þorsteinsson gigtarlæknir var á vakt á
lyfjadeild. Þegar ég, hálfkvíðinn, bað
hann að taka við tveimur mönnum með
miltisbrand og átti von á mótbárum, varð
hann upprifinn og spenntur og bað mig
að senda sjúklingana sem fyrst því hann
hefði aldrei séð miltisbrand áður. Ég var
honum afar þakklátur að þurfa ekki að
vera í harki við að fá þessi pláss. Þegar ég
kom í bæinn viku seinna vildi ég frétta
af mönnunum. Þá kom upp úr dúrnum
að hjúkrunarfræðingar á Landspítalan-
um höfðu alveg neitað að taka við þeim.
Þeir komu því ekki inn á Landspítala en
enduðu í einangrun upp á Heilsuverndar-
stöð og náðu þar fullum bata.
Það sem eftir var dvalar minnar í
Hveragerði var tíðindalítið. Ég reyndi
að þumbast við þegar sjúklingar vildu
fá róandi lyf og var því áreiðanlega ekki
vinsæll meðal þeirra sem komu á stofuna
þessa daga. Verst var þó að hinir og þessir
slúbbertar úr Reykjavík gerðu sér ferðir
austur til að fá ávanabindandi lyf, sem
ég harðneitaði að láta þá hafa. Allt slapp
þetta vel, og einu sinni hafði ég heppnina
með mér. Þá komu tveir fremur ungir
menn og bönkuðu upp á. Þeir heimtuðu
að fá lyf og þegar ég neitaði, og ætlaði að
loka á þá, gerðust þeir líklegir til að ráð-
ast inn í apótekið. Þetta skapaði dálítinn
hávaða, og nú vildi svo vel til að skóla-
bróðir minn, Auðunn Sveinbjörnsson, var
í heimsókn. Hann var stór og stæðilegur
og þandi nú út brjóstkassann þegar hann
kom fram í dyrnar. „Gengur hér eitthvað
á?“ spurði hann valdsmannslega. Þetta
nægði og mennirnir hunskuðust burtu.
Stjórn Öldungadeildar
Óttar Guðmundsson formaður
Helga M. Ögmundsdóttir ritari
Sigurður Guðmundsson gjaldkeri
Friðrik Yngvarsson
Gísli Einarsson
Öldungaráð
Guðmundur Viggósson
Jóhannes M. Gunnarsson
Kristófer Þorleifsson
Margrét Georgsdóttir
Reynir Þorsteinsson
Ritstjóri vefsíðu og
síðu Öldungadeildar
í Læknablaðinu:
Helga M.
Ögmundsdóttir
Magnús Jóhannsson
Lexían í Hveragerði
Landlækni hitti ég einu sinni eða tvisvar
í síðasta hluta námsins, en þá var ég
ráðningastjóri læknanema, og þá minntist
hann ekkert á dvöl mína í Hveragerði.
Mörgum árum síðar var ég á fundi um
heilbrigðismál í Súlnasal á Hótel Sögu.
Eftir fundinn var kvöldverður í salnum
og þá hittist þannig á að ég sat andspænis
Sigurði, sem nú var löngu hættur störfum
sem landlæknir. Menn ræddu um hitt og
þetta við borðið, en ég hafði kynnt mig
fyrir honum án þess að ræða nokkuð við
hann að öðru leyti. Í lok máltíðarinnar
sneri hann sér að mér og sagði brosandi:
„Þetta fór nú allt saman vel að lokum,
þarna fyrir austan í Hveragerði.“ Ég
þakkaði honum glaður fyrir þennan vitn-
isburð, en var hissa að hann skyldi muna
eftir þessu atviki.
Þessir 10 dagar í Hveragerði er einhver
minnisstæðasti tími á öllum starfsferli
mínum, þótt hann væri í rauninni ekki
enn þá byrjaður. Líf manna er varðað
tilviljunum. Var það ekki gráglettni örlag-
anna að ég, þessi óreyndi stráklingur,
skyldi vera eini maðurinn á landinu sem
hafði séð miltisbrand þegar þessi tvö
tilfelli bárust upp í hendurnar á mér eftir
minna en tvo tíma í embætti?
Svona leit Hveragerði út í ágúst 1960. Gunnar
Rúnar Ólafsson tók myndina. Ljósmyndasafn
Reykjavíkur.
Arinbjörn Kolbeinsson Sigurður Sigurðsson