Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 13

al jrumherja kristninnar. Izaak Walton
gleymir því heldur ekki í sinni frægu
bók. Hann bendir á, að fjórir kunnustu
lœrisveinar meistarans frá Nazaret, og
þeir sem hann valdi sér fyrst til fylgdar,
hafi allir verið fiskimenn: Tvennir brœð-
ur, þeir Pétur og Andrés og Jakob og Jó-
hannes. Hann segir einnig að hinir, sem
siðar bcettust í hópinn, hafi lika flestir
eða allir tekið upp veiðimennsku, og
rökstyður pað með þvi, að minna á frá-
sögnina í 21. kap. Jóhannesar guðspjalls,
pegar Kristur vitjaði þeirra upprisinn og
stóð á ströndinni i birtingu, til þess að
taka á móti þeim, er þeir komu úr veiði-
ferð á vatninu, margir saman.
En þeir voru allir netamenn, kann
einhver stangveiðimaður að segja. Rétt
er það, þeir veiddu i net, en svo er
að skilja á Walton að þeir hafi líka kunn-
að aðrar veiðiaðferðir og beitt þeim fyrir
sig, og hann minnir á, þvi til sönnunar,
að Kristur hafi eitt sinn beðið Pétur að
kasta út öngli sinum, til þess að veiða
fisk fyrir skattinum til keisarans. Til þess
hefur ef til vill ekki þurft nema svo sem
tvo eða þrjá fiska. Virðist mega ráða af
þessu, að postularnir hafi notað netin,
þegar þeir þurftu að veiða mikið, bæði
sér til lifsviðurværis og fyrir öðrum meiri
háttar útgjöldum, en færi, eða jafnvel
stöng, þegar minna lá við eða þeir veiddu
sér til skemmtunar.
Walton heldur þvi einnig fram, að
hinn Ijúfi og látlausi stíll á bréfum þeirra
Péturs, Jakobs og Jóhannesar beri vott
þeirri hugarrósemi og því litillæti, sem
einkenni sanna veiðimenn. Og hann
bendir ennfremur á, að til forna hafi
kirkjunnar mönnum verið bannað að
iðka dýraveiðar, en jafnframt leyfð
stangaveiði, þvi að hún hafi að dómi
hinna visu feðra verið holl hvild frá dag-
legurn störfum, sem veitti góð tækifæri
til ihugunar og andlegrar uppbyggingar.
Eftirtektarvert telur hann og að ýmsir
af lærðustu, en jafnframt hógværustu og
mildustu fyrirmönnum ensku kirkjunn-
ar, hafi verið stangveiðimenn, og nefnir
nokkur dæmi máli sínu til sönnunar.
Hvort sem menn vilja fallast á það eða
ekki, að hógværð og mildi sé enn aðals-
merki stangveiðimanna almennt, er
þolinmæði og stillingu þeirra marga þó
viðbrugðið, þegar þeir eru að bíða eftir
þvi að fiskinum þóknist að líta við agni
þeirra. Og ekki er ósennilegt að árangur
þeirrar þjálfunar, sem þeir hljóta þar,
komi fram á fleiri sviðum. Við vitum að
þessi eiginleiki er ekki vöggugjöf, nema
hjá fáum. Hans gætir sáralitið hjá mörg-
um fyrstu veiðiárin, en flestir, sem fara
að iðka stangveiði nokkuð að ráði, ávinna
sér hann að meira eða minna leyti,
enda munu fá viðfangsefni henta betur
til þeirrar þjálfunar.
Á öðrum stað hér i heftinu er frá því
skýrt, hvernig franskur stangveiðimaður
brást við ógnum heimsstyrjaldarinnar
fyrri, þegar samborgarar hans flýðu svo
þúsu7idum skipti frá Paris, af ótta við
óvinina, sem voru að setjast um borgina.
Sá sem þar segir frá, bregður upp hug-
þekkri og minnisstæðri mynd af þeirri
rósemi, semWalton telur einkenna sanna
stangveiðimenn i sinni tíð. En hafi menn
þurft á þeim eiginleika að halda þá, mun
hans ekki siður þörf á vorum dögum.
GLEÐILEG JÓL! Ritstj.
Vf.lÐIM AÐURINN
3