Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2012, Blaðsíða 28

28 – Sjómannablaðið Víkingur
vita af okkur. Afgreiðslumaðurinn
var gamall togaraskipstjóri. Hann
sagði við mig að nú skyldi ég vera
rólegur. ,,Því nú færð þú storm í
hafinu gamli.‘‘ En ég var nýbúinn að
hlusta á veðrið og það spáði norð-
austan stinningskalda á austur djúp
og Færeyjadýpi, svo að ég hlustaði
ekki á gamla manninn, því var nú
ver.
Við fórum strax af stað og við
vorum klárir. Ég stóð sjálfur vestur
fyrir Myggines og veðrið var ANA
kaldi, þá fór ég í koju. Við vorum
ekki komnir meira en 50 mílur frá
Myggunesi, þegar við komum inn í
norðan brælu og síðan í fárviðri
með miklum sjó. Ég lét strákana heisa
messan, til að halda bátnum betur upp í
veðrið. Þetta var stór gaffalmessi, en
fljótlega þorði ég ekki öðru en að taka
hann niður aftur. Ég hélt að hann færi
með mastrið. Einhvern tíma um nóttina
hefur ein aldan hent bátnum það mikið
aftur á bak, að vegmælislínan fór í skrúf-
una. Þá fór ég að sjá eftir því að hafa
ekki hlustað á gamla og reynda skip-
stjórann og líka að hafa ekki tekið eitt-
hvað í kjölfestu, því að við vorum með
bátinn alveg tóman, bara smávegis af
mublum í lestinni.
Við vorum eina tuttugu tíma í þessu
veðri, það var lítið um eldamennsku á
meðan veðrið stóð sem hæst, mig minn-
ir að við nærðumst helst á hvítöli og
maríukexi. Loks gátum við farið að keyra
með rúmlega hálfri ferð til og síðan með
fullri ferð. En það átti ekki af okkur að
ganga, því að þegar fór að grynnka og ég
hélt að við ættum að fara að sjá til lands,
þá gerði þoku og þegar dýptarmælirinn
sýndi 30 faðma dýpi, þá bilaði hann. Við
hægðum á ferðinni og lónuðum með
hægustu ferð í NV. Veðrið var gott, norð-
an gola. Eftir tvo eða þrjá tíma birti að-
eins og við sáum blikk á vita. Og mikið
var ég montinn, þegar við gátum talið
blikkið á honum og sáum þetta voru Al-
viðruhamrar, sem sé gat ekki verið betra.
Við fengum nú gott veður vestur á móts
við Vík í Mýrdal, en þá fór að hvessa
heldur betur af austan og síðan suð-
austan. Við sáum aðeins móta fyrir vitan-
um á Dyrhólaey, þá var komið suðaustan
rok og mikill sjór. Við fengum ekkert lag
á dýptarmælinn, svo við vorum hálf illa
settir. Ég var búinn að reyna að kalla í
Vestmannaeyja Radíó, en það svaraði
okkur ekki, þó heyrði ég þá svara öðrum
skipum. Ég sá að það var boði upp af
Elliðaey, sem gat verið hættulegur. Ég var
alveg gjörókunnugur á þessum slóðum,
en Siggi vélstjóri hafði róið eina vertíð
frá Vestmannaeyjum. Ég man ekki vel
hvað klukkan var um morguninn, þegar
við sáum grilla í Elliðaey og gátum lónað
upp undir Eyðið, þar lágu nokkrir togar-
ar. Við létum reka, því við treystum okk-
ur ekki til að setja út akkeri. Veðrið
snérist í vestan átt í birtingu um morg-
uninn, svo að við fórum inn í höfn-
ina í Vestmannaeyjum. Starfsmenn-
irnir þar tóku vel á móti okkur og
lánuðu okkur bryggjubönd, því að
Svíarnir höfðu stolið öllum okkar
böndum og sett ónýt snurvoðartó í
staðinn, einnig höfðu þeir samband
við tollinn og útvarpsvirkja. Þá
kom í ljós að þegar mennirnir í
Svíþjóð, sem tóku talstöðina í land
og fóru yfir hana, höfðu ruglað
bylgjuskiptinum, þannig að ég var
alltaf að kalla á vitlausri bylgju.
