Rökkur - 01.06.1932, Blaðsíða 73

R 0 K K U R
71
um ullardúk. Annar, sá hinn sami,
sem hafði kallað til hans að gefast
ekki upp, mælti enn til hans hvatn-
ingarorðum, og bjóst til að gefa hon-
um rommslurk úr flösku. Sá þriðji,
maður heldur við aldur, og bersýni-
lega skipstjórinn, leit á hann í með-
aumkun, sem var blandin sjálfselsku,
því hann hugsaði á þá leið, að gott
væri að hafa ekki verið í sömu hættu
og Dantés, — vitandi, að slíkt getur
þó sjómenn hent, ef ekki í dag, þá
á morgun.
Dantés hrestist nú við sem óðast,
og gat hann þakkað það nuddi sjó-
mannsins og rommsopanum.
„Hver ert þú?“ spurði skipstjór-
inn. »
„Eg er sjómaður frá eyjunni
Malta,“ sagði Dantés og mælti á bjag-
aðri ítölsku. „Við vorum að koma
frá Syracuse með kornfarm. Þegar
við yorum undan Morgionhöfða í
gærkveldi, skall á ofsarok og skipið
rak upp i klettana þarna og brotn-
aði í spón.“
„Hvaðan kemurðu?“
„Þarna frá klettunum. Hamingjan
var mér hliðstæð og eg bjargaðist
upp á eimi klettinn og hélt mér þar
dauðahaldi, en skipstjóri minn og
félagar fórust allir við strendur
þessarar eyðieyjar. Eg sá til ykkar
og óttaðist að verða hungurmorða á
eyjunni, tók bjálkabrot og synti af
stað í örvæntingu, milli vonar og
ótta hvort eg kæmist til ykkar. Þér
hafið bjargað lífi mínu. Eg er ykk-
ur þakklátur. Eg var í þann veg-
inn að drukna, þegar einn hásetanna
greip í hár mitt.“
„Það var eg,“ sagði annar háset-
anna. Var hann ungur maður, djarf-
legur og hraustlegur.
„Já,“ sagði Dantés og rétti hon-
um hönd sína. „Þakka yður fyrir
björgunina.“
„Eg hikaði samt við,“ sagði liásel-
inn, „því sannarlega eruð þér sjó-
ræningja líkur. Skegg yðar er sjálf-
sagt sex þumlungar á lengd og liár-
ið fet eða meira.“
„Til þess liggur sú orsök,“ sagði
Dantés, „að eg eg heitstrengdi eitt
sinn við nafn hinnar heilögu Guðs
móður, er eg var í hættu staddur,
að skera hvorki skegg mitt né hár
um tug ára, ef mér væri bjargað.
Og nú í dag eru tiu ár liðin siðan
og því mun eg skera hár mitt og
skegg bráðlega.“
„En hvað getum við nú gert við
yður?“ sagði skipstjóri og virtist
hugsi.
„Hvað, sem yður þóknast. Skip-
stjóri minn er dáinn. Eg hefi slopp-
ið úr lífsháska, en eg er góður sjó-
maður. Þér getið skilið mig eftir í
næstu höfn. Mér mun þegar takast
að fá pláss á einhverju kaupskip-
inu.“
„Eruð þér vanur sjóferðum á Mið-
jarðarhafinu?“ spurði skipstjórinn.
„Eg hefi verið i sjóferðum á Mið-
jarðarhafinu síðan eg var drengur."
„Þér þekkið þá allar bestu hafn-
irnar?“
„Það eru ekki margar hafnir við
iMiðjarðarhaf, sem eg gæti ekki siglt
inn í eða út úr með bundið fyrir
augun.“
„Ef hann segði nú satt,“ sagði
skipstjórinn eins og við sjálfan sig.
„En þegar eins er ástatt fyrir mönn-
um eins og honum, lofa menn öllu
fögru.“
„Eg skal sýna það, svo að ekki
sé um að villast, að eg hefi ekki
ofmælt,“ sagði Dantés.
„Við sjáum nú til,“ sagði skipstjór-
inn brosandi.