Við vorum orðnir ansi dasaðir,
þreyttir og svangir, eftir þetta volk,
svo að við fórum allir upp á Hótel
HB og fengum okkur væna steik að
borða. Þaðan hringdi ég í föður minn og
lét hann vita af ferðum okkar. Það var
farið að óttast um okkur fólkið okkar og
hann búinn að láta bæði Vestmannaeyja-
radíó og mig minnir Hornafjarðarradíó
líka, kalla okkur upp en við svöruðum
ekki. En hann sagðist ekki hafa verið
mjög smeykur, því að hann dreymdi
draum þar sem ég og afi minn sem var
dáinn fyrir mörgum árum, vorum að
togast á um sæng og ég hafði sængina.
Við lágum í Vestmannaeyjum í sólar-
hring og fengum dýptarmælinn í lag. Til
Keflavíkur komum við eftir átta og hálf-
an sólarhring frá Gautaborg.
Þetta var náttúrlega mikil reynsla og
lærdómur sem maður fékk og þetta að
hlusta hvorki á kóng né prest og að hafa
ekki hugsað fyrir því að hafa botnfestu í
bátnum. Eftir þetta passaði ég upp á að
hafa alltaf næga botnfestu þegar ég sótti
ný skip. Núna 55 árum eftir þetta, held
ég að þessi hvellur á Færeyjabankanum
sé versta, eða með verstu veðrum, sem
ég hef lent í á þessum 35 árum mínum
á sjó.
Sæborg KE 4.
Páll Zóphóníasson
Páll var þingmaður 1939 til 1959, búfræðin-
gur að mennt og um tíma búnaðarmálastjóri.
Það varð Páli að listgrein sem aðrir kölluðu
orðaslys og skömmuðust sín fyrir. Lítum á
fáein dæmi um listfengi Páls:
*
Það dregur úr vexti lambanna að slátra þeim
of ungum.
*
Bændur hafa bætt kyn sitt mikið í seinni tíð.
*
Það eru tvær dulbúnar þungamiðjur í þessu
máli.
*
Menn eru ekki búnir að súpa úr nálinni með
þetta mál.
Bændur ættu að þekkja ærnar sínar eins og
konurnar sínar.
*
Duglegum bændum ætti ekki að vera ofraun
að gera ærnar sínar tví- og þrílembar.
*
Og munið það, bændur góðir, að hafa minnst
tvo mjólkandi kvenmenn á ykkar heimili.
*
Skýrslurnar undan þessu nauti sýna að
mjólkin hefur vaxið og sömu skýrslur, undan
sama nauti, sýna líka að fitan hefur vaxið.
*
Ég ráðlegg ykkur eindregið, bændur góðir,
að láta ekki lifa undan þeim ám sem drápu
undan sér í vor.
*
Ef fjárpest kemur upp er skylt að tilkynna
það öllum nærliggjandi sýslumönnum í
sveitunum í kringum landið.
Og í ræðu á Alþingi sagði Páll eitt sinn að
umrædd tillaga hefði komið – ... eins og
þjófur úr heiðskíru lofti.
*
Páll fór einhverju sinni á hesti yfir Austurá í
Miðfirði. Áin var í miklum vexti og kemur
hann blautur og hrakinn að næsta bæ. Hús-
freyjan þar, Ásta að nafni, stendur úti á hlaði
og spyr um leið og hann hefur stigið af baki:
– Var áin djúp?
Páll svaraði:
– Sæl vertu Ásta, milli hnés og kviðar.
*
Páll ræddi eitt sinn um það við félaga sína
hvað væri besta spilið. Eftir nokkrar um-
ræður kvað hann upp úr með það, að bridge
hlyti þá einkunn og bætti síðan við:
– Ég spilaði það í sextán kvöld á hálfum
mánuði í fyrra